Περιμένοντας...

Τον τελευταίο καιρό απλώς δεν έχω διάθεση να γράψω... ούτε στο δικό μου blog ούτε καλά καλά ένα σχόλιο σε άλλα που τυγχάνει να διαβάσω και βρίσκω ενδιαφέροντα. Οχι... Δεν σκέφτομαι να κλείσω το blog. Τι πάει να πει εξάλλου κλείνω το blog? Απλά θα είναι σε αδράνεια όσο καιρό δεν έχω διάθεση ή δεν έχω την δυνατότητα να γράψω κάτι. Πάντα όμως θα είναι μια προέκταση του εαυτού μου και πάντα θα βρίσκεται εκεί.

Ο λόγος είναι ότι εδώ και λίγο καιρό κατάλαβα ότι μου συμβαίνει κάτι πολύ σημαντικό στην ζωή μου. Περιμένω όχι ένα, αλλά δύο μωρά.



Στην αρχή δεν μπορούσα ούτε εγώ η ίδια να το πιστέψω. Για αρκετό καιρό στην αρχή νόμιζα ότι δεν μπορεί να είμαι τόσο τυχερή και να πάνε όλα καλά. Δεν είμαι και κοριτσάκι πια για να με συνεπάρει ο ενθουσιασμός μου. Γι' αυτό και στην αρχή τουλάχιστον δεν ήθελα να το πω σε κανένα σχεδόν. Δεν ήθελα να το πω ούτε καν στην ίδια μου την μάνα. Τελικά κατάλαβα ότι το να το μάθει κάποιος που με νοιάζεται πραγματικά ή τον αισθάνομαι κοντά μου δεν είναι και τόσο λάθος. Γιατί αν κάτι πήγαινε στραβά, ήξερα ότι δεν θα μου έκανε δυσκολότερη την ζωή.
Περνώντας ο καιρός, το έμαθαν και κάποιοι καλοί φίλοι τους οποίους γνώρισα από την ενασχόληση μου με τα blog. Αυτοί ξέρουν ποιοι είναι. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς το έμαθαν πρώτοι ακόμα και από συγγενικά μου άτομα.

Τώρα που αποφάσισα να γράψω αυτό το post έχουν περάσει πια οι τρεις πρώτοι μήνες, οι πρώτες εξετάσεις έδειξαν ότι όλα είναι καλά, η μέση μου αρχίζει και χάνεται, τα παντελόνια μου πλέον δεν μου κουμπώνουν, η απίστευτη υπνηλία που ένιωθα, μου έχει πλέον περάσει και αρχίζω πλέον να προσαρμόζω την ζωή μου στα νέα δεδομένα.Τα μικρά θα είναι κατά 99% αγοράκια (παρόλο που είναι ακόμα πολύ μικροσκοπικά όπως βλέπεται στην φώτο αμέσως από πάνω, το φύλο μπορεί να φανεί) και εγώ έτσι και αλλιώς μια χαζομαμά. Ελπίζω να μην το παρακάνω βέβαια και γίνω καμιά από αυτές τις μαμάδες που ξαφνικά όλα περιτριγυρίζουν γύρω από το παιδί τους και παύουν να έχουν άλλα ενδιαφέροντα αφού αυτά γεννηθούν... Αν και αν κρίνω με το πως κάνω με τα γατιά μου μάλλον δεν με βλέπω και πολύ καλά!!

Σήμερα σε μια κουβέντα που είχα με ένα φιλαράκι, με ρώτησε πως πάει με την εγκυμοσύνη και του είπα ότι πλέον δεν αντέχω να είμαι όλη μέρα στο γραφείο νηστική όπως συνήθιζα, και ότι κάθε τρεις και λίγο ξελιγώνομαι!
Και τι μου απάντησε?? Σε καταλαβαίνω... Εγώ είμαι έγκυος εδώ και καμιά δεκαπενταριά χρόνια... Γι' αυτό πεινάω συνεχώς!!!
Τι να του πει κανείς?? :-))

Τα μικρά όπως φαίνονται στον τελευταίο υπέρηχο που έκανα. Αν και φαίνονται τεράστια ήταν ίσα ίσα 62 χιλιοστά το ένα και 64 χιλιοστά το άλλο! Τώρα θα έχουν πάρει μερικούς πόντους ακόμα!