Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Tuesday, October 02, 2007

Τελικά, ο θάνατος ελκύει?

Ένα σχόλιο του Dralion στο προηγούμενο post, όσον αφορούσε την παρατήρηση μου ότι ο θάνατος μοιάζει να ελκύει τον άνθρωπο μου έδωσε την αφορμή για να γράψω μερικά πράγματα γύρω από αυτό το θέμα που τριγυρίζουν στο νου μου σχετικά.

Τελικά, το ερώτημα που προκύπτει και το έθεσε ο Dralion στο σχόλιο του είναι: Είναι η φυσική ανθρώπινη στάση η ειρηνική? Η μήπως ο θάνατος ασκεί μια τόσο δυνατή γοητεία στον άνθρωπο που κάνει την βία πιο φυσική από την ειρήνη?
Προσωπικά, δεν μπορώ να υιοιθετήσω ούτε την μία άποψη ούτε την άλλη. Και αυτό μου συμβαίνει για κάποιους λόγους...

Ένας λόγος απ' αυτούς, είναι ότι όλοι μας σκοτώνουμε χωρίς την παραμικρή τύψη. Απλά κάνουμε μια διαλογή σε αυτό που έχουμε το κουράγιο να σκοτώσουμε. Μπορεί να μην μπορώ να σκοτώσω πουλί, σκυλί, ή γάτα και κατά πάσα πιθανότητα αν βρεθώ με κάποιο άγριο ζώο θα φάει εκείνο εμένα, όμως έχω σκοτώσει άπειρες φορές κουνούπια τα οποία προ λίγων λεπτών μου είχαν πιει το αίμα και ένιωσα και ευχαρίστηση μάλιστα. Το περίεργο είναι ότι ακόμα και αν σκοτώσω άλλο κουνούπι από αυτό που με τσίμπησε(δεν το τσάκωσα επί το έργό) δεν φαίνεται να υπάρχει καμία διαφορά στην ευχαρίστηση αυτή που ένιωσα επειδή το σκότωσα. Το ίδιο μου συμβαίνει και με τα μυρμήγκια που συνηθίζουν να τσιμπάνε και τις μύγες. Δεν μιλάω φυσικά για όλα τα υπόλοιπα έμψυχα όντα που σκότωσα χωρίς να το ξέρω και χωρίς να το θέλω. Π.χ. σαλιγκάρια. Εκείνα μπορεί να με σιχτιρίσω για την απροσεξία μου.
Αλλά εκείνα για τα οποία έκανα συνειδητή προσπάθεια να τα σκοτώσω, νιώθω απίστευτη ανακούφιση που κατάφερα να με απαλλάξω από την παρουσία τους!!

Άλλος λόγος είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φλερτάρουν με τον θάνατο επιλέγοντας να κάνουν επικίνδυνα σπορ. Τι είναι αυτό που τους κάνει και νομίζεις πως ψάχνουν απεγνωσμένα μια ευκαιρία να βρεθούν κοντά στον θάνατο? Κάπου είχα διαβάσει ότι αυτή η αίσθηση του να παίζει κανείς την ζωή του κορώνα γράμματα, η αίσθηση ότι βρίσκεται μια ανάσα από τον θάνατο, είναι σχεδόν διαλογιστική. Αυτοί που έχουν νιώσει την απίστευτη εκείνη στιγμή που το μυαλό σταματά, και η σιωπή τους κατακλύζει, δεν την αλλάζουν με τίποτα και συνεχώς επιδιώκουν να την ξαναζήσουν.

Επίσης, και ο λόγος ότι προβληματίστηκα έντονα όταν διάβασα την Ομήρου Ιλιάδα σε διασκευή του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο για το οποίο είχα γράψει εδώ παλιότερα.
Διέκρινα μια αλήθεια μέσα στα λεγόμενα του...

Ακολουθεί απόσπασμα από τον επίλογο-σχολιασμό του διασκευαστή-συγγραφέα για το θέμα της Ιλιάδας, τον πόλεμο.

