Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Monday, May 07, 2007

Στείρωση? Όχι, ευχαριστώ.

Αν ο κόσμος υποστηρίζει ότι ένα ζώο δεν μπορεί να υποφέρει όσο ένας άνθρωπος είναι επειδή οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να υποφέρουν την ιδέα να ζουν μέσα σε μια φύση που, δεν είναι παρά μια θηριωδία, τίποτ’ άλλο από θηριωδία.
Αυτά λέει ο Κούντερα στην Αθανασία του (την οποία έχω φρέσκια στο μυαλό μου) και κατά κάποιο τρόπο έχει δίκιο.
Την φύση την διέπει μια σκληρότητα που εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε εύκολα να την κατανοήσουμε και κατ’ επέκταση να την αποδεχτούμε.
Δεν μπορούμε π.χ. να κατανοήσουμε ότι ο θάνατος, η αρρώστια και τα ατυχήματα είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Και ενώ δεν μπορούμε να αποδεχτούμε αυτά που τα βλέπουμε κάθε μέρα σχεδόν να συμβαίνουν γύρω μας για τα οποία δεν ευθυνόμαστε άμεσα, από την άλλη επιδεικνύουμε εμείς οι άνθρωποι μια πρωτοφανή σκληρότητα, πολύ πιο αβάσταχτη από όλα αυτά, την οποία εμείς οι ίδιοι προκαλούμε απέναντι στους συνανθρώπους μας και ειδικά απέναντι στα ζώα τα οποία είναι εξαρχής αδύναμα απέναντι μας.
Ναι, τα ζώα σκοτώνονται αναμεταξύ τους, τρώει το ένα το άλλο, πεθαίνουν από αρρώστιες, πέφτουν θύματα ατυχημάτων κτλ. Όμως όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς δόλο, χωρίς κάποιο σκοπό. Απλά επειδή η επιβίωση είναι πράγματι σκληρή.
Αντίθετα εμείς οι άνθρωποι τα βασανίζουμε, τους στερούμε το δικαίωμα τους να ζουν σε αυτόν τον πλανήτη, τα κατέχουμε, τα φυλακίζουμε, τα χρησιμοποιούμε, κ.τ.λ.
Όλα όσα μας φαίνονται απάνθρωπα αν απευθύνονται σε άνθρωπο μας φαίνονται φυσιολογικά αν απευθύνονται σε ζώα. Γιατί αυτό?
Διαβάζω κάθε τόσο για το θέμα των στειρώσεων των ζώων. Και ότι, μα ότι επιχειρήματα και αν ακούσω, δεν μπορώ να αλλάξω την άποψη μου η οποία είναι κατά των στειρώσεων. Αυτό που δεν θα έκανα ποτέ σε άνθρωπο, δεν θα μπορούσα επίσης ποτέ να το έκανα σε ζώο.
Τα ζώα διεκδικούν το δικαίωμα τους στην ζωή. Ξανάλεω. Όχι το δικαίωμα τους σε μια καλή ζωή. Το δικαίωμα τους στην ζωή απλά. Ακόμα και αυτό τους το αρνούμαστε γιατί έχουμε καταχραστεί όλο τον πλανήτη προς όφελος μας. Έχουμε κάνει το άπαν σύμπαν ιδιοκτησία μας (μέχρι να πεθάνουμε οπότε αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτα δεν μας ανήκει) και αρνούμαστε να το μοιραστούμε. Και επειδή η πλειοψηφία των ανθρώπων αν μπορούσε θα εξόντωνε εντελώς τα ζώα (ξέρω πολλούς τέτοιους) δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να συμπράξω σε αυτήν τους την επιθυμία (αυτό κάνω στειρώνοντας ένα ζώο. Σταματάω την διαιώνιση του είδους).
Γι’ αυτό το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δεχτώ την αντισύλληψη για τα ζώα όπως την δέχομαι και για τους ανθρώπους.
Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και από εδώ στον Μαύρο Γάτο για την βοήθεια που μου προσέφερε στο θέμα αυτό.

15 comments:

Jason said...

