Σήμερα κατέβηκα στο κέντρο για μερικές δουλειές και ψώνια. Ως συνήθως, σε κάποιους πολυσύχναστους δρόμους συνάντησα τους συνήθεις υπόπτους. Αυτούς που κλαίγονται να τους δώσεις μερικά νομίσματα. Αυτά τα οποία δούλεψα. Δεν μου τα χάρισε κανείς..
Να πω την αλήθεια, δεν έχω σταθερή πολιτική στο θέμα. Για την ακρίβεια μου συμβαίνει, σε αυτούς που κάθονται στην μέση του πεζοδρομίου με απλωμένο το χέρι σπάνια δίνω (μόνο αν τυχει και είμαι για ψώνια σε διακοπές), στους άλλους που σου χτυπάνε την πόρτα και πουλάνε κάτι φτηνιάρικο και άχρηστο κατά βάση, συνήθως παίρνω (αν έχω ψιλά). Τώρα εμφανίστηκε και ένα καινούργιο σκηνικό. Περιμένει ένα μικρό παιδάκι έξω από το σούπερ μάρκετ και σου ζητάει να πάει να σου αφήσει το καρότσι και να πάρει το νόμισμα! Σε αυτό είμαι μέσα φουλ. Έχω την αίσθηση ότι ξόδεψα και άρα 50 λεπτά πάνω κάτω δεν τρέχει τίποτα. Άσε που δεν χρειάζεται να γυρίσω πίσω να το αφήσω.
Και αναρωτιέμαι . Τι θα ήταν καλό να έκανα άραγε? Γενικά. Πως θα έπρε
πε να αντιμετωπίζω αυτά τα άτομα. Δεν είναι εξωφρενικά θρασύς όλοι αυτοί?
πε να αντιμετωπίζω αυτά τα άτομα. Δεν είναι εξωφρενικά θρασύς όλοι αυτοί?
Όπως και να έχει θυμήθηκα ένα σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο της Ιζαμπέλ Αλιέντε, Το σπίτι των πνευμάτων που λέει τα εξής :
«… Αυτό (η φιλανθρωπία) βοηθάει να ηρεμεί η ψυχή μας κόρη μου» της εξηγούσε. «Αλλά δεν βοηθάει τους φτωχούς, που δεν χρειάζονται φιλανθρωπία, αλλά δικαιοσύνη».
«Δικαιοσύνη! Είναι δίκαιο να παίρνουν όλοι το ίδιο? Οι τεμπέληδες το ίδιο με τους
εργατικούς? Οι βλάκες το ίδιο με τους έξυπνους? Αυτά δεν γίνονται ούτε στα ζώα! Δεν είναι θέμα πλούσιος και φτωχός αλλά δυνατός και αδύνατος. Συμφωνώ πως πρέπει όλοι να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν καμιά προσπάθεια. Είναι πολύ εύκολο να απλώνεις το χέρι και να ζητάς ελεημοσύνη. Εγώ πιστεύω στην προσπάθεια και στην ανταμοιβή…»
εργατικούς? Οι βλάκες το ίδιο με τους έξυπνους? Αυτά δεν γίνονται ούτε στα ζώα! Δεν είναι θέμα πλούσιος και φτωχός αλλά δυνατός και αδύνατος. Συμφωνώ πως πρέπει όλοι να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν καμιά προσπάθεια. Είναι πολύ εύκολο να απλώνεις το χέρι και να ζητάς ελεημοσύνη. Εγώ πιστεύω στην προσπάθεια και στην ανταμοιβή…»
…και μάλλον έχει δίκιο.
11 comments:
Για τον εαυτό μου θα πω, πως δεν έχω κανόνα εδώ. Κρίνω κάθε φορά διαφορετικά. Κάποιες φορές νιώθω, ότι απλά είμαι ποιο τυχερός και βοηθώ. Κάποιες άλλες πάλι λέω το κυνικό, ας πρόσεχες και προσπερνώ. Σε κάθε περίπτωση πάντως ψάχνω να βρω ένα άλλοθι για τη συμπεριφορά μου. Όποια και να είναι αυτή. Κάπως ενοχικό ακούγεται αλλά, έτσι είναι.
