Να ζεις μες την αλήθεια.

Τι σημαίνει «να ζεις μες την αλήθεια»; Το πραγματεύτηκε ο Κούντερα στο βιβλίο του η Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι . Κάθε φορά που για κάποιο λόγο το συγκεκριμένο βιβλίο μου έρχεται στο μυαλό, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι αυτό. Το έχω κάνει δε, απαραίτητο κουίζ για τον κάθε ένα που τυγχάνει να είναι δίπλα μου εκείνη την ώρα. Και ας μην βγάζω κανένα συμπέρασμα από την απάντηση που θα μου δώσει.

Λέει λοιπόν το εξής: Είναι ένα ζευγάρι, ο Φραντς και η Σαμπίνα. Για τον Φραντς η σημασία του να ζεις μες την αλήθεια είναι τελείως διαφορετική από αυτήν της Σαμπίνας.

Για εκείνον τα πράγματα είναι απλά. Θεωρεί ότι το «να ζεις μέσα στην αλήθεια» μοιάζει σαν να ζεις σε ένα γυάλινο σπίτι, χωρίς τον τοίχο που χωρίζει το ιδιωτικό από το δημόσιο, όπου όλα είναι φανερά στους άλλους και άρα δεν υπάρχει λόγος να πεις ψέμα ή να κρύψεις οτιδήποτε.

Για εκείνη το να ζεις μες την αλήθεια σήμαινε ότι όλα είναι ιδιωτικά, κρυφά. Άρα επιβάλετε να πεις ψέμα, να έχεις μυστικά. Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν βλέπει. Γιατί από την στιγμή που υπάρχει κοινό, ξυπνάει μέσα σου υποσυνείδητα ο ηθοποιός και αυτομάτως προσαρμόζεται η συμπεριφορά σου στα μάτια που σε βλέπουν.

Ασχετα απ' αυτά το να ζεις μες την αλήθεια για μένα είναι (άσχετα αν θα επιλέξεις να είσαι ειλικρινής ή όχι με τους άλλους), να μπορείς να είσαι τουλάχιστον ειλικρινής με τον εαυτό σου.

H γκρίνια στο γάμο...

... η γκρίνια στον γάμο πρέπει να είναι ασθένεια!
Δεν εξηγήται αλλιώς! Και προσβάλει όλες τις γυναίκες ανεξαιρέτως όπως φαίνεται από τα γκάλοπ!! Και όχι μόνο.
Δεν υπάρχει παντρεμένος άντρας που να τον ρωτήσεις και να μην παραπονεθεί για αυτό. Οπως επίσης δεν υπάρχει ελευθερος άντρας που να μην έχει την αυταπάτη ότι η δικιά του γυναίκα θα διαφέρει από τον κανόνα.

Μάλλον λοιπόν πρόκειται για ασθένεια που είναι κάτι σαν υιός. Προυπάρχει αλλά δεν ανιχνεύεται. Πρέπει να είναι ο άντρας πολύ οξυδερκής για να καταφέρει να μην νοσήσει η γυναίκα του.

Να και δύο σχετικά ανέκδοτα του αγαπημένου μου Νασραντίν που μου θύμισαν την αστεία πλευρά του θέματος (γιατί υπάρχει και η άλλη... που δεν αντέχετε εύκολα).

«Η γυναίκα μου μιλά στον εαυτό της», λέει ένας φίλος στον Νασραντίν.

«Και η δικιά μου,» λέει ο Νασραντίν, « αλλά δεν νομίζω πως το ξέρει. Νομίζει ότι την ακούω»

Ένας φίλος του Νασραντίν του έκανε παράπονα για τον γάμο του. « Όταν πρωτοπαντρεύτηκα, ήμουν πολύ ευτυχισμένος. Γυρνούσα σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά και ο σκύλος μου στριφογύριζε γύρω μου γαβγίζοντας και η γυναίκα μου, μου έφερνε τις παντόφλες. Τώρα, μετά από δέκα χρόνια γάμου, όλα έχουν αλλάξει. Γυρνάω σπίτι και ο σκύλος μου φέρνει τις παντόφλες και η γυναίκα μου , μου γαβγίζει.

