Πλησιάζοντας τα Χριστούγεννα όλο και περισσότερο θα πληθαίνουν οι οργανωμένες εκδηλώσεις προσφοράς βοήθειας σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Η Unicef θα μας πουλάει κάρτες, επίσης και η φιλανθρωπική οργάνωση για τα παιδιά των χωριών SOS και ένα σωρό άλλες οργανώσεις κατά τις φτώχειας, υπέρ του τρίτου κόσμου κτλ.
Οι πάντες θα ζητάνε την βοήθεια μας. Θα γεμίζουν πάλι οι δρόμοι με ζητιάνους, που ξαφνικά ξεφυτρώνουν όλοι μαζί λες και είναι εποχή που ευδοκιμούν, για να μας δοκιμάσουν και για να μας ξεγελάσουν μήπως και τσακώσουν κάτι και αυτοί από το δώρο χριστουγέννων. Γιατί αυτό θα κάνουν μην έχετε καμιά αμφιβολία.
Και όλοι αυτοί θα σε προσεγγίσουν την ώρα που είσαι μέσα στο πλήθος. Την ώρα που θα νιώθεις τα βλέμματα όλων των άλλων πάνω σου τα οποία είναι σαφώς ικανα΄να σε κάνουν να αισθανθείς ενοχές σχετικά εύκολα. Ποτέ ζητιάνος δεν σε πλησιάζει όταν είσαι μόνος. Ξέρει ότι θα δώσεις ευκολοτερα όταν είσαι ανάμεσα σε άλλους γιατί σε νοιάζει τι θα σκεφτούν αυτοί οι άλλοι. Δίνεις κάτι για να σώσεις εσένα. Όχι τον άλλον. Αυτό δεν είναι θέμα καλοσύνης και πραγματικής φιλανθρωπίας.
Όσο και να θέλουμε να εξαγνιστούμε από τις τύψεις μας, ο καθένας με τον τρόπο του, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, βοηθάει μια κοινωνία που δημιουργεί όλους αυτούς τους ζητιάνους, τους άπορους, τους άστεγους ,τα πεινασμένα παιδιά κτλ. Είμαστε θέλουμε δεν θέλουμε μέρος αυτής της δομής που δημιουργεί αυτήν την εκμεταλευση, που φέρνει όλα αυτά τα αποτελέσματα. Είμαστε μέρος αυτού του κατεστημένου που θέλει τον κόσμο χωρισμένο σε πλούσιους και φτωχούς. Και εμείς αυτό θέλουμε. Να γίνουμε πλούσιοι. Και αυτό μας δημιουργεί ενοχές που προσπαθούμε να τις εξαλείψουμε στέλνοντας δωρεες, αγοράζοντας κάρτες και πετώντας 1-2 ευρώ στον ζητιάνο που θα μας κάτσει καλά στο μάτι και θα μας βρει σε στιγμή αδυναμίας.
Θα μου πείτε τώρα... Τι προτείνεις δηλαδή? Να μην δίνουμε τίποτα και να αδιαφορούμε? Όχι. Απλά καλό θα ήταν όταν δίνουμε κάτι να το κάνουμε γιατί νιώθουμε με όλο μας το είναι συμπόνια. Να νιώθουμε συνυπέυθυνοι για αυτό που συμβαίνει στον συνάνθρωπο μας. Να νιώθουμε συνειδητά το κακό που κάνουμε κάθε μέρα και να μην αισθανόμαστε ήσυχοι με το καλό που θεωρητικά και μόνο κάνουμε, κάποιες φορές. Λέω θεωρητικά και το εννοώ γιατί μόνο μπαλώνουμε στην ουσία.. Κανένα ουσιαστικό καλό δεν γίνεται. Στο μόνο που κάνουμε καλό είναι στην ψυχή και την συνείδηση μας. Γι' αυτό μόνο όταν πραγματικά νιώσουμε να συμπάσχουμε, δεν θα ικανοποιηθεί το εγώ μας από τα λίγα ευρώ που ξοδέψαμε εντέλει όχι για την ευημερία ενός άλλου ανθρώπου αλλά ουσιαστικά για να ηρεμήσουμε την δική μας ψυχή.
Για όλους αυτούς που οι παπάδες και η εκκλησία έχει δημιουργήσει ενοχές σχετικά, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Ιησούς δίδαξε την ελεημοσύνη να τους πω ότι κάπου είχα διαβάσει ότι ο Ιησους σύμφωνα με το κατά Θωμά Ευαγγέλιο είχε πει: "Αν κάνεις ελεημοσύνες θα κάνεις κακό στο πνευμα σου". Αυτός από μόνος του ήταν ένας πολύ καλός λόγος για να θεωρηθεί απαγορευμένο αυτό το ευαγγέλιο. Δεν νομίζετε?
Photo: Charity - Polyvios Stylianou
8 comments:
Την Κυριακή με την δουλειά μου, πήγαμε στα Παιδικά χωρία SOS στην Βαρη και δώσαμε από ένα δωρο που τους είχαμε πάρει....