Συμφωνώ με το πρώτο ("Αυτό (η φιλανθρωπία) βοηθάει να ηρεμεί η ψυχή μας κόρη μου")αλλά δεν συμφωνώ με το δεύτερο ("αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν καμιά προσπάθεια. Είναι πολύ εύκολο να απλώνεις το χέρι και να ζητάς ελεημοσύνη"). Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα βρισκόντουσαν σε αυτή την κατάσταση αν μπορούσαν. Δεν το επιλέγουν. Ποιός θα το ήθελε; Έχουν τους λόγους τους (προσωπικά, οικονομικά, κοινωνικά αδιέξοδα) που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση κάθε μέρα..
Γενικώς παίζει πολύ και η αίσθηση της ενοχής σε όλα αυτά, θυμάμαι τον εαυτό μου που από κάποια ντροπή/φοβία έδινα/δεν έδινα κάτι, και μερική ανάλυση πάνω σε αυτό αντί να αποφασίσω ότι θέλω να βοηθήσω ή έχω καλύτερα πράγματα να κάνω και τελιώσε. Άλλες δικαιολογίες είναι "Και τι; Αύριο πάλι εδώ θα είναι.." ή "Του δίνεις λεφτά για να πάρει ναρκωτικά και να πεθάνει". Σταμάτησα να σκέφτομαι αυτές τις δικαιολογίες και όποτε νοιώθω (πήγε καλά η μέρα μου ;P) δίνω, όποτε δεν νοιώθω (δεν γουστάρω) όχι. Αναλωνόμαστε σε αυτό λες και είμαστε υπεύθυνοι. Στο κάτω κάτω η λύση δεν θα βρεθεί με την καθημερινή συνήθεια να δίνουμε και από μια δραχμή τη μέρα. Πρέπει να ερευνηθεί γιατί αυτοί οι άνθρωποι φτάνουν σε αυτό το σημείο, πως μπορεί να λυθεί το πρόβλημα στη βάση του, κλπ. Το θέμα είναι ευρύτερο αλλά δεν αφορά προφανώς εμένα, εσένα ή όποιον διαβάζει αυτό το blog, μας απασχολούν τα δικά μας προβλήματα, οπότε δεν μπορούμε να αφιερώσουμε περισσότερο το χρόνο μας για αυτούς τους ανθρώπους. Και έτσι αναγκαστικά εφευρίσκουμε δικαιολογίες.
Εμένα πάντως με ενοχλούν οι μαύροι με τα cd και τα γυφτάκια που μου διακόπτουν την συζήτηση στην καφετέρια. Και ας γίνομαι κυνικός εδώ πέρα.. ;P
@g help me,τελικά απο ότι βλέπω περιπου όλοι το ίδιο ενοχικά λειτουργούμε. Δίνουμε επειδή ξέρουμε ότι και "βοηθήσαμε" και η περίπτωση να μας τύχει το ίδιο άτομο είναι σπάνια.
@Optimus Σε αυτό που λες ότι για το ότι βρίσκονται σε αυτήν την θέση δεν το θέλουν, διαφωνώ. Καταρχήν οι περισσότεροι απ'αυτούς που βλέπεις το κάνουν οργανωμένα. Οπως ξεκινάς εσύ και εγώ να πάμε το πρωί στην δουλειά μας έτσι και αυτοί βγαίνουν στην γύρα. Είναι αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (που επιβεβαιώνουν τον κανόνα όμως) που πραγματικά αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα (και συνήθως αυτού ψάχνονται και για κάτι άλλο συνέχεια) όλοι οι υπόλοιποι είναι νομίζω εκεί από την δική μας ανοχή και "βοήθεια".
Κάποια στιγμή πρόπερσυ, στην αρχή Βουλιαγμένης, με το που πιάνει κόκκινο, πετάγεται μπροστά μου ένα πιτσιρίκι, με βομβαρδίζει με πακέτα χαρτομάντηλα πετώντας τα από το ανοιχτό παράθυρο, κι αρχίζει κιόλας μ'ένα τρισάθλιο πατσαβούρι να μου πασαλείβει το παρμπρίζ...
