Μετα το σοκ...

Βγήκαμε απο την αιθανομίχλη, το απόλυτο σκοτάδι, την βαθιά κατάθλιψη.

Βρήκαμε την δύναμη να αντιμετωπίσουμε το παρόν, που περιλάμβανε ένα παιδι που βγήκε βρέφος και κάτι χειρότερο απο το χειρουργείο, το άλλο μας παιδι να βρίσκεται μακριά μας, στο σπιτι μας που έχουμε μήνες πλέον να δουμε, χωρίς να έχουμε προλάβει να του πούμε γιατι και πως έμεινε μόνο του εκει μακριά απο όλους έμας που ήξερε για οικογένεια του, και εμάς να βρισκόμαστε  μονίμως  στο τρέξιμο, να αναρωτιόμαστε αν κάνουμε το σωστό, αν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, αλλα ποτέ να μην ειμαστε σίγουροι για τίποτα. 

Τωρα ειμαστε πάλι όλοι μαζί. Σε λίγο θα ειμαστε πίσω στο σπιτι μας. Μπορει να μην είναι για πολυ αλλα και αυτο καλό θα ειναι για όλους μας πιστεύω. 

Το ενα μου παιδάκι είναι πολυ άρρωστο. Βέβαια πριν ξεκινήσει θεραπεία δεν φαινόταν τόσο άρρωστο όσο τωρα. Αλλα όλοι λένε οτι μόνο κάνοντας αυτή την θεραπεία εχει ελπίδες να ζήσει. Το τίμημα το βραχυπρόθεσμο είναι οτι πρέπει να το άρρωστήσουν για να το κάνουν καλα. ΑΝ το κάνουν καλα. Το μακροπρόθεσμο τίμημα ούτε θελω να το σκέφτομαι. Θα νιώσω σαν ένας κοινός εγκληματίας. Αυτο μου βγαίνει ενστικτωδώς ως άμυνα, αλλα το ακούω συνεχώς απο τους γύρω μου σε διάφορες παραλλαγές, όπως όταν μου λένε, ενα βήμα την φορα, δηλαδή μην σκέφτεσαι ολα αυτά που εξαιτίας αυτού που συμβαινει σήμερα μπορει να προκληθούν αύριο. Επίσης η ψυχολόγος μου το είπε κάπως αλλιώς, παράλογη σκέψη το είπε. Να μην σκέφτομαι οτι μπορει εγώ να φταίω με κάποιον τροπο για αυτήν ή ακομα την μελλοντική κατάσταση. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει αυτά τα δυο να είναι τελείως διαφορετικές κουβέντες για τελείως διαφορετικά πραγματα. Πρέπει να εχουν πάντως κοινό παρονομαστή αλλιώς δεν εξηγείται που εμένα μου ακούγονται ακριβώς ίδια...