Η σχέση μου με τους γιατρούς είναι υποτυπώδεις παρόλο που τους χρειαζόμουν συχνά πυκνά από το πιο ασήμαντο έως το πιο σοβαρό.
Αισθανόμουν (και αισθάνομαι) ακόμα απέναντι τους σχεδόν χαζή, γεμάτη ενοχές για αυτό που μου συνέβη και εντελώς έρμαιο στην απόφαση τους για την θεραπεία που πρέπει να ακολουθήσω.
Όμως η εμπειρία μου μαζί τους με έμαθε ότι ένα 90% ( για να μην πω παραπάνω) των γιατρών το μόνο που τους νοιάζει είναι η τσέπη τους. Η πρώτη τους ερώτηση δεν είναι «τι σας συμβαίνει;» αλλά «τι ταμείο έχετε».
Περιττό να πω ότι μόλις ακούσουν ΙΚΑ ακολουθεί το «Λυπούμαστε αλλά δεν είμαστε συμβεβλημένοι με το ΙΚΑ»
Κάπου είχα διαβάσει ότι πολύ παλιά, κάπου, εφαρμοζόταν ένα διαφορετικό σύστημα από αυτό που έχουμε τώρα. Δεν πλήρωνες τον γιατρό για να σε γιατρέψει αλλά να σε κρατάει υγιή. Πράγμα που ακούγεται λογικότερο από αυτό που ισχύει τώρα γιατί έτσι ο γιατρός έχεις όφελος όταν είσαι άρρωστος. Περίεργα μου ακούστηκε στην αρχή. Φαντάζομαι θα λειτουργούσε το σύστημα των πληρωμών περίπου όπως είναι αυτό σήμερα με τις ασφαλιστικές εταιρείες. Θα γλιτώναμε από τους γιατρούς που είναι γιατροί μόνο στο όνομα και επιλεκτικοί με τους ασθενείς τους.
Επί 3 με 4 χρόνια γυρνούσα από τον ένα γιατρό στον άλλον. Η μια εξέταση πίσω από την άλλη, τα αποτελέσματα τα ίδια κάθε φορά, φαρμακευτικές αγωγές επίσης η μια πίσω από την άλλη, η ψυχολογία μου στο μαύρο της το χάλι, οι σχέση μου με τον άντρα μου μέσα στην ένταση και η πολυπόθητη υγεία δεν ερχόταν. Όλοι μου έλεγαν το ίδιο.
- Τι είναι γιατρέ? «Δεν είναι τίποτα, είναι συνηθισμένο»
- Από τι προέρχεται? «Από κάποιο μικρόβιο. Θα πάρεις αντιβίωση»
- Που το βρήκα αυτό το μικρόβιο? «Από οπουδήποτε μπορεί. Είναι στη φύση»
Είναι αυτές απαντήσεις που χρειάζεται να είναι κανείς γιατρός για να της πει? Και κάπως έτσι περάσανε τα χρόνια. Από τον κυτταρολόγο, στον γυναικολόγο και από τον γυναικολόγο στον μικροβιολόγο και πάει λέγοντας!
Και μια μέρα βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και είπα να αλλάξω γιατρό. Και διαπιστώνω έκπληκτη ότι σχεδόν κανείς από τους προηγούμενους δεν έκανε όπως έπρεπε την δουλειά του. Κανένας, μιας και επρόκειτο για μια «συνηθισμένη» περίπτωση, δεν με είδε με ενδιαφέρον. Μα εγώ ήθελα να απαλλαγώ από το «συνηθισμένο» μου πρόβλημα!
Δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνομαι τυχερή που δεν μου έτυχε τίποτα πολύ σοβαρό.
Και αναρωτιέμαι… όχι μόνο για μένα αλλά και για τους άλλους, που κάτι μικρό ή μεγάλο τους τύχει, άραγε πρέπει να γίνουν γιατροί του εαυτού τους? Πρέπει οι ίδιοι να ενημερώνονται για να ξέρουν τι μπορούν να κάνουν? Κανείς γιατρός πια δεν έχει τον χρόνο ανάμεσα στα 30λεπτα ραντεβού του να σε ενημερώσει όπως πρέπει? Και φεύγεις από το ιατρείο του και αισθάνεσαι πιο άρρωστος από ότι όταν μπήκες…
3 comments:
Αγαπητή Ντέμπη, λέτε κάτι πολυ σοφό:
"Και αναρωτιέμαι… όχι μόνο για μένα αλλά και για τους άλλους, που κάτι μικρό ή μεγάλο τους τύχει, άραγε πρέπει να γίνουν γιατροί του εαυτού τους? Πρέπει οι ίδιοι να ενημερώνονται για να ξέρουν τι μπορούν να κάνουν? "
Κι όμως, αυτό οφείλουμε να κάνουμε όσοι έχουμε βέβαια τις δυνατόητες. Για τον άλλον τον κοσμάκη, τι να πω...