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί παραπονιέσαι» του λέει ο Νασραντίν.

«Ακόμα και τώρα, κάπως εξυπηρετήσαι, ή κάνω λάθος?»

Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει θλίψη...

Εχθές το απόγευμα έφτασε στα αφτιά μου η είδηση ενός θανάτου.
Πάντα έλεγα ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτα για αυτόν που πεθαίνει. Είναι μια δοκιμασία για αυτούς που μένουν πίσω. Η μόνη εξαίρεση τα παιδιά. Σκέφτομαι το πώς αντιμετωπίζουν τα μικρά παιδιά τον θάνατο. Ούτε καν τα αγγίζει σχεδόν.

Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν ήμουν μικρή. Είχα την τύχη να ζήσω και με τους γονιούς των παππούδων και των γιαγιάδων μου. Όταν ήμουν μικρό με έστελνε η μαμά μου να τους πάρω διάφορα πράγματα. Την μια με έστελνε να τους πάρω φρέσκο ψωμί που είχε ζυμώσει, την άλλη φαγητό που είχε φτιάξει (μαζί με οδηγίες που να τους τον βάλω και πότε να το φάνε) την άλλη διάφορα ζαρζαβατικά από τον κήπο (αυτό ήταν και το πιο δύσκολο για μένα γιατί η τσάντα μου έπεφτε λίγο βαριά). Αφού τους τα άφηνα, καθόμουν και τους έκανα παρέα.

Μια μέρα σταματούσε αυτό το πήγαινε έλα. Κάποιος «έπεφτε» στο κρεβάτι από γηρατειά. Τότε αναλάμβαναν αυτά τα πράγματα και άλλα τόσα όπως καταλαβαίνω τώρα πια, οι «μεγάλοι». Και μετά από λίγο καιρό ερχόταν η ανακοίνωση ότι ο παππούς ή η γιαγιά πέθανε.

Θυμάμαι ότι δεν είχα θλίψη. Δεν τους αγαπούσα μήπως; Δεν στεναχωριόμουν όμως. Δεν είχα καθόλου συναίσθηση του τι είναι ο θάνατος. Εξάλλου όση παρέα και αν κάναμε ήταν σαν να μην επικοινωνούσαμε καθόλου… γιατί εκείνων το μυαλό έφευγε πια από αυτόν τον κόσμο και το δικό μου έμπαινε όλο και περισσότερο μέσα. Δεν υπήρχε περίπτωση να συναντηθούμε τότε.

Μετά από μερικές μέρες ο παππούς και η γιαγιά ήταν μέσα στο μυαλό μου σαν όμορφες αναμνήσεις μιας άλλης ζωής που τέλειωσε ανεπιστρεπτί και παραμένουν έτσι μέχρι σήμερα.

Βλέπω τα βαφτιστήρια μου. Η μικρή είναι τώρα στα 8 και ο αδερφός της στα 5. Η γιαγιά τους μια γυναίκα γλυκιά, χαμογελαστή πρόθυμη να τα πάρει βόλτα, να τα νταντέψει κάθε στιγμή, που όποτε την έβλεπα μαζί τους είχα την αίσθηση ότι μια τόσο καλή γιαγιά δεν θα μπορούσε παρά να είναι μεγάλη απώλεια για αυτά αν την έχαναν. Οταν πριν ένα χρόνο συνέβη εγώ στεναχωρήθηκα που την έχασαν. Η μαμά τους στεναχωρήθηκε και έκλαψε για την απώλεια της γιαγιάς της. Αλλά για τα παιδιά συνέβη ακριβώς το ίδιο με μένα όταν ήμουν παιδί. Δεν υπήρξε θλίψη. Δεν υπήρχε μνήμη.

Tο γέλιο, ίδιον του ανθρώπου

Κάποτε διαβάζοντας το «Ονομα του Ρόδου» του Ουμπέρτο Εκο έμεινα στο σημείο που έλεγε ότι «το γέλιο είναι ίδιον του ανθρώπου».

