Ο "Ψυχογιός"!!!

Αυτό το καχεκτικό γατάκι στην κάτω φωτογραφία είναι το ίδιο γατάκι (γάταρος μάλλον) με αυτό στην πάνω. Απλά έχουν μεσολαβήσει κάτι (10) μήνες μεταξύ των δύο αυτών φωτογραφιών.

Το συγκεκριμένο γατουλίνι το βρήκε ο άντρας μου να νιαουρίζει ακατάπαυστα έξω από την αυλή του πατρικού σπιτιού μου. Το είχαν παρατήσει εκεί κάτι μικρά παιδιά όταν κατά πάσα πιθανότητα το παρουσίασαν στους γονείς τους και εκείνοι αρνήθηκαν να το "φιλοξενήσουν". Έτσι είναι τα παιδιά. Έχουν μια έμφυτη αγάπη για τα ζώα. Έντω μεταξύ η ζημιά είχε γίνει.
Ήταν κοντά μεσάνυχτα, τα παιδάκια είχαν ήδη πάει σπίτια τους και το γατάκι μοναχό να φωνάζει μες την νύχτα. Το είδε, το άκουσε, το λυπήθηκε και να σου το έφερε στο σπίτι. Παρόλο που δεν τα πολυσυμπαθεί!!

Ήταν αξιολύπητο και πανάσχημο. Τεράστια αυτιά, αδύνατο, βρώμικο, πεινασμένο για φαί και αγάπη. Αυτός βέβαια που ανέλαβε να το μεγαλώσει δεν ήμουν εγώ. Η μαμά μου που έχει αναλάβει χρέη νοσοκόμου και νταντάς για όλους μας. Τέτοια γατιά βέβαια, που έχουν αποκοπεί νωρίς από την μαμά τους δύσκολα "παίρνουν τα πάνω τους". Αυτό παρόλα αυτά τα κατάφερε.
Έγινε ένας μεγάλος, κούκλος, ήσυχος, φιλικότατος γάτος. Δυστυχώς ανάμεσα στα τόσα γατιά που τριγυρνάνε στην αυλή δεν βρήκαμε κανένα καλύτερο όνομα να του δώσουμε γιατί του κόλλησε το "ψυχογιός" που χρησιμοποιούσαμε όταν θέλαμε να αναφερθούμε σε αυτόν. Ας είναι! Δεν πειράζει!

Μόνο που του έχει μείνει ένα κατάλοιπο από την τότε παιδική του ηλικία. Μέχρι και σήμερα που είναι σχεδόν ενός χρόνου, όταν κουλουριάζεται για να κοιμηθεί, παίρνει ένα από τα μπροστινά του πόδια και βυζαίνει γουργουρίζοντας το μεσαίο μαξιλαράκι της πατούσας του!!