Τα μαζεύω, του τα ξαναδίνω, του λεω όμορφα "Οχι ευχαριστώ", επιμένει, το λέω πιο έντονα, στο τέλος ανοίγω την πόρτα να το κομπλαρω, να φύγει, και βλέπω τέσσερις ενήλικες, από τη χώρα που φαντάζεστε, να πετάγονται από τις γωνίες του δρόμου και στη γλώσσα τους να του λένε να φύγει (ή κάτι τέτοιο).
Τέσσερις ενήλικες, που ούτε που φαινόντουσαν... Παρατήρησα τελικά έξι αγοράκια να κάνουν αυτή τη δουλειά σ'εκείνη τη διασταύρωση!
Περιττό να σας πω, πως εάν ήταν να χαρτζιληκώνω τέτοια παιδάκια για πάρτη τους, να πάρουν να φάνε, κάποιο παιχνίδι, ευχαρίστως, ό,τι έχω. Κερνάω καμμιά φορά γυφτάκια που τα βλέπω να είναι έξω από φαστ-φουντ ή σαντουϊτσάδικα & τους τρέχουν τα σάλια. Δεν πειράζει, μια τυρόπιττα μπορεί για λιγο να τα χορτάσει...
Να τα δίνω όμως για να πληρώνουν κεφαλικό φόρο στους εκμεταλλευτές τους, όχι. Δε θέλω να συμμετέχω στην εκπόρνευση αυτών των παιδιών...
Αν δεν υπηρχε "ζήτηση", δεν θα υπήρχε "προσφορά", δεν θα έβαζαν κανένα παιδάκι να κανει αυτές τις δουλειές. (θα μου πεις, θα τα έβαζαν να κάνουν κάτι άλλο, η εκμετάλλευση & η σαπίλα είναι λερναίες ύδρες...)
:-((((
Αυτό ακριβώς εννοώ Αφροδίτη. Αυτό που τους δίνουμε τελικά μάλλον περισσότερο καλό κανεοι στην φαντασία μας παρά στους ίδιους.
Αλήθεια γιατί δεν έτυχε να συναντήσω τέτοια φαινόμενα στην Γερμανία π.χ.?
Ασε που αυτό που παρατηρεί ο Optimus παραπάνω, ότι δηλαδή δεν μπορείς να πιεις ένα καφέ με την ησυχία σου το έφαγα στην μάπα στην κυριολεξία τις 2-3 εβδομάδες που έτυχε να μένω να στο κέντρο της Αθήνας. Τώρα θυμήθηκα (πάλι) πόσο πολύ με χαλούσαν αυτές οι απανωτές διακοπές. Κρίμα πήγαινε το ηλιοβασίλεμα στο Θησείο.
Οκ, με αυτά που λες συμφωνώ. Είχα στο μυαλό μου αυτούς που πραγματικά έχουν πρόβλημα παρά τους "οργανωμένους". Οι δεύτεροι γίνονται πραγματικά θρασείς ώρες ώρες. Και δεν βοηθάει και τίποτα στην κατάσταση να δώσεις κάτι..
Η Αφροδίτη τα είπε όλα.
Αθεοφοβε η Aφροδίτη σχεδόν πάντα "ζωγραφίζει" με αυτά που λέει!!
Μα καλά, πως έτυχε και γράφεις κι εσύ για την φιλανθρωπία;
χεχε
Μάλλον θα είδαμε την ίδια ταινία χθές! :)
Ποτέ μην δίνεις λεφτά σε ζητιάνους... Αν θες να δώσεις δώσε κάτι αναλώσιμο, ή κάτι που δεν θα μπορεί να πουλήσει, μεταχειρισμένα ρούχα ας πούμε. Ειδικά σε παιδιά (τα κρατάς στο δρόμο έτσι, αν αποφέρουν κέρδη ο "Εργοδότης" θα τα ξαναστείλει, κι αν δεν έχουν "εργοδότη", δεν τα βοηθάς σε τίποτα με τα λεφτά) και πρεζόνια, μην δίνεις ποτέ λεφτά. Φαγητό. Βέβαια θα σε κοιτάνε περίεργα αν πας μαζί τους να τους αγοράσεις κάτι, αλλά αν δεν έχεις την διάθεση να κάνεις κάτι ωφέλιμο, απλά μην το κάνεις.
A χεχε, λάθος ημερομηνία, δεν είναι η σημερινή Τετάρτη αυτή. :-P
Post a Comment