Μέχρι τότε, αυτή η τόσο αυτονόητη διαπίστωση δεν είχε περάσει από το μυαλό μου. Τελικά όντως το γέλιο είναι το μόνο πράγμα που έχει μόνο ο άνθρωπος .

Δεν είναι η λογική όπως νόμιζα μέχρι τότε. Τα ζώα έχουν και αυτά μια δική τους λογική. Μπορεί να μην είναι η ίδια λογική με αυτή των ανθρώπων δεν παύει όμως να υπάρχει. Είναι ανέφικτο στα ζώα όμως να γελάσουν, να αστειευτούν, να δουν την αστεία πλευρά.

Διάβασα κάπου:
«Όλα τα ζώα είναι σοβαροί άνθρωποι και όλοι οι σοβαροί άνθρωποι είναι ζώα! Τη στιγμή που ξεφορτώνεσαι τη σοβαρότητα σου, ξεφορτώνεσαι και τη ζωώδη φύση σου».

Δεν ξέρω αν είναι όντως έτσι. Ξέρω όμως πόσο όμορφα με κάνει να αισθάνομαι όταν γελάω με την καρδιά μου. Όταν γελάω σε σημείο να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη, να πάλλεται η κοιλιά μου από το γέλιο, όταν γελάω μέχρι δακρύων.

Κρίμα μόνο που συνήθως έχω «μισά» γέλια. Σπάνια ολόκληρα σαν αυτά που ξεχνάς για μια στιγμή ποιος σε βλέπει, που είσαι, τι θα πουν οι άλλοι, ίσως ακόμα να ξεχνάς και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Μια εύθυμη ιστορία…

…σχετικά με σκοπούς και στόχους…

Ένας επιστήμονας δούλευε για να βρει το μυστικό των διαμαντιών. Δούλεψε σκληρά και είχε σχεδόν ανακαλύψει όλα τα στοιχεία, εκτός από ένα. Αν κατάφερνε να μάθει αυτό το σημείο, θα γινόταν ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο. Εργάστηκε σκληρά, αλλά δεν μπόρεσε να βρει αυτό το μοναδικό στοιχείο.

Τότε, κάποιος, συνέστησε: «Σπαταλάς τη ζωή σου και το χρόνο σου. Έχω ακούσει ότι υπάρχει μια γυναίκα στο Θιβέτ, μια σοφή γυναίκα, που ξέρει όλες τις απαντήσεις. Πήγαινε και ρώτησε την για το πρόβλημα σου και θα σου δώσει την απάντηση.
Γιατί να σπαταλάς το καιρό σου?

Ο άνθρωπος πήγε στο Θιβέτ, αλλά πέρασαν πολλά χρόνια. Ήταν πολύ δύσκολο να φτάσει στην σοφή γυναίκα. Πέρασε κακουχίες και πολλές φορές η ζωή του κινδύνεψε άλλα έφτασε. Ένα πρωί χτύπησε την πόρτα και η σοφή γυναίκα άνοιξε.

Ήταν μια πολύ όμορφη γυναίκα τόσο που δεν είχε ξαναδεί άλλη σαν και αυτή. Και όχι μόνο ήταν όμορφη, αλλά ολόκληρο το είναι της σε προσκαλούσε, εκείνη η λάμψη στα μάτια της ήταν σαν να του λέει έλα!

Του λέει η γυναίκα. «Έφτασες, λοιπόν. Ο άντρας μου έχει βγει έξω και ο κανόνας είναι ο εξής: Μπορείς να ρωτήσεις μόνο μια ερώτηση και εγώ θα την απαντήσω. Μόνο μια ερώτηση, θυμήσου, όχι δεύτερη.»

Ο επιστήμονας τραύλισε: «Πότε θα γυρίσει ο άντρας σου?»

Πριν από έξι χρόνια μου συνέβει ένα ατύχημα...