Εγώ δε συμφωνώ γενικά με το "αυτό που δεν θα έκανα ποτέ σε άνθρωπο, δεν θα μπορούσα επίσης ποτέ να το έκανα σε ζώο", αλλά εντάξει, εσύ έτσι το βλέπεις.
Με τις στειρώσεις πάντως διαφωνώ κι εγώ σε γενικές γραμμές, όμως πολλές φορές ίσως και να είναι μια λύση. Η θεία μου είχε μια γάτα κάποτε που έμεινε έγκυος σε πολύ μεγάλη ηλικία, και τελικά στη γέννα ψόφησε και η ίδια και τα δυο γατάκια βγήκαν ψόφια, για την ακρίβεια το ένα δε βγήκε καν ποτέ ολόκληρο, έμεινε σφηνωμένο.
Επίσης μια γάτα μπορεί να είναι άρρωστη και να γεννήσει γατιά άρρωστα.
Ή επίσης στο νησί μου ας πούμε, ταΐουμε δεκάδες γατιά το καλοκαίρι που είμαστε εκεί, το χειμώνα όμως το χωριό ερημώνει και το καλοκαίρι βρίσκουμε πάλι τα μισά απ' αυτά. Συντηρείται μεν ο αριθμός τους ακριβώς επειδή διαιωνίζονται με τον παραδοσιακό τρόπο, αλλά άμα δε διαιωνίζονταν ίσως να μην έπρεπε να ψοφάνε τα μισά το χειμώνα.

Εσύ πιστεύεις ότι αυτά είναι μέρος της ζωής, η επιβίωση είναι σκηρή και θα πρέπει να μην επέμβουμε σε αυτό με κανέναν τρόπο.
Ίσως είναι έτσι. Κι εμείς δεν έχουμε κάνει ποτέ κάτι τέτοιο.
Απλώς σκέφτομαι ότι καμιά φορά ίσως αν μπορούσαμε να μεριμνήσουμε για κάτι, καλό θα ήταν. Όπως φροντίζουμε και για τους ανθρώπους σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Τους ανθρώπους βέβαια δεν τους στειρώνουμε. Όμως με τους ανθρώπους επικοινωνούμε και συνεννοούμαστε και οι άνθρωποι έχουν και λογική και πχ. μπορούν να κάνουν συνειδητή χρήση της αντισύλληψης, όπως λες. Στα ζώα η σχετική πράξη απλώς... συμβαίνει.
Δεν παίρνω θέση, δεν ξέρω. Απλώς... λέω.

Ασκαρδαμυκτί said...

Εδώ και μια ώρα προσπαθώ να μάθω στο σκύλο μου να φορά προφυλακτικό!
χαχαχαχχαχα

Πέρα από την πλάκα τώρα, συμφωνώ μαζί σου!

Lina said...

εγώ δεν συμφωνώ, αλλά μάλλον δεν έχει νόημα να πω το γιατί αφού όπως λες είσαι ανένδοτη.

Lion said...

Καλησπερα,

να επισημανω οτι τα τελευταια 2500-3000 χρονια ο ανθρωπος *δεν* ακολουθει την φυση. Ενα επιχειρημα γυρω απο το τι ειναι φυσικο και τι οχι, δεν ειναι λογικο. Δεν μπορουμε να ακολουθουμε την φυση εκει που μας βολευει και να την αγνοουμε οποτε γουσταρουμε. Αν ετσι κι αλλιως κανουμε οτι θελουμε, γιατι βαζουμε την φυση σαν επιχειρημα;

Δεν ξερω αν εχεις παιδια, αλλα αν εχεις τα στειρωνεις ηδη ειτε θα τα στειρωσεις προσεχως. Οπως μας στειρωσαν ολους οι γονεις μας. Εκτος αν ανηκεις στην μειοψηφια εκεινη των ανθρωπων που τεκνοποιησε σε ηλικια 11 χρονων.

Βιολογικα μπορουμε να αποκτησουμε παιδια απο πολυ νωρις. Για κονωνικους λογους μας εμποδιζουν οι γονεις μας - και πολυ καλα κανουν.

Επειδη αναφερεις τι θα εκανες σε ανθρωπο και τι θα εκανες σε ζωο: αν στειρωνεις το παιδι σου, θα πρεπει να στειρωσεις και το γατι σου. Εκτος αν αφησεις τον γιο σου να γινει πατερας στα 10 του και την κορη σου να γκαστρωθει στα 11 της.