Το καθήκον ενός γνήσιου πασιφισμού θα έπρεπε να είναι όχι τόσο το να δαιμονοποιούμε υπερβολικά τον πόλεμο, όσο το να καταλάβουμε πως μόνο όταν θα γίνουμε άξιοι για μιαν άλλη ομορφιά θα μπορέσουμε να κάνουμε χωρίς αυτήν που πάντα μας πρόσφερε ο πόλεμος. Το να φτιάξουμε μιαν άλλη ομορφιά είναι ίσως η μόνη οδός προς μια αληθινή ειρήνη. Να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί να φωτίσουμε το μισοσκόταδο της ύπαρξης χωρίς να καταφεύγουμε στη φωτιά του πολέμου. Να δώσουμε ένα νόημα, ισχυρό, στα πράγματα χωρίς να πρέπει να τα φέρουμε κάτω από το εκτυφλωτικό φως του θανάτου. Να μπορούμε να αλλάξουμε την μοίρα μας χωρίς να πρέπει να οικειοποιήθούμε την μοίρα κάποιου άλλου. Να καταφέρουμε να βάλουμε σε κίνηση το χρήμα και τον πλούτο χωρίς να πρέπει να καταφεύγουμε στην βία. (...)
Σήμερα η ειρήνη είναι λίγο περισσότερο από μια πολιτική σύμβαση: σίγουρα δεν είναι ένας οδηγός σκέψης και ένας τρόπος αντίληψης πραγματικά διαδεδομένος. Θεωρούμε τον πόλεμο ως ένα δεινό προς αποφυγή, φυσικά, αλλά απέχουμε πολύ από το να τον θεωρούμε το απόλυτο κακό: με την πρώτη ευκαιρία, η είσοδος στη μάχη, αν ντυθεί με ωραία ιδανικά, γίνεται στα γρήγορα μια εφικτή επιλογή. Και μάλιστα, μερικές φορές, επιλέγεται με σχετική περηφάνια.
Δεν σταματούν οι φάλαινες να γίνονται κομμάτια στο φως της φωτιάς.

6 comments:

ο δείμος του πολίτη said...

Έχω την αίσθηση ότι συχνά μυστικοποιούμε το θάνατο. Από τη στιγμή που ο θάνατος συνδέθηκε με τη μεταθανάτια ζωή, απέκτησε μια διαφορετική διάσταση στην ανθρώπινη συνείδηση. Ωστόσο, πρόκειται για μία συγκεκριμένη αναγκαία φυσική επιλογή. Όλα τα όντα πεθαίνουν γιατί τούτο εξυπηρετέι τη διαιώνιση και την εξέλιξη προς ανώτερες μορφές και κατάλληλες κλιματολογικά προς όφελος της φύσης και της της επιβίωσης.

Ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής. Ακούγεται οξύμωρο, αλλά η ουσία της ζωής και της εξέλιξης ξεπηδά μέσα από το θάνατο του παλιού (ακόμα και ιδεολογικά τούτο ισχύει).

Δεν έχει σημασία αν μας ελκύει ο χαμός. Η αδρεναλίνη επεξηγεί όλα τα ακραία σπορ. Ακόμα και το τρέξιμο με την έκρριση της ενδορφίνης προσφέρει μία αίσθηση ευτυχίας, ενώ τα ακραία σπορ μία αίσθηση ζωντάνιας και εγρήγορσης.

Σκοτώνουμε ζώα επειδή είναι αναγκαία επιλογή της φύσης μας προκειμένου να προστετευτούμε ή να τραφούμε. Τα κουνούπια κτλ μας ενοχλούν. Ενίοτε και οι άνθρωποι μας απειλούν είτε ως υπάρξεις είτε ςεπειδή έτσι νομίζουμε σε μία κακή στιγμή, και μόνο τότε σκοτώνουμε -πλην παθήσεων σχιζοφρενικών.

Δε σκοτώνουμε ζώα πλην της κακής έννοιας που δίνουμε στη διατροφή (βλέπε διάφορα θηλαστικά, όπως οι φάλαινες ή τα βοοειδή που εκτρέφονται). Σκοτώνουμε και για εμπόριο βέβαια (αλλά γενικά απαγορεύεται).

Lion said...

Καλημερα,
Debby δεν με πειθεις ;-) Αλλα αυτη ειναι και η ομορφια της κουβεντας.

Στα επιχειρηματα συμφωνω με τον Δειμο. Η αδρεναλινη, η αναγκη του νεαρου αντρα να αποδειξει στην κλικα του οτι ειναι γενναιος κ.α. ειναι κοινωνικες - ψυχολογικες συμπεριφορες που εξηγουν πολυ καλα τα επικινδυνα σπορ. Ο θανατος δεν παιζει ρολο εκει, οι νεαροι που πηδανε ριψοκινδυνα απο μια γεφυρα το τελευταιο που θελουν ειναι να σκοτωθουν.