Πριν από 6 χρόνια στις 9/5/2000 πηγαίνοντας προς την εφορία (πήγαινα να καταθέσω κάποιες δηλώσεις ανωνύμων εταιρειών) με το μηχανάκι μου, ένα Ι.Χ. παραβιάζει το στοπ και με τρακάρει. Έφυγα πάνω από το μηχανάκι και βρέθηκα 10 μέτρα περίπου μακριά από το σημείο που με χτύπησε, πεσμένη μπρούμυτα να βλέπω προς την κατεύθυνση από την οποία ερχόμουν. Εκτός από το σοκ και τους σωματικούς πόνους που ήταν φυσικό να έχω την επόμενη μέρα δεν έπαθα ούτε γρατσουνιά. Δεν φορούσα κράνος και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έλαχε να πέσω μπρούμυτα.

Με πήγαν στο νοσοκομείο για την προληπτική εξέταση . Ο τροχονόμος που ήρθε καθυστερημένα εκεί να μου πάρει κατάθεση περίμενε να με βρει του θανατά έτσι που είδε χάλι του μηχανάκι μου και το αυτοκίνητο που με είχε χτυπήσει.

Εκείνη η μέρα (9/5) είναι η μέρα που γιορτάζουν τον άγιο Χριστόφορο ο οποίος είναι προστάτης τον οδηγών.

Καταρχήν όλοι όσοι έμαθαν το γεγονός μου είπαν ότι έπρεπε να κάνω κάτι που λέγετε "αρτοκλασία" (Sorry αλλά ακόμα και σήμερα δεν ξέρω τι εστί αυτό το τελετουργικό. Όλοι επίσης μου είπαν ότι θα έπρεπε κάπως να τον τιμήσω. Εγώ προσωπικά (τότε ακόμα ήμουν πιο ευκολόπιστη) αποφάσισα, έστω, να ανάψω ένα κερί.

Έψαξα λοιπόν να βρω την εκκλησία του εν λόγω άγιου στην περιοχή μου. Τελικά? Όταν την βρήκα ήταν κλειστή (κλασικά) και απλά αποφάσισα ότι δεν είχε νόημα να κάνω οτιδήποτε. Και δεν έκανα.

Από τότε και μετά κατάλαβα ότι η ζωή μας κρέμεται σε μια λεπτή κλωστή, και πολλές φορές όχι μόνο δεν εξαρτάται από εμάς αλλά ούτε από κανέναν άλλον. Και όπως όλη μας η ύπαρξη είναι η ίδια ένα μυστήριο, έτσι μυστήριο παραμένουν και πολλά απ’ αυτά που μας συμβαίνουν κατά την διάρκεια της ζωής μας.

Η εξήγηση ότι για το ότι δεν έπαθα τίποτα ήταν έργο του άγιου δεν με κάλυψε. Γιατί κανείς από αυτούς που το ισχυρίσθηκαν με σθένος πρώτα απ΄ όλα δεν θα μπορούσε να ήταν σίγουρος και δεύτερο δεν θα μπορούσε να μου εξηγήσει γιατί μου συνέβη καταρχήν.

Αν ήταν τυχαίο τότε στην τύχη αποδίδω και το αποτέλεσμα. Αν όχι, και αυτό όπως και όλα, συμβαίνουν με κάποια σκοπιμότητα, τότε θα έπρεπε να ξέρω τον λόγο που μου συνέβη εμένα εκείνη την χρονική στιγμή για να μπορέσω να πάρω και το μήνυμα του αποτελέσματος.

Γι’ αυτό δεν πιστεύω σε άγιους… Ούτε αόρατους σωτήρες. Γιατί εμένα προσωπικά δεν μου προσφέρει τίποτα μια τέτοια πίστη.

Σχετικά με την φιλανθρωπία…

Σήμερα κατέβηκα στο κέντρο για μερικές δουλειές και ψώνια. Ως συνήθως, σε κάποιους πολυσύχναστους δρόμους συνάντησα τους συνήθεις υπόπτους. Αυτούς που κλαίγονται να τους δώσεις μερικά νομίσματα. Αυτά τα οποία δούλεψα. Δεν μου τα χάρισε κανείς..