Για τα ζωα που ζουν ελευθερα στην ζουγκλα δεν εχουμε ευθυνη. Αλλα για τα ζωα που τα φεραμε να ζησουν στις (τεχνητες + αφυσικες) πολεις μας εχουμε ευθυνη. Γιατι οταν προκειται να αναλαβουμε τις ευθυνες μας, βαζουμε την φυση σαν δικαιολογια;

Jason said...

Έχει δίκιο σ' αυτό για τις τεχνητές και αφύσικες πόλεις.
Το φυσικό τους περιβάλλον δεν είναι οι πόλεις. Το φυσικό δεν είναι να τα ταΐζουμε εμείς, και άμα θέλαμε να μην επέμβουμε στην προσπάθειά τους για συμβίωση, θα έπρεπε ίσως να μην τα ταΐζουμε εμείς, αλλά να τα αφήνουμε να κυνηγήσουν για την τροφή τους. Δεν είναι φυσικό να τα παίρνουμε στην αγκαλιά μας και να τα χαϊδεύουμε, αφού σίγουρα δεν ήταν ανέκαθεν στη φύση του αιλουροειδούς να κάνει παρεούλα με τον άνθρωπο.

Jason said...

για επιβίωση*

aggelos-x-aggelos said...

Η σύνδεσή μου επανήλθε με το που επανήλθε το θέμα του ανθρώπου και της φύσης! Συγνώμη που δεν συνέχισα το διάλογο στο blog μου, δεν είχα internet.

Αλλά για το θέμα που θέτεις πραγματικά δεν έχω άποψη. Ακούω απόψεις εκατέρωθεν και βρίσκω δίκια και σε όλες.

Θα περιμένω πόρισμα και από εδώ -αν μου το επιτρέψει η forthnet.

Debby said...

Jason! Δεν είναι κακό να πεθαίνουν τα ζώα από φυσικά αίτια. Και εγώ είχα γάτα που πέθανε στην γέννα με τα γατιά της. Σε πληροφορώ ότι είναι πολύ καλύτερο από το να πεθάνει ένα ζώο επειδή κάποιος ανεκδιήγητος του έριξε φόλα ή γιατί κάποιος ακόμα πιο ανεκδιήγητος πέταξε πέντε νεογέννητα στον κάδο των σκουπιδιών.. Τουλάχιστον ας τα αφήσουμε στην ησυχία τους όσο πιο πολύ μπορούμε. Αυτό που συμβαίνει στο νησί σου συμβαίνει πάνω κάτω και στο δικό μου. Το καλοκαίρι γεννάνε όλες οι γάτες και γεμίζει ο κόσμος γατιά. Κάποια από αυτά θα καταφέρουν να επιβιώσουν. Κάποια όχι. Ετσι είναι η ζωή. Πάντα έτσι ήταν. Αλλα είναι εξυπνότερα, άλλα δυνατότερα, άλλα πιο ευαίσθητα στην υγεία τους κτλ. Δεν έχουν όλα τις ίδιες δυνατότητες. Εμείς όμως οφείλουμε να τους δώσουμε την ευκαιρία να ζήσουν. Αυτό μόνο θέλουν.
Δεν λέω ότι δεν πρέπει να επέμβένουμε καθόλου. Αλλά αν επέμβουμε ας είναι για καλό. Απλά δεν θεωρώ την στείρωση καλό πράγμα. Ζω σε πόλη, και θεωρω άδικο για το ζώο, για την δική μου και μόνο τέρψη να το έχω κλεισμένο μέσα σε ένα διαμέρισμα. Δεν είναι ότι δεν θα ήθελα. Απλά ευχαριστιέμαι να βλέπω το ζώο να χαίρεται την φύση, τα λουλούδια, τα δέντρα, το χορτάρι, τα έντομα, κτλ. και όχι τον καναπέ μου. Εξάλλου είχα δοκιμάσει στο παρελθόν και είδα ότι είναι καλύτερα να τα αγαπάω και ας είναι από μακριά. Αν έκαναν όλοι το ίδιο λες θα υπήρχε πρόβλημα?
Τα κατοικίδια λέγονται κατοικίδια γιατί η επιβιώση τους εξαρτάται καθ'όλα από τον άνθρωπο. Εχεις δει γάτα ή σκύλο ή κότα ή δεν ξέρω τι να ζει κάπου ολομόναχο μακρία από τον άνθρωπο? Ακόμα και τροφη να υπάρχει δεν ζει. Εχει ανάγκη τον άνθρωπο δίπλα του... Εχει ανάγκη την παρουσία του και το χάδι του ενιότε...Αν έχουμε την ευαισθησία να μεριμνήσουμε για την τροφή τους, ή την υγεία τους, τότε ας μεριμνήσουμε και για την αντισύλληψη τους. Εξάλλου αυτό που πρέπει να προσφέρουμε πρώτα από όλα δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. ΑΓΑΠΗ αρκεί.