Χρόνια πολλά, εύχομαι, με υγεία και χαρά!
Με αγάπη
Παράγραφος
Αυτό που λες, πληρώνεις όσο είσαι ΟΚ, κι έτσι κι αρρωστήσεις είναι ευθύνη του γιατρού να σε κάνει καλά, γίνεται ακόμη σε Ινδία & εν μέρει Κίνα, αλλά από τη στιγμή που ειδικά στην πρώτη ψοφάνε σαν τις μύγες, κανείς μας δεν μπορεί να πιστέψει ότι "δουλεύει" ως σύστημα, άσε που έρχονται μετά οι φαρμακοβιομηχανίες και εκεί τελειώνει το παιχνίδι...
Οσο σκέφτομαι ότι έχουμε ήδη "κάψει" τα αντιβιοτικά μας, αλλά τα μικρόβια συνεχώς εξελίσσονται και γίνονται όλο και πιο ανθεκτικά, μην πω για τους ιούς, όλο και πιο έξυπνοι, με πιάνει τρέλλα! Τι θα κάνουν τα παιδάκια μας, τι έχουν ν'αντιμετωπίσουν - και όχι, εμβολιασμός δεν φτάνει για όλα, και η ανάπτυξη νέων φαρμακων είναι ακόμη ένα βήμα πίσω από κάθε μετάλλαξη μικροβίου...
Γι'αυτό καλή μου, εναλλακτικές θεραπείες, όπου γίνεται, αν μη τι άλλο, έχουν την ικανότητα οι "άλλοι" γιατροί να σε βλέπουν σαν σύνολο κι όχι σαν ξεχωριστά όργανα με τσέπες...
Απλώς προσοχή στους τσαρλατάνους!
Περασικά σε όλους μας, καλημέρα!!
@epikairos
αυτό η αλήθεια δεν γνωρίζω λεπτομέρειες, αλλά είναι πολύ πιθανόν να συμβαίνει. Και όπως λες αν δεν σου δώσει ο γιατρός φάρμακο τι θα σου κάνει?
Πρόσφατη περίπτωση μιας γειτόνισας μου που είχε πρόβλημα στο χέρι της (το οποίο έχρηζε εγχείρησης) και αντί να την στείλουν σε κάποιο εξειδικευμένο κέντρο από νωρίς ταλαιπωριόταν η γυναίκα 10 χρόνια από τον ένα γιατρό στον άλλο, που το μόνο που έκαναν ήταν να της συνταγογραφούν κορτιζονούχα φάρμακα για να μην πονάει. Οταν ακούω πια κορτιζόνη ξέρω ότι έχει φτάσει στα άκρα η άγνοια των γιατρών. Οταν δεν ξέρουν πως να θεραπευσουν δίνουν κορτιζόνη. Σε οποιαδήποτε αρρώστια.
@paragrafos
Και οι περισσοτεροι δε γιατροί για να κρύψουν την άγνοια που έχουν τις περισσότερες φορές, ή από εγωισμό ενώ θα έπρεπε οι ιδιοι να σε σπρώξουν να πας και αλλού ή να σε στείλουν σε άλλο γιατρό, δεν το κάνουν.
@aphrodite
Συμφωνω όσον αφορά τις εναλλακτικές θεραπείες γιατί τελικά ότι υπάρχει στην διάθεση του ανθρώπου πρέπει να το χρησιμοποιεί προς όφελος του.
Από τότε που σταμάτησα να παιρνω παυσίπονα εχω να πονοκεφαλιάσω μισό χρόνο τώρα και βάλε. Στα κρυολογήματα μου ή στις ιώσεις επαψα να παιρνω αντιβιωτικά και τα περνάω πλέον στο πόδι. Οσο μπορώ αποφευγω τα φάρμακα γιατί στην τελική αυτό που κάνει η αλογιστη χρήση τους είναι να αποκοιμίζει τα αντισώματα μας.
Κάπου είχα διαβάσει (με κάθε επιφύλαξη γιατί δεν το θυμάμαι πολύ καλά, η ουσία όμως είναι αυτή που μένει τελικα) ένα περιστατικό που συνέβει στο Βούδα.
Τον ρώτησαν ποιο θεωρεί το χειρότερο επάγγελμα και είπε ότι σαν χειρότερο επάγγελμα θεωρούσε τους γιατρούς. Αυτοί που τον άκουσαν έκπληκτοι ρώτησαν γιατί και εκείνος τους είπε: "Γιατί ο θεός στέλνει τον πόνο στους ανθρώπους για να τους πει κάτι, να τους μεταφέρει ένα μήνυμα και εκείνοι τους δίνουν παυσίπονα και έτσι το μήνυμα ποτέ δεν φθάνει".
Κάπως έτσι...
Post a Comment