Να πω την αλήθεια, δεν έχω σταθερή πολιτική στο θέμα. Για την ακρίβεια μου συμβαίνει, σε αυτούς που κάθονται στην μέση του πεζοδρομίου με απλωμένο το χέρι σπάνια δίνω (μόνο αν τυχει και είμαι για ψώνια σε διακοπές), στους άλλους που σου χτυπάνε την πόρτα και πουλάνε κάτι φτηνιάρικο και άχρηστο κατά βάση, συνήθως παίρνω (αν έχω ψιλά). Τώρα εμφανίστηκε και ένα καινούργιο σκηνικό. Περιμένει ένα μικρό παιδάκι έξω από το σούπερ μάρκετ και σου ζητάει να πάει να σου αφήσει το καρότσι και να πάρει το νόμισμα! Σε αυτό είμαι μέσα φουλ. Έχω την αίσθηση ότι ξόδεψα και άρα 50 λεπτά πάνω κάτω δεν τρέχει τίποτα. Άσε που δεν χρειάζεται να γυρίσω πίσω να το αφήσω.

Και αναρωτιέμαι . Τι θα ήταν καλό να έκανα άραγε? Γενικά. Πως θα έπρεπε να αντιμετωπίζω αυτά τα άτομα. Δεν είναι εξωφρενικά θρασύς όλοι αυτοί?

Όπως και να έχει θυμήθηκα ένα σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο της Ιζαμπέλ Αλιέντε, Το σπίτι των πνευμάτων που λέει τα εξής :

«… Αυτό (η φιλανθρωπία) βοηθάει να ηρεμεί η ψυχή μας κόρη μου» της εξηγούσε. «Αλλά δεν βοηθάει τους φτωχούς, που δεν χρειάζονται φιλανθρωπία, αλλά δικαιοσύνη».

«Δικαιοσύνη! Είναι δίκαιο να παίρνουν όλοι το ίδιο? Οι τεμπέληδες το ίδιο με τους εργατικούς? Οι βλάκες το ίδιο με τους έξυπνους? Αυτά δεν γίνονται ούτε στα ζώα! Δεν είναι θέμα πλούσιος και φτωχός αλλά δυνατός και αδύνατος. Συμφωνώ πως πρέπει όλοι να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν καμιά προσπάθεια. Είναι πολύ εύκολο να απλώνεις το χέρι και να ζητάς ελεημοσύνη. Εγώ πιστεύω στην προσπάθεια και στην ανταμοιβή…»

…και μάλλον έχει δίκιο.

ΟΧΙ πάλι βροχή!

Και να που διαψεύστηκα! Δεν πίστευα ότι θα έβρεχε σήμερα!

Ξύπνησα και νόμιζα ότι ήταν φθινόπωρο και πάλι. Άκουγα βέβαια για τις κακοκαιρίες αλλού ( παρόλο που σπάνια βλέπω πια ειδήσεις, τα βασικά τα μαθαίνω!) αλλά είχα την αίσθηση ότι όπως και τις άλλες φορές , εκείνες τις πολυδιαφημιζόμενες κακοκαιρίες μέσα στον χειμώνα, που αλλού παρά λίγο να πνιγούν και εμείς εδώ τις περάσαμε στο πόδι, που ούτε καν πέρασαν από δίπλα μας, κάπως έτσι θα την γλιτώναμε και τώρα!

Παρόλο που δεν το περίμενα με τίποτα, (να βρέξει), ευτυχώς είχα μια φοβερή έμπνευση να μαζέψω εχθές το απόγευμα το χαλί που είχα καθαρίσει και απλώσει από το Σαββάτο στο μπαλκόνι.

Είναι θέμα για μένα αυτό. Γιατί την απεχθάνομαι την βροχή. Με καταθλίβει.