Ασκάρ!! Χαρά θεού θα ήταν αν το μόνο που χρειαζόταν ήταν εκπαίδευση!! ;-)

>Lina! Πάντα έχει νόημα. Μπορεί όχι για μένα αλλά για κάποιον που πιθανόν να βρει ενδιαφέροντα όσα έχεις να πεις. Προσωπικά, να σου εξηγήσω ότι δεν είναι ότι δεν θα ακούσω αυτά που θα μου πεις, απλά είναι τελειώς διαφορετική η στάση ζωής μου πάνω σε αυτό το θέμα, γι' αυτό και προεξοφλώ ότι δεν θα μπορούσα να πειστώ. Αλλά και πάλι ποτέ δεν ξέρεις! ;-) Μπορείς όμως σε κάθε περίπτωση να πείσεις κάποιον άλλον!

Dralion, θεωρώ την αυτορύθμιση την πιο αποτελεσματική σχεδόν στα πάντα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, διαπιστώνω ότι "η φύση" όπως λες, όταν δεν επεμβαίνει ο άνθρωπος, δουλευει σαν σύστημα στην εντέλεια.
Με αυτό γνώμονα θεωρώ ότι ο άνθρωπος ΟΦΕΙΛΕΙ να συζεί με τα υπόλοιπα έμβια όντα του πλανήτη και όχι να τα εκπτοπίζει και να τα καταστρέφει. Νομίζω υπάρχει χώρος για όλους και όλα.
Μου φέρνεις ένα πολύ καλό παράδειγμα "στείρωσης" των ανθρώπων. Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Αυτό δεν είναι στείρωση. Είναι αντισύλληψη.Γιατί σε κάθε περίπτωση δεν αφαιρείται εντελώς η δυνατότητα να τεκνοποιήσει κάποιος στο μέλλον. Την οποία θεωρώ μια αρκετά καλή λύση και αν θέλεις πράξη ελέους του ανθρώπου στα ζώα. Βλέπεις θεωρώ πολύ απάνθρωπο οι περισσότεροι να σκοτώνουν και να κακομεταχειρίζονται τα ζώα, και εμείς που υποτίθετε τα αγαπάμε να μην τους επιτρέπουμε να επιτελέσουν τον σκοπό της ζωής τους, που δεν είναι άλλος από το να φέρουν στον κόσμο νέες ζωές.
Αυτό που λες για τα ζώα που φέραμε να ζήσουν στις ( τεχνητές αφύσικες) πόλεις μας έχει μια βάση. Γιατί είναι ελάχιστοι αυτοί που πρώτα σκέφτονται το ζώο και μετά τον εαυτό τους. Συνήθως το ζωο αποτελει το αξεσουάρ που μόλις το βαριούνται το πετάνε μερικά χιλιόμετρα παραπέρα. Γιατί αν μιλάμε μόνο για αυτούς μιλάμε για ένα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων... δυστυχώς.

Aggele! Δεν πειράζει! Ελπίζω τώρα που επανήλθε η σύνδεση να επανέλθεις και εσύ πια κανονικά!
Για το εδώ θέμα, νομίζω πως μόνο άμα κάποιος έχει ζώο έχει και άποψη. Αλλά πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσει κανείς τί και πως όταν δένεται με ένα ζώο... ή με πολλά όπως εγώ!

Lion said...

debby, συγνωμη για το καπως αποτομο υφος μου στο τελευταιο σχολιο και ευχαριστω που με αντιμετωπισες θετικα.