Από εκει και πέρα μόνη μου, δίνω λεφτά μόνο σε γέρους άστεγους..κτλ...
Δύσκολα πείθομαι να δωσω λεφτά γενικως ...γιατί με αυτα που βλέπουμε στην τηλεόραση...ειναι να σου γυρνάει το μάτι....
Την καλημέρα μου.
Κατά την προσωπική μου γνώμη δεν νομίζω οτι είναι σωστό να κρίνει κανείς και να διαχωρίζει ποιος είναι άξιος την ελεημοσύνης του...
Το νόημα της ελεημοσύνης είναι άλλο.
Δεν έχει σημασία αν σε κοροϊδεύει ο άλλος και δεν τα χρειάζεται πραγματικά.
Επίσης τα λίγα ψιλά που θα δώσεις στον οποιονδήποτε δεν πρόκειται να κάνουν την διαφορά...
Το μόνο νόημα της ελεημοσύνης είναι ότι κάνεις καλό στην δική σου ψυχή...
Για το τι θα γίνει σε αυτούς που χρειάζονται πραγματικά και σε αυτούς που κοροϊδεύουν κανονίζει άλλος.
Ο μόνος που επωφελείται από την ελεημοσύνη είναι αυτός που τι δίνει. Και μάλιστα χωρίς να κρίνει αυτόν που τη δέχεται και φυσικά χωρίς να το κάνει για να τον δουν οι άλλοι.
Καλές γιορτές να έχουμε! :)
Julia... όλοι υποκύπτουμε ενίοτε στο να δώσουμε. Εγώ πάλι δίνω όπως μου κάτσει. Όποιος με πετύχει στα καλά μου και με ψιλά! Αστεγους και γέρους πάντως στην Ρόδο δεν έχω δει... Μόνο κάτι επιτήδειους!!
Navigator, έχεις δίκιο στο ότι είναι άδικο να κρίνουμε ποιος αξίζει ή όχι την ελεημοσύνη μας. Η θέλουμε και δίνουμε ή δεν θέλουμε και τα κρατάμε στην τσέπη μας.
Τις ευχές μου για καλές γιορτές και σε σένα.
Δεν ξέρω αλήθεια.
Πριν λίγες μέρες διάβαζα για τους επαίτες από τις ανατολικές χώρες, που εισάγονται κανονικά από οργανωμένα κυκλώματα όπως και οι γυναίκες ή τα παιδιά, προς εκμετάλλευση.
Συμφωνώ ότι η ελεημοσύνη έχει αλλο νόημα και είναι φορές που βλέπεις ανθρώπους σε άθλια κατάσταση στα όρια της εξαθλίωσης ή και κάτω από αυτά.
Αν όμως είναι απλά προϊόντα προς πώληση κάποιων, είναι αυτό ελεημοσύνη;
Η απλά είναι αγορά ενος προϊόντος σερβιρισμένου στην κατάλληλη συσκευασία και με ταργκετ γκρουπ τα οξυμένα λογω εορτών συναισθήματα μας.
Ισως η καλύτερη λύση είναι η προσφορά σε φορείς που βοηθούν ομάδες αναξιοπαθούντων και που εχουν αποδείξει ότι κάνουν έργο.
Πραγματικά, δεν ξέρω.
Αν ξεπεράσεις το ενοχικό παραμύθι διαπιστώνεις πως υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να βοηθήσεις. Από το να μην κάνεις τα πράγματα χειρότερα μέχρι την εθελοντική προσφορά εργασίας/βοήθειας σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες που είναι και του γούστου μου.
Ralou, εγώ πρώτη φορά μαθάινω τώρα για αυτά που γράφεις. Εχω σταματήσει να ασχολούμε με την επικαιρότητα και είμαι κάθε φορά η τελαυταία των Μοικανών που μαθαίνει τα νέα!
Πάντως και εγω την ίδια σκέψη έκανα με σένα αλλά νομίζω ότι και εκεί τίθεται θέμα φερεγγυότητας. Ποιος ξέρει να πει τι πραγματικά γίνεται? Τι έλεγχος υπάρχει?
Alitovie, έχεις νομίζω απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες. Πρέπει να μας γίνει τρόπος ζωής η φιλανθρωπία και να μην είναι μόνο περιστασιακή δραστηριότητα ανάλογα με το πόσες ενοχές έχουμε.
Έχω την αίσθηση, πως η ελεημοσύνη εμπεριέχει τον οίκτο, τη λύπηση, την υποτίμηση του άλλου. Θα προτιμούσα τη συμπάθεια, τη συμμετοχή, τη συνεισφορά, που συνεπάγονται την ισοτιμία μεταξύ των ανθρώπων.
Synas, αυτό θα ήταν ευχής έργο. Η ελεημοσύνη γενικώς με εκνευρίζει. Γιατί είναι σαν το δεκανίκι για αυτούς που πραγματικά χρειάζονται βοήθεια. Τους θέλει κουτσούς για πάντα.
Post a Comment