Τα κουνουπια, τα μυρμηγκια, οι αρουραιοι, τα φιδια ειναι παρασιτα και ανταγωνιστες τροφης απο τα προιστορικα χρονια. Γι' αυτο νιωθεις ευχαριστηση οταν τα σκοτωνεις, οχι γιατι αγαπας τον θανατο. Η συντριπτικη πλειοψηφια των ανθρωπων νιωθει τρομο απεναντι σ' ενα φιδι και νιωθει τελειως ανετα σ' ενα αυτοκινητο. Συμφωνα με τις στατιστικες ομως το να πεθανεις απο αυτοκινητο ειναι 100 χιλιαδες φορες πιθανοτερο απο το να πεθανεις απο δαγκωμα φιδιου.
Απλα τα πρωτογονα ενστικτα μας δεν εχουν ενσωματωσει ακομα το αυτοκινητο στην συλλογικη μας μνημη.
Το να σκοτωνεις λοιπον ενα "επικινδυνο" ζωο οπως το κουνουπι η το φιδι δεν σε κανει θιασωτη του θανατου. Σκοτωνεις απο αναγκη (ετσι νομιζεις τουλαχιστον λογω των ενστικτων σου) για να προστατεψεις τον εαυτο σου.

Τελειωνω το σημερινο πανω-σεντονο ;-) με την τροφη. Πολλοι ανθρωποι νιωθουν απολαυση με το να φανε μια τσιπουρα. Οι ιδιοι ανθρωποι νιωθουν αποτροπιασμο αν δουν ενα δελφινι να σφαζεται.
Λιγοι ξερουν, οτι οι ψαραδες σφαζουν συστηματικα δελφινια, γιατι τα δελφινια τρωνε τσιπουρες. :-(
Γιατι οι ευρωπαιοι τρωνε αβερτα γουρουνια και βριζουν τους κινεζους που τρωνε αβερτα σκυλακια;

Επιμενω οτι η φυσικη μας σταση ειναι να μην σκοτωνουμε. Οταν το κανουμε χρειαζομαστε οπωσδηποτε μια δικαιολογια. Ειτε συστηματικη αγνοια. Υπενθυμιζω μια φραση του Mc Cartney: αν τα σφαγεια ειχαν γυαλινους τοιχους, ολοι οι ανθρωποι θα ηταν χορτοφαγοι.

Mogwai said...

εγω ελκυω (χεχε)
ο θανατος ελκυει (οπως λες)
αρα
εγω ειμαι ο θανατος?

μπα
καποιο λαθος εχει γινει

Debby said...

Καλησπέρα!!

Δείμο! Δεν αντιλέγω ότι ο θάνατος είναι αναγκαίος για να υπάρξει ζωή και εξέλιξη. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την "μεταθανάτια" ζωή. Γιατί όλοι θεωρούν φυσικό να πεθαίνει το υλικό σώμα, αλλά δεν θεωρούν απαραίτητο να πεθαίνει και το "πνευμα".

Σε αυτό που λες σχετικά με την αδρεναλίνη και τις λοιπές ουσίες που εκκρίνει το σώμα μας, έχω μια ένσταση... Δεν ξέρω, αλλά κάπου μου μοιάζει ότι μπάζει αυτή η θεωρία που την έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές κυρίως από σκεπτικιστές. Δηλαδή, ξέρουμε ποια είναι η αιτία και ποιο το αποτέλεσμα? Θέλω να πω... εγώ όταν τρέχω δεν αισθάνομαι και πολύ ευτυχής. Μήπως προηγείται το συναίσθημα και μετά η έκκριση ουσιών στο σώμα μας? Μήπως αυτή η εξήγηση είναι κάπως υπερβολικά απλουστευμένη? Δεν ξέρω, αλλά κάθε φορά την ακούω μου μοιάζει όλο και περισσότερο λάθος.
Εν κατακλείδι και εσύ καταλήγεις στο ότι σκοτώνουμε. Είτε είναι για τροφή, είτε είναι από αναγκη, είτε είναι για να προστατευτούμε (εδώ περιλαμβάνονται και οι πολέμοι)είτε είναι οποιοσδήποτε άλλος λόγος, σημασία έχει το αποτέλεσμα. Μια ζωή ο άνθρωπος σκοτώνει. Οπως και τα ζώα. Απλά εκείνα δεν το κάνουν ποτέ για το κέρδος.