Συμφωνουμε σε πολλα. Οπως π.χ. οτι τα ζωα πρεπει να βγαινουν εξω (οχι ολη τους την ζωη στον καναπε). Επισης στο παραδειγμα με την αντισυλληψη / στειρωση (κατι που μπορει να γινει και στα ζωα, αν και ειναι πιο δυσκολο).

Διαφωνουμε στην γνωμη περι αυτορυθμισης. Ναι μεν (σχεδον) ολα αυτορυθμιζονται στην φυση. Ειναι ομως υποπτο στα ματια μου, καθε φορα που μας βολευει να επεμβαινουμε (οπως θελουμε, οταν θελουμε, οποτε θελουμε) και καθε φορα που δεν μας βολευει να επικαλουμαστε την αυτορυθμιση.

Παντα φιλικα

Debby said...

Dralion! Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη. Ανθρωποι είμαστε, πότε πότε γινόμαστε και απότομοι! Δεν χάθηκε ο κόσμος! :-)
Στην παρατήρηση σου για την αυτορύθμιση, ίσως έχεις δίκιο πάντως.
Σίγουρα, ενώ έχουμε επέμβει σχεδόν παντού είναι λίγο ουτοπικό να μιλάμε για "φύση που αυτοριθμύζεται".
Παρόλα αυτά, έχε υπόψη ότι ακόμα και αν το κάνω αυτό που λες, δεν το κάνω επειδή έτσι βολευομαι. Ισως γιατί πολύ απλά δεν συνειδητοποιώ ότι ίσως σε κάποιες περιπτώσεις φάσκω και αντιφάσκω. :-))

Lina said...

δεν έχω σκοπό να πείσω.
το σκυλί μου το υιθέτησα από εταιρία ρποστασίας αδέσποτων. Οι ίδοι μου συνέστησαν να το στειρώσω.
τα σκυλάκια που είναι στειρωμένα γνωρίζω ότι έχουν καλύτερη υγεία.

εκτος αυτου όμως γλιτώνεις τα κουταβάκια που θα γεννηθούν απ το να είναι αδέσποτα στους δρομους. Άσε που τα σκυλιά που ζουν στο δρόμο έχουν μέσο όρο ζωής 2 χρόνια, ποιό δικαίωμα στη ζωή λοιπόν;;

Πριν στειρώσουμε τη σκυλίτσα μου γέννησε 7 κουτάβια. Δεν βρίσκαμε άοτμα να τα υιοθετησουν, βρήκαμε μόνο 2 και τα 5 πήγαν σε φιλοζωική, με τύψεις δικές μου. Γιατι έχω ακούσει πολλά ασχημα για τις φιλοζωικές. Ποκειμένου να θανατώνονται εν ζωή σκυλάκια, θεωρώ τη στείρωση τη σωσ΄τοτερη λύση.

Debby said...

>Lina! Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες. Ειδικά με τα σκυλιά που η φροντίδα που χρειάζονται είναι πολύ περισσότερη από αυτή των γατιών και ο πολλαπλασιασμός τους πολύ πιο εύκολος τα πράγματα είναι πιο δύσκολα.
Οπως και να έχει, θεωρώ την αντισύλληψη καλύτερη λύση.
Προσωπικά προτιμώ το ζώο να ζήσει 2 χρόνια "γεμάτης" ζωής όσο πιο ελευθερο γίνεται από ότι τα 10 χρόνια "αποστειρωμένο". Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις...
Η τουλάχιστον αν η στείρωση είναι κάτι που δεν μπορεί να το αποφύγει κανείς λόγω συνθηκών τουλάχιστον να αφήνουμε το ζώο να γεννάει έστω και μια φορά στην ζωή του.

resident said...

Debby, πιστεύω ότι ζωές που δεν θα έχουν "στον ήλιο μοίρα",καλύτερα να μην έρχονται στο κόσμο.Μια διεύθυνση που έχει κάποιο ενδιαφέρον: http://www.mycat.gr/forum/showthread.php?t=31

Heliotypon said...