Μου αρέσει μόνο με την προϋπόθεση ότι δεν χρειάζεται να πάω πουθενά , να είμαι σπίτι και να ρεμβάζω την θέα από την μπαλκονόπορτα του σπιτιού μου καθισμένη στον καναπέ μου με μια κούπα ζεστό καφέ στο χέρι. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις μου κάνει την ζωή δύσκολη. Δεν μπορείς να κινηθείς με άνεση, χαλάνε τα παπούτσια, γίνεσαι παπί σε χρόνο dt άμα πιάσει κανένα μπουρίνι. Γλιστράει το μηχανάκι μου όταν φρενάρω και υποφέρω όταν χτυπάνε οι στάλες τις βροχής (ας είναι ψιλοβρόχι) στο σημείο κάτω από τα μάτια!! Δεν θέλω!

Please!! Θέλω πίσω το καλοκαιράκι!!

Έχει ο άνθρωπος την ελευθερία τελικά, να διαχειριστεί την ζωή του?

Συχνά πυκνά τώρα τελευταία με απασχολεί το θέμα της ελευθερίας που έχει ο άνθρωπος σε σχέση με την αυτοδιάθεση του.

Έχει ο άνθρωπος την ελευθερία τελικά, να διαχειριστεί την ζωή του?

Και προτού βιαστούμε να πούμε ναι, ας θεωρήσουμε ότι ένας άνθρωπος είναι κλινήρης για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Έστω ότι μπορεί να μιλήσει, να ζητήσει αυτό που θέλει, και έστω ότι ζητήσει να του γίνει ευθανασία. Θα επιτρεπόταν να γίνει? Όχι βέβαια. Την στιγμή που υπάρχουν νόμοι με τους οποίους η ευθανασία θεωρείτε ότι είναι κακουργηματική πράξη και όχι πράξη ελέους το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα μπορούσε να εκπληρωθεί η επιθυμία του.

Πέρα όμως από τους νόμους (οι οποίοι δημιουργήθηκαν από τους ανθρώπους με σκοπό να τον ωφελούν) σκεφτείτε την ουσία αυτής της περίπτωσης. Ο άνθρωπος τελικά δεν μπορεί να αποφασίσει για την ίδια του την ζωή. Δεν έχει αυτό το δικαίωμα νομοθετικά.

Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ζωή σαφώς. Έχει όμως δικαίωμα στον θάνατο? Έχει δικαίωμα σε έναν αξιοπρεπή θάνατο?

Η επίσημη εκκλησία της Ελλάδας είναι κατά της ευθανασίας για πολλούς και διάφορους λόγους που παραθέτει. Έχουν κυρίως να κάνουν με την εξήγηση που δίνουν στην έννοια της ζωής και ερμηνεύοντας διάφορες λεπτομέρειες. Εμένα προσωπικά όλα αυτά δεν με καλύπτουν για τον απλό λόγο ότι όσο και αν το φιλοσόφησα το ζήτημα δεν κατέληξα σε λογικό συμπέρασμα γιατί είναι ενάντια και στην ευθανασία και στην άμβλωση (η οποία εξετάζετε με το ίδιο σκεπτικό σχεδόν. Φοβερή αντίφαση το πώς είναι ενάντια και στην άμβλωση αλλά και στην αντισύλληψη). Το μόνο που εξηγεί αυτήν την στάση είναι ότι όσο είναι ενάντια έχουν την ευκαιρία να μεγαλώνει ο αριθμός του ποιμνίου! Και όπως όλες οι εξουσίες και αυτή αποτιμάτε με αριθμούς.

Το θέμα μου δεν είναι η ευθανασία αυτή καθ’ αυτή. Είναι το πόσο ελεύθεροι είμαστε τελικά να αποφασίζουμε για την ίδια μας την ζωή.

Θέλω όμως να αναφέρω μια περίπτωση που είχα διαβάσει στο βιβλίο των Carol Neiman & Emily Goldman “Afterlife” και αφορά την διαθήκη εν ζωή. Είναι μια διαθήκη που κατοχυρώνεται νομικά όπως και οι κανονικές διαθήκες απλά η μόνη της διαφορά είναι ότι εκτελείτε ενώ ο άνθρωπος που την συνέταξε είναι ακόμα εν ζωή. Αυτό σημαίνει ότι εγώ μπορεί να ζητήσω να μου γίνει ευθανασία στην περίπτωση που κάτι μου συμβεί και η ζωή μου δεν έχει νόημα βάση των πιστεύω μου γι΄ αυτήν.

