Αφιερωμένο στις φίλες της ζωής μου...

Λένε πως οι πιο ειλικρινείς φιλίες αναπτύσσονται ανάμεσα στα αντίθετα φύλα. Κατά πάσα πιθανότητα αυτό είναι αλήθεια. Γιατί μέχρι τώρα μόνο σε άντρες φίλους μου μπόρεσα να εκμυστηρευτώ κάποια πράγματα που σε φίλες μου δεν μπόρεσα να το κάνω. Και καλώς έπραξα θα συμπλήρωνα. Δεν παύει όμως αυτό να ακυρώνει τις γυναικείες φιλίες που από καιρό σε καιρό γνωρίζουν και αυτές στιγμές κορύφωσης. Εξάλλου στις φιλίες η ποιότητα δεν μετριέται με τον χρόνο.
Αυτό το post είναι αφιερωμένο στις φίλες λοιπόν, που ενίοτε περνάμε λίγο χρόνο μαζί, και που κάποια στιγμή με εξέπληξαν με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την δική τους (και δική μου) πραγματικότητα!

Στην Γωγώ (εγώ έτσι την ξέρω και ας συστήνεται τελευταία σαν Γεωργία). Που μαζί της έκανα μερικά από τα πιο όμορφα ξενύχτια της ζωής μου. Που δεν ξεχνάει τα γενέθλια μου ποτέ γιατί αυτήν την αποφράδα ημέρα για μερικά συνεχή χρόνια βρισκόταν στο νοσοκομείο με κατάγματα. Που μου χαρίζει απίστευτες συγκινήσεις όταν με πάει βόλτα με το αυτοκίνητο της. Που συνέχεια της βάζω της φωνές αλλά δεν μου κρατάει κακία. Που μου παραπονιέται ότι δεν είμαι ιδιαίτερα διαχυτική (με εκνευρίζουν τα ψευτοφιλιά και ψευτοαγκαλιάσματα) αλλά που τώρα πια το έχει πάρει απόφαση ότι αυτή είμαι. Που ακόμα με ρωτάει αν μου βγήκαν αυτά που μου είπε ένας τύπος που μας διάβασε μια βραδιά το χέρι σε ένα μπαρ, γιατί της είπε ότι θα μείνει γεροντοκόρη και ανησυχεί μήπως βγει σωστός!

Στην Μαρία. Που είναι η πρώτη που με εμπιστεύτηκε. Που κάτι αποκριές, τις πέρασε με μαυρισμένο μάτι εξαιτίας μου. Που ήταν η μόνη που γελούσαμε συζητώντας διεξοδικά τα σεξουαλικά μας ζητήματα και μου έδινε συμβουλές και tips σχετικά. Που μπορεί να μην την δω για μήνες αλλά όταν βρεθούμε νιώθω σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Στην Μιράντα. Που είναι πάντα πιο μπροστά από την εποχή της. Που αν δεν ήταν αυτή δεν θα ήξερα τι θα πει στην πράξη η λέξη τολμώ και αλτρουϊσμός. Που με παρακίνησε να κάνω αυτό που μου άλλαξε την ζωή. Που παρόλο που παντρεύτηκε σχεδόν κοιμισμένη από την εγκυμοσύνη της, είχε την διαύγεια να μου πει όταν της είπα πόσο καλή μοιάζει να είναι η πεθερά της ότι "όλοι καλοί είμαστε τους τρεις πρώτους μήνες"! Τι αλήθεια που είναι!

Στην Κατερίνα. Που είναι το πιο αθώο πλάσμα που γνώρισα στην ζωή μου. Που χρειάστηκε ένα απόγευμα μόνο να μου διηγηθεί την ιστορία της ζωής της (δεν έχω βέβαια την αποκλειστικότητα του προνομίου). Που είναι ο μόνος άνθρωπος που γνωρίζω που μοιάζει να μην έχει μυστικά. Που δεν υποκρίνεται ποτέ. Που ποτέ δεν βαριέται να μου φτιάχνει τα μαλλιά και μια φορά ξεπέρασε ακόμα και τις δικές μου προσδοκίες, όταν μου τα έφτιαξε μία φορά, μόνο για να δω πως θα είμαι, και μου τα ξανάφτιαξε αμέσως μετά όπως τα ήθελα. Που προσφέρθηκε να μου δώσει τις ωοθήκες της αν δεν μπορώ να κάνω παιδί!!!!

Και τέλος στην νεόφερτη Μαρία. Που με αγκάλιασε με την ζεστασιά της, την καλοσύνη της, την γενναιοδωρία της και την αισιοδοξία της από την πρώτη στιγμή. Που με νοιάζεται και είναι πρόσχαρη και καταδεκτική με όλους. Που είναι αυτή που μου έγραψε γράμμα παρόλο που τα σπίτια μας δεν απέχουν παραπάνω από δέκα λεπτά. Που είναι η μόνη που με κάνει να αισθάνομαι σαν να μην κατέβηκα από άλλο πλανήτη και με κάνει να θέλω να της πω τα πάντα για μένα.

θα είμαι σε όλες ευγνωμων που βρέθηκαν στην ζωή μου.