Dralion!! Πως να σε πείσω όταν ούτε εγώ έχω πειστεί καλά καλά!! Δεν έχω καταλήξει ακομα κάπου!;-)

Οσον αφορά τις εκκρίσεις έχω πει και στον Δείμο παραπάνω ότι την θεωρώ πολύ απλουστευμένη εξήγηση. Είναι σαν να παραδέχομαι ότι οι άνθρωποι είμαστε κυρίως ένα μάτσο χημικές ενώσεις και μόνο. Πράγμα το οποίο ασπάζονται οι ψυχίατροι και ακόμα δεν έχω δει έναν άνθρωπο που να έχουν θεραπεύσει με τις χημικές ουσίες αντίδοτα που τους χορηγούν για τις παθήσεις τους!

Είτε θέλουμε πάντως δικαιολογία είτε όχι για να σκοτώσουμε σημασία έχει ότι από καταβολής του κόσμου αυτό συμβαίνει.
Ισως αν γινόταν αυτό που είπε ο mc Cartney όντως να μην έτρωγε ο κόσμος κρέας και να μην χρειαζόταν να σκοτώσει. Τουλάχιστον τα ζώα. Γιατί αναμεταξύ του νομίζω θα συνέχιζε να σκοτώνεται!
Όμως μεχρι τότε, και αφού υπάρχουν κάποιοι και το κάνουν, όλοι εμείς οι άλλοι που δεν θέλουμε να λερώσουμε τα χέρια μας με αίμα θα προμηθευόμαστε από αυτό που προσφέρετε! Φαυλος κύκλος όπως αυτός με τις τσιπουρες και τα δελφίνια αλλά κάπως έτσι είναι.

Μogwai!!! Αχ!! Αχ!!!:-)

ο δείμος του πολίτη said...

Βασικά, αν δε νιώθεις αυτή την αίσθηση της ευφορίας τότε αναζήτησε κάποια ορμονική διαταραχή. Βλέπεις οι ορμόνες είναι συγκεκριμένοι χημικοί τύποι όπως και η αδρεναλίνη. Δεν έχουν αίτια.

Γιατί το κάνουμε; Από εθιστική τακτική όπως ισχύει με άλλα χημικά (π.χ. ναρκωτικά). Το δοκιμάσαμε μια φορά (εκατομμύρια μέσα στην αγχωτική ζωή μας) και μας άρεσε κατά βάση γιατι μας κρατούσε σε εγρήγορση -ειδικά η τεστοστερόνη. Ανάλογη κατάσταση παρατηρείται και σε πολεμικές φάσεις της ζωής μας (διαπροσωπικές συγκρούσεις -γι' αυτό οργιζόμαστε χωρίς να το ελέγχουμε συχνά) και στον ίδιο τον πόλεμο που τίθεται θέμα επιβίωσης ατομικά και συλλογικά.

Το ζήτημα είναι αν μπορεί η πολιτιστική μας ανάπτυξη να ελέγξει τα φυσικά-χημικά μας χαρακτηριστικά και να ελέγξουμε το σώμα μας. Ο θάνατος δεν είναι εθιστικός, αλλά μερικά συναισθήματα που παράγονται με΄σα από συγκεκριμένες δράσεις που άλλοτε σχετίζονται με αυτόν και άλλοτε όχι.

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle said...

Αλλοι επιζητούν τον θάνατο από απελπισία, άλλοι απο ικανοποίηση στο ρίσκο της περιπέτειας,
αλλοι τον φοβούνται και βάζουν σκοπό της ζωής τους την ουτοπία του να μην πεθάνουν, και με αυτό τον τρόπο αυτοκαταστρέφουν την ποιότητα της ζωής τους και της ψυχικής τους ισορροπίας.,
Ομως στα πρώτα χρόνια του ανθρώπου υπήρξε η ιστορία της αδελφοκτονίας του Κάιν και του Αβελ!!
Μήπως είναι στα γονίδια του ανθρώπου τελικά η φυσική ροπή της αυτοκαταστροφής? της υποδούλωσης στην ύλη, ένα χαρακτηριστικό της έκπτωσης από την ιδεατή τελειότητα του παραδέισου?