Τελικά, ο θάνατος ελκύει?

Ένα σχόλιο του Dralion στο προηγούμενο post, όσον αφορούσε την παρατήρηση μου ότι ο θάνατος μοιάζει να ελκύει τον άνθρωπο μου έδωσε την αφορμή για να γράψω μερικά πράγματα γύρω από αυτό το θέμα που τριγυρίζουν στο νου μου σχετικά.

Τελικά, το ερώτημα που προκύπτει και το έθεσε ο Dralion στο σχόλιο του είναι: Είναι η φυσική ανθρώπινη στάση η ειρηνική? Η μήπως ο θάνατος ασκεί μια τόσο δυνατή γοητεία στον άνθρωπο που κάνει την βία πιο φυσική από την ειρήνη?
Προσωπικά, δεν μπορώ να υιοιθετήσω ούτε την μία άποψη ούτε την άλλη. Και αυτό μου συμβαίνει για κάποιους λόγους...

Ένας λόγος απ' αυτούς, είναι ότι όλοι μας σκοτώνουμε χωρίς την παραμικρή τύψη. Απλά κάνουμε μια διαλογή σε αυτό που έχουμε το κουράγιο να σκοτώσουμε. Μπορεί να μην μπορώ να σκοτώσω πουλί, σκυλί, ή γάτα και κατά πάσα πιθανότητα αν βρεθώ με κάποιο άγριο ζώο θα φάει εκείνο εμένα, όμως έχω σκοτώσει άπειρες φορές κουνούπια τα οποία προ λίγων λεπτών μου είχαν πιει το αίμα και ένιωσα και ευχαρίστηση μάλιστα. Το περίεργο είναι ότι ακόμα και αν σκοτώσω άλλο κουνούπι από αυτό που με τσίμπησε(δεν το τσάκωσα επί το έργό) δεν φαίνεται να υπάρχει καμία διαφορά στην ευχαρίστηση αυτή που ένιωσα επειδή το σκότωσα. Το ίδιο μου συμβαίνει και με τα μυρμήγκια που συνηθίζουν να τσιμπάνε και τις μύγες. Δεν μιλάω φυσικά για όλα τα υπόλοιπα έμψυχα όντα που σκότωσα χωρίς να το ξέρω και χωρίς να το θέλω. Π.χ. σαλιγκάρια. Εκείνα μπορεί να με σιχτιρίσω για την απροσεξία μου.
Αλλά εκείνα για τα οποία έκανα συνειδητή προσπάθεια να τα σκοτώσω, νιώθω απίστευτη ανακούφιση που κατάφερα να με απαλλάξω από την παρουσία τους!!

Άλλος λόγος είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φλερτάρουν με τον θάνατο επιλέγοντας να κάνουν επικίνδυνα σπορ. Τι είναι αυτό που τους κάνει και νομίζεις πως ψάχνουν απεγνωσμένα μια ευκαιρία να βρεθούν κοντά στον θάνατο? Κάπου είχα διαβάσει ότι αυτή η αίσθηση του να παίζει κανείς την ζωή του κορώνα γράμματα, η αίσθηση ότι βρίσκεται μια ανάσα από τον θάνατο, είναι σχεδόν διαλογιστική. Αυτοί που έχουν νιώσει την απίστευτη εκείνη στιγμή που το μυαλό σταματά, και η σιωπή τους κατακλύζει, δεν την αλλάζουν με τίποτα και συνεχώς επιδιώκουν να την ξαναζήσουν.

Επίσης, και ο λόγος ότι προβληματίστηκα έντονα όταν διάβασα την Ομήρου Ιλιάδα σε διασκευή του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο για το οποίο είχα γράψει εδώ παλιότερα.
Διέκρινα μια αλήθεια μέσα στα λεγόμενα του...

Ακολουθεί απόσπασμα από τον επίλογο-σχολιασμό του διασκευαστή-συγγραφέα για το θέμα της Ιλιάδας, τον πόλεμο.

Το καθήκον ενός γνήσιου πασιφισμού θα έπρεπε να είναι όχι τόσο το να δαιμονοποιούμε υπερβολικά τον πόλεμο, όσο το να καταλάβουμε πως μόνο όταν θα γίνουμε άξιοι για μιαν άλλη ομορφιά θα μπορέσουμε να κάνουμε χωρίς αυτήν που πάντα μας πρόσφερε ο πόλεμος. Το να φτιάξουμε μιαν άλλη ομορφιά είναι ίσως η μόνη οδός προς μια αληθινή ειρήνη. Να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί να φωτίσουμε το μισοσκόταδο της ύπαρξης χωρίς να καταφεύγουμε στη φωτιά του πολέμου. Να δώσουμε ένα νόημα, ισχυρό, στα πράγματα χωρίς να πρέπει να τα φέρουμε κάτω από το εκτυφλωτικό φως του θανάτου. Να μπορούμε να αλλάξουμε την μοίρα μας χωρίς να πρέπει να οικειοποιήθούμε την μοίρα κάποιου άλλου. Να καταφέρουμε να βάλουμε σε κίνηση το χρήμα και τον πλούτο χωρίς να πρέπει να καταφεύγουμε στην βία. (...)
Σήμερα η ειρήνη είναι λίγο περισσότερο από μια πολιτική σύμβαση: σίγουρα δεν είναι ένας οδηγός σκέψης και ένας τρόπος αντίληψης πραγματικά διαδεδομένος. Θεωρούμε τον πόλεμο ως ένα δεινό προς αποφυγή, φυσικά, αλλά απέχουμε πολύ από το να τον θεωρούμε το απόλυτο κακό: με την πρώτη ευκαιρία, η είσοδος στη μάχη, αν ντυθεί με ωραία ιδανικά, γίνεται στα γρήγορα μια εφικτή επιλογή. Και μάλιστα, μερικές φορές, επιλέγεται με σχετική περηφάνια.
Δεν σταματούν οι φάλαινες να γίνονται κομμάτια στο φως της φωτιάς.