Νομοθετικά φαντάζομαι δεν πρέπει να υφίσταται στην χώρα μας, (εκτός και αν προβλέπετε και απλά δεν το γνωρίζω εγώ) αλλά ελπίζω κάποια μέρα στο μέλλον να προνοήσουν και γι’ αυτό.

Πολλά θέλω ε?

Βράδυ Κυριακής...

.... και νιώθω ότι δεν θέλω καν να σκέφτομαι ότι αύριο θα πρέπει να ξυπνήσω να πάω δουλειά.
Εδώ και ένα χρόνο περίπου έπαψα να φοράω ρολόι στο χέρι. Ένιωσα σαν να έσπασα μια αλυσίδα με την οποία ήμουν δεμένη. Βέβαια πάλι ο χρόνος με κυνηγάει. Πάντα ένας υπολογιστής είναι μπροστά μου (ευτυχώς αυτό έχει πολλά ενδιαφέροντα άλλα να κοιτάζω εκτός από την ώρα!), ένα κινητό ή ένα ρολόι τοίχου.
Και πάλι όμως νιώθω σαν να ελευθερώθηκα. Παρόλο που το ξυπνητήρι του κινητού χτυπάει κάθε πρωί για να μου υπενθυμίσει ότι έχω να πάω στο γραφείο.
Ευτυχώς και αυτό γιατί αλλιώς, με βλέπω να μου ταίριαζε γάντι το παρακάτω ανέκδοτο του Νασραντίν!

"What's the idea of coming in here late every morning, Mulla?" asked the boss.

"IT'S YOUR FAULT, SIR," said Mulla Nasrudin.

"YOU HAVE TRAINED ME SO THOROUGHLY NOT TO WATCH THE CLOCK IN THE OFFICE, NOW I AM IN THE HABIT OF NOT LOOKING AT IT AT HOME."

Η έξοδος του Μεσολογγίου!!!

Σήμερα λέω να ξεμουχλιάσω επιτέλους.
Θα βγω!!! (Λες και πρόκειται για την έξοδο του Μεσολογγίου!!!)
Μετά από τόσες πια προτροπές είπα να το πάρω απόφαση. Πρέπει να έχω από τον Φεβρουάριο να βγώ έξω το βράδυ.

-Δεν είναι δυνατόν μου λέει! Έχεις βγάλει τα μάτια σου σε αυτόν τον υπολογιστή. Κλειστό πια!
'Άμα δεν έχω όρεξη της λέω, καλύτερα να μην πάω πουθενά.

-Τρώγοντας έρχεται η όρεξη, μου λέει. (Αλίμονο λέω εγώ!)

Από το μεσημέρι είχα κέφια σήμερα. Με το που σχόλασα από την δουλειά ένιωσα μια έντονη ανακούφιση και διάθεση για βόλτα. Κανονίζουμε στο μπαμ-μπαμ με μια συνάδερφο μου να πάμε σε μια ψαροταβέρνα. Είχα μια πείνα (μου φάνηκε μεγαλύτερη γιατί δεν είχα ετοιμάσει φαγητό να με περιμένει σπίτι μάλλον!) και ένας ίσκιος, μια δροσερή σαλάτα και 2-3 μπαρμπουνάκια και κάποιος να σε σερβίρει ήταν ότι καλύτερο εκείνη την ώρα!

Ζώντας εργένικα τις τελευταίες μέρες, (ο άντρας λείπει σε ταξίδι) με έφτιαξε η προοπτική ότι μοιάζει έστω για ένα σαββατοκύριακο να είμαι σαν σε διακοπές. Με όλη την άνεση να κάνω όλα αυτά που κάνουν οι άνθρωποι στις διακοπές τους!

