Τα ρεβεγιόν και ο τζόγος.

Και να σου, που μαζί με τα ρεβεγιόν προκύπτει κάθε χρόνο και το θέμα του τζόγου και της χαρτοπαιξίας.

Κάθε χρόνο, μαζευόμαστε σε κάποιο σπίτι νωρίς το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, κουβαλάει ο καθένας τα καλούδια του για το τσιμπούσι (μην πέσουν όλα πάνω στην νοικοκυρά του σπιτιού και δεν καταλάβει γιορτή από την κούραση) και όλοι σχεδόν στρώνονται για το καθιερωμένο χαρτάκι. Εγώ πάντα απέχω από αυτήν την συνήθεια και ευτυχώς δεν είμαι η μόνη γιατί αλλιώς τα ρεβεγιόν θα μου ήταν μια πολύ μοναχική εμπειρία.

Εκεί βέβαια όσοι συμμετέχουν στο καρέ, το κάνουν για το καλό και είναι αυτός ο λόγος που μαζεύουν τα κέρματα τους ευλαβικά από νωρίς και έρχεται ο καθείς με το σακουλάκι του γεμάτο. Δεν παίζουν μεγάλα ποσά και αυτός και είναι ο λόγος που δεν χρησιμοποιούν μάρκες αντί χρημάτων. Άλλη αίσθηση έχει όταν ρίχνεις το ευρώ που ξέρεις ότι μπορεί να το πάρεις και να πάς να πάρεις τσίχλες π.χ. (έστω αυτές) και άλλη αίσθηση όταν ρίχνεις μια μάρκα. Έχεις άλλη κρίση στο παιχνίδι απάνω. Εκεί φαίνεται και ο χαρακτήρας του καθενός ξάστερα. Ποιος είναι υπόγειος, ποιος μπορεί να μπλοφάρει, ποιος είναι ευθύς, ποιος είναι πονηρός, ποιος είναι αργόστροφος κτλ

Ποτέ δεν μου άρεσε να παίζω χαρτιά. Το θεωρώ ψυχοφθόρο σαν παιχνίδι και άκρως επικίνδυνο επίσης όταν δεν ξέρει κανείς που πρέπει να σταματήσει. Παρόλο λοιπόν που δεν μου αρέσει να παίζω καθόλου, αντιθέτως μου αρέσει να παρακολουθώ. Για την ακρίβεια απολαμβάνω τα χαρτοπαιχτικά παιχνίδια των ρεβεγιόν! Έχουν μια παιχνιδιάρικη αίσθηση. Έχουν χιούμορ. Έχουν χαβαλέ! Έχουν γέλιο. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στο καζίνο.

Εχθές βράδυ, κάναμε μια στάση από εκεί. Εγώ δεν είχα ξαναπάει ποτέ και επέμεναν οι υπόλοιποι να πάμε για να δω και εγώ περί τίνος πρόκειται. Οι δύο ώρες που κράτησε η περιφορά μου εκεί ήταν αρκετές για να καταλάβω ότι δεν είναι αυτός ο χώρος για μένα. Αν έμενα παραπάνω ίσως να έφευγα με κατάθλιψη! Τι είδα εκεί μέσα και απογοητεύτηκα τόσο? Κάτι που σαφώς δεν περίμενα να το δω. Χριστουγεννιάτικα τουλάχιστον. Καταρχήν είδα μόνους ανθρώπους. Άντε με παρέες των 2-3 ατόμων αλλά κατά βάση μόνους. Οι περισσότεροι είχαν παραμάσχαλα ένα κουβαδάκι με τις μάρκες τους, ήταν αγκαλιά με ένα "φρουτάκι και πατούσαν επίμονα ένα κουμπί.

Στον πάνω όροφο τα πράγματα ήταν ακόμα πιο χειρότερα. εντελώς μόνοι άνθρωποι, κολλημένοι πάνω σε ένα τραπέζι, με τα μάτια καρφωμένα στον ντίλερ να παίζουν black jack.

Μου τράβηξαν την προσοχή οι ντίλερ. Ο ένας ειδικά, είχε μια φωνή τόσο τραχιά που μου έδινε την εντύπωση ότι ήταν μηχανή και όχι άνθρωπος. Τόσο τυποποιημένες ήταν οι κινήσεις του και τόσο ανέκφραστος ο ίδιος.

Στις ρουλέτες τώρα τα πράγματα ήταν χειρότερα. Μάτια όλο προσμονή να κοιτάνε μια μπίλια να γυρίζει και ένα κρουπιέρη που με το που έβγαινε το αποτέλεσμα έσερνε τις μάρκες που είχαν πονταριστεί στην άκρη μαζί με τις ελπίδες προφανώς των παικτών... Στα μάτια κάποιων από αυτών έβλεπα την απελπισία ήδη.

Τι όμορφος τρόπος άραγε να περάσει κανείς την βραδιά των Χριστουγέννων...
Μερικές φορές ξεχνάω πως όλος ο κόσμος δεν είναι σαν και εμένα και αναρωτιέμαι πως μπορεί κανείς να παθιαστεί με τον τζόγο. Έχω γνωστούς που είναι έτσι. Απλά ποτέ δεν μπόρεσα να τους κατανοήσω. Ο ένας έχει εξαφανίσει όλο το κομπόδεμα που είχε για ώρα ανάγκης για αυτόν και τα παιδιά του στα φρουτάκια και συνεχίζει απτόητος να επενδύει ότι ρευστό πέσει στα χέρια του και ας μην του μείνει να φάει. Ο άλλος είναι σε καλύτερη κατάσταση γιατί τον κρατάνε με νύχια και με δόντια από την οικογένεια του. Ειδάλλως είναι η χειρότερη παρέα να πάρεις μαζί σου για μια γύρα στο καζίνο καλή ώρα όπως εχθές. Μπορεί να πρόκειται για 50 ευρώ που παίζει και τον βλέπεις και σου βγαίνει η πίστη. Καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, και φυσάει και ξεφυσάει συνεχώς!
Ηθικό δίδαγμα? Δεν ξαναπατάω χρονιάρες μέρες σε καζίνο!