Χριστουγεννιάτικες κάρτες. Μια αγαπημένη συνήθεια.

Φέτος έσπασα μια παράδοση χρόνων. Δεν έστειλα χριστουγεννιάτικες κάρτες πουθενά. Επί χρόνια, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, σχεδόν ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα άρχιζα τις ετοιμασίες για να στείλω τις ευχετήριες κάρτες μου στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Συνήθως παράγγελνα κάρτες από τα παιδιά SOS, ή έπαιρνα τις Unicef από το ταχυδρομείο και αν στο τέλος βρισκόμουν σε έλλειψη από λάθος υπολογισμό έπαιρνα και μερικές από αυτές τις χλιδάτες που έφερναν τα βιβλιοπωλεία συνήθως. Ετοίμαζα την λίστα με τα ονόματα και τα τελευταία χρόνια τύπωνα τις διευθύνσεις τους σε αυτοκόλλητο χαρτί για πιο ευκολία. Μετά έκανα επιλογή ποια κάρτα θα έστελνα σε ποιον και κατέληγα στο πιο δύσκολο μέρος της όλης διαδικασίας. Στο να γράψω τις ευχές. Αυτό για να γίνει έπρεπε να νιώθω καλά και να είχα διάθεση να γράψω στον καθένα ξεχωριστά την ευχή του. Έπειτα κλείσιμο και βουρ για το ταχυδρομείο. Ηταν μια αγαπημένη συνήθεια.

Κάθε χρόνο απολάμβανα αυτήν την διαδικασία. Φέτος όμως δεν μου βγήκε καθόλου… Ούτε καν το σκέφτηκα. Πλησιάζοντας οι μέρες που άλλη χρονιά θα τις είχα ήδη στείλει, μου πέρασε από το μυαλό, αλλά πάλι δεν ένιωθα να θέλω.

Έτσι φέτος αποφάσισα να στείλω μόνο ηλεκτρονικές κάρτες και να συμπεριλάβω στους παραλήπτες και τους καινούργιους φίλους που απέκτησα μέσα από το blog. Όσους τουλάχιστον με το σχόλιο τους μου ερχόταν και το email τους. Ελπίζω να μην ξέχασα κάποιον (ήδη έχω κάνει την πατάτα και σε κάποιους έστειλα κάρτα 2 φορές! Γιορτές είναι όμως και θα δείξουν κατανόηση! Θέλω να πιστεύω!!!!) αν και νομίζω ότι θα συμβεί το αντίθετο. Πολλοί θα με έχουν ξεχάσει και θα αναρωτιούνται από πού τους ήρθε. Όσοι τουλάχιστον ανοίξουν τα mail τους και δεν έχουν ξαμοληθεί για τα ψώνια της τελευταίας στιγμής και τις ετοιμασίες των ρεβεγιόν!