Η προοπτική του να βγω βέβαια δεν με εξιτάρει ιδιαίτερα. Κατά βάση στα περισσότερα μέρη που μπορείς να πας είναι τόσο μα τόσο ανιαρά. Μου φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρουσα η βεράντα του σπιτιού μου.

Μετά, άντε και βγαίνω και τελικά όλως παραδόξως περνώ καλά. Και εκεί που μιλάμε γελάμε χορεύουμε κτλ να σου και στην πέφτει κάποιος. Ξέρετε πόσα βλέμματα αποδοκιμασίας βλέπω όταν τους λέω ότι είμαι παντρεμένη? Λες και είναι αρρώστια!

Αλλά τι κάνεις να αν σε κοιτάει κάποιος? Πως αποτρέπει το να σε πλησιάσει??
Αν μείνω ο εαυτός μου, αυτό που είμαι, μοιάζω τόσο προσιτή που δεν μπορεί, θα με πλησιάσει.
Αν το πάρω χαμπάρι και "μαζευτώ" (προσπαθώ να μην κοιτάω κτλ.) απλά δεν θα περάσω όμορφα. Είναι σαν να είσαι άλογο και σου βάζουν παρωπίδες. Είναι καλό τώρα αυτό?

ΣΗΜΕΡΑ όμως θα τα ξεχάσω όλα αυτά για μερικές ώρες! Έχω καιρό να τα σκέφτομαι από αύριο!

Εξάλλου περίμενα πως και πως να καλοκαιριάσει!!

Καλό καλοκαίρι να έχουμε! (επιτέλους!)

Απάτη SMS (???) και προσωπικά δεδομένα.

Εχθές το απόγευμα έλαβα στο κινητό μου ένα μήνυμα που προερχόταν από το νούμερο 9011600499 και έγραφε σε άπταιστα greeklish τα εξής όμορφα "NEA YPHRESIA AMESON ASTROLOGIKON PROVLEPSEON. EPIKOINONHSTE TORA ME TOYS PIO EMPEIROYS ANALYTES TARO. THL TORA APO KIN 9011600499 H -33% APO STAUERO 9011326003".

Δεν έδωσα σημασία αν και αναρωτήθηκα από που βρήκαν το νούμερο του κινητού μου. Είπαμε. Ναι πιστεύω στην αστρολογία αλλά όχι αυτού του στυλ. Το έχουμε θίξει ήδη το θέμα αυτό.

Μετά από λίγο μου ήρθε ένα μήνυμα αυτή την φορά από το υπουργείο οικονομικών. Το οποίο ανέφερε τα εξής: "ΤΟ ΥΠ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΝΕΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΣΑΣ ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΣΩ SMS. ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΣ SMS ΜΕ ΤΟΝ ΑΦΜ ΣΑΣ ΣΤΟ 2552 (ΚΟΣΤΟΣ 0,595€)". Σε εκείνο το σημείο αρχιζω και ανησυχώ ακόμα περισσότερο! Τι γίνεται λέω?

Σήμερα γυρνώντας στην blogoσφαιρα έπεσε το μάτι μου στο blog της Rodia και διαπιστώνω ότι αυτό το μήνυμα πήγε και σε άλλους. Μέχρι τότε, δεδομένου και του προηγούμενου sms είχα την εντύπωση ότι παρόλο που δεν το θυμάμαι θα έδωσα κάπου το νούμερο του κινητού μου ή κάπως το βρήκανε κάποιοι και στέλνουν spam sms. Διαβάζοντας όμως αυτό το post της Rodia αναρρωτιέμαι μήπως τελικά ήταν "normal" sms.

Αν δεν ήταν όμως? Τι μπορεί να γίνει για να διασφαλίσουμε τα προσωπικά μας δεδομένα? Μήπως καταλήξουμε όπως με τα mail, να αλλάζουμε mail (πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι) για να απαλλαγούμε από τα ανεπιθύμητα? Θα αλλάζουμε τώρα και νούμερα κινητών?