Είναι τρομερά αμφιλεγόμενο το θέμα της στάσης του ανθρώπου απέναντι στα ζώα. Αν θεωρήσουμε κάθε είδος ζωής ισότιμο με τα άλλα τότε θα πρέπει να σταματήσουμε να εξοντώνουμε τα ενοχλητικά ή επικίνδυνα έντομα, να μην καταπολεμούμε τα μικρόβια (κι αυτά ζώα δεν είναι, με την ευρύτερη ένοια;), να μην τρώμε ζωικής προέλευσης τρόφιμα και να μην δίνουμε προτεραιότητα στην ανθρώπινη ύπαρξη, όπως μέχρι τώρα κάνουμε. Το να στερούμε τη χαρά της ερωτικής ζωής από ένα ζώο είναι, σίγουρα, σκληρό αλλά μήπως είναι πιό σκληρό να γενιούνται, ανεξέλεγκτα, ζώα που δεν μπορούν να επιβιώσουν; Και κάτι άλλο: Μήπως η φιλοζωία μας περιορίζεται, συχνά, σε ό,τι αφορά τα "χαριτωμένα" οικόσιτα;

Debby said...

Καλημέρα!

Resident... εδώ διαφωνούμε.
Στο ότι εμείς δεν είμαστε αρμόδιοι να αποφασίσουμε ποιος θα έρθει και ποιος όχι στην ζωή...
Επειδή θέλουμε να προστατευσουμε τα μάτια μας από αυτό το θέαμα που ίσως μας γεμίζει τύψεις η λύση δεν είναι να κάνουμε τον κόσμο έτσι ώστε να μην βλέπουμε αυτήν την ασχήμια, αλλά με αγάπη να την εξαλείψουμε. Ουτοπικό μεν κατά κάποιο τρόπο αλλά όχι ανέφικτο.

Heliotypon, πολύ σωστή η παρατήρηση σου.
θα σου πω με λίγα λογια την θέση μου και ίσως καταλάβεις περισσότερο την στάση μου. Δεν είναι όλες οι ζωές σαφώς ισότιμες. Αλλά δεν τις διαχωρίζω σε ζωές ζώων ή ανθρώπινες. Η ζωή του κάθενος από μας και του κάθε ζώου σε αυτό τον πλανήτη μετρά τόσο αναλογα με αυτά που πράττει και προσφέρει στην ίδια την ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που κακώς λέγονται άνθρωποι και η ζωή τους για μένα μετρά πολύ λιγότερο από αυτή της γάτας μου. Ολα αυτά είναι υποκειμενικά.
Οι ολοκληρωτικές στάσεις ποτέ δεν φέρνουν ισορροπία. Ή είμαι υπέρ των ζώων και είμαι υπέρ όλων των ζώων ακόμα και αυτών που μου κάνουν κακό. Οχι έτσι. Είμαι υπέρ των ζώων. Αλλά αν μου κάνουν κακό θα τους κάνω κακό. Ετσι είναι η ζωή. Η βία είναι μέσα σε αυτή.
Πρώτα κρίνω αν μου κάνει πράγματι κακό (όχι τι θεωρεί ο κόσμος κακό) και μετά πράττω ανάλογα.
Τα περιστέρια έρχονται στο μπαλκόνι μου και μου το κάνουν ελλεηνό. Θα τα βάλω με το περιστέρι που δεν καταλαβαίνει που πρέπει να κάνει την ανάγκη του ή απλά θα δεχτώ την φύση του και θα καθαρίσω την βεράντα μου? Ενας άλλος θεωρεί λύση να τα δηλητηριάσει.
Το κουνούπι που θα έρθει να με τσιμπήσει το βράδυ που κοιμάμαι μπορεί να σηκώσω το χέρι μου και να το σκοτώσω. Μπορεί κάλλιστα αυτή την κίνηση να την κάνω ασυνείδητα ενώ κοιμάμαι. Αυτό με κάνει να θεωρώ την ζωή του κουνουπιού λιγότερο σημαντική? Οχι. Απλά προστατευω τον εαυτό μου. Είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό.
Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι να θέλω να ζω σε ένα κόσμο, χωρίς κουνουπια, χωρίς αράχνες, χωρίς γάτες, χωρίς πουλιά κτλ.
Ισως και να κάνω λάθος... έτσι όμως αισθάνομαι...