Εχθές το απόγευμα έφτασε στα αφτιά μου η είδηση ενός θανάτου.
Πάντα έλεγα ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτα για αυτόν που πεθαίνει. Είναι μια δοκιμασία για αυτούς που μένουν πίσω. Η μόνη εξαίρεση τα παιδιά. Σκέφτομαι το πώς αντιμετωπίζουν τα μικρά παιδιά τον θάνατο. Ούτε καν τα αγγίζει σχεδόν.
Πάντα έλεγα ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτα για αυτόν που πεθαίνει. Είναι μια δοκιμασία για αυτούς που μένουν πίσω. Η μόνη εξαίρεση τα παιδιά. Σκέφτομαι το πώς αντιμετωπίζουν τα μικρά παιδιά τον θάνατο. Ούτε καν τα αγγίζει σχεδόν.
Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν ήμουν μικρή. Είχα την τύχη να ζήσω και με τους γονιούς των παππούδων και των γιαγιάδων μου. Όταν ήμουν μικρό με έστελνε η μαμά μου να τους πάρω διάφορα πράγματα. Την μια με έστελνε να τους πάρω φρέσκο ψωμί που είχε ζυμώσει, την άλλη φαγητό που είχε φτιάξει (μαζί με οδηγίες που να τους τον βάλω και πότε να το φάνε) την άλλη διάφορα ζαρζαβατικά από τον κήπο (αυτό ήταν και το πιο δύσκολο για μένα γιατί η τσάντα μου έπεφτε λίγο βαριά). Αφού τους τα άφηνα, καθόμουν και τους έκανα παρέα.
Μια μέρα σταματούσε αυτό το πήγαινε έλα. Κάποιος «έπεφτε» στο κρεβάτι από γηρατειά. Τότε αναλάμβαναν αυτά τα πράγματα και άλλα τόσα όπως καταλαβαίνω τώρα πια, οι «μεγάλοι». Και μετά από λίγο καιρό ερχόταν η ανακοίνωση ότι ο παππούς ή η γιαγιά πέθανε.
Θυμάμαι ότι δεν είχα θλίψη. Δεν τους αγαπούσα μήπως; Δεν στεναχωριόμουν όμως. Δεν είχα καθόλου συναίσθηση του τι είναι ο θάνατος. Εξάλλου όση παρέα και αν κάναμε ήταν σαν να μην επικοινωνούσαμε καθόλου… γιατί εκείνων το μυαλό έφευγε πια από αυτόν τον κόσμο και το δικό μου έμπαινε όλο και περισσότερο μέσα. Δεν υπήρχε περίπτωση να συναντηθούμε τότε.
Μετά από μερικές μέρες ο παππούς και η γιαγιά ήταν μέσα στο μυαλό μου σαν όμορφες αναμνήσεις μιας άλλης ζωής που τέλειωσε ανεπιστρεπτί και παραμένουν έτσι μέχρι σήμερα.
Βλέπω τα βαφτιστήρια μου. Η μικρή είναι τώρα στα 8 και ο αδερφός της στα 5. Η γιαγιά τους μια γυναίκα γλυκιά, χαμογελαστή πρόθυμη να τα πάρει βόλτα, να τα νταντέψει κάθε στιγμή, που όποτε την έβλεπα μαζί τους είχα την αίσθηση ότι μια τόσο καλή γιαγιά δεν θα μπορούσε παρά να είναι μεγάλη απώλεια για αυτά αν την έχαναν. Οταν πριν ένα χρόνο συνέβη εγώ στεναχωρήθηκα που την έχασαν. Η μαμά τους στεναχωρήθηκε και έκλαψε για την απώλεια της γιαγιάς της. Αλλά για τα παιδιά συνέβη ακριβώς το ίδιο με μένα όταν ήμουν παιδί. Δεν υπήρξε θλίψη. Δεν υπήρχε μνήμη.
12 comments:
Kατά τα άλλα «ο λόγος σας είναι το λιγότερο πεζός», ε;
Δυστυχώς Π, βαθιά μέσα μου είμαι πολύ ορθολογίστρια (παρόλο που προσπαθώ να το ισορροπήσω το πράγμα) και η φαντασία μου βρίσκεται εκεί που πιο κάτω δεν έχει. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πότε πότε δεν γράφω υποφερτά...
Τα συναισθηματικά υγιή παιδιά. Γιατι τα άλλα, παθαίνουν πλάκα, τους τραβιέται το χαλί κάτω από τα πόδια...
Είναι πάντως δύσκολο να σε βλέπουν τα παιδιά σου να κλαίς για μια τέτοια απώλεια, να θες να τους εξηγήσεις χωρίς να τα τρομάξεις, και να μοιραστείς τον πόνο σου χωρίς να τα επιβαρύνεις...
ΧΧΧΧΧΧΧΧ
Deepest Blue, μπορεί να έχεις και δίκιο.Σαφως και υπάρχει θλίψη. Αλλά για πόσο?
Γενικά πάντως ένα μικρό παιδί ξεπερνά πιο ευκολα τις απώλειες από έναν ενήλικα.
¨Εχεις δίκιο έτσι είναι τα πράγματα και αυτή είναι η πορεία της ζωής.
Δεν καταλαβαίνω τους γονείς που απομακρύνουν τα παιδιά όταν συμβεί ένας θάνατος στην οικογένεια με τον φόβο να μην στενοχωρηθούν.
Πέρσι πέθανε ο σκύλος μας, που τον είχαμε 13 χρόνια, μπροστά στο τζάκι του εξοχικού μας. Ήταν εκεί και τ' ανήψια μου. Ο αδελφός μου προσπαθούσε να το φέρει στον μεγάλο με τρόπο: "Ξέρεις, Θοδωρή, ο Ρεμάκος ήταν μεγάλος και..." Κι ο ανηψιός μου: "Ξέρω, πέθανε!" Και πήγε να παίξει...
Πόσο απλός είναι για τα παιδιά ο κόσμος. Πεινούν – τρώνε, χαίρονται – γελούν, λυπούνται – κλαίνε. Παιδική αφέλεια δε λέμε; Παρατηρούν ότι κινείται και αγνοούν ότι είναι ακίνητο, στατικό. Έτσι και ο θάνατος. Μια απουσία ακόμη και το παιχνίδι συνεχίζεται. Μόνο οι γονείς να είναι κει. Στηρίγματα σταθερά και σίγουρα.
Αθεοφοβε, οι γονείς απομακρυνουν τα παιδιά γιατί και οι ίδιοι φοβούνται. Νομίζουν ίσως ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν τον θάνατο όπως οι ίδιοι.
Synas, παραδείγματα σαν το δικό σου μου ήρθαν στον νου. Η κουμπάρα μου με την κόρη της είχαν πάει εκδρομή σε ένα κοντινό νησί και στην μέση της παραμονής τους πέθανε ο θείος της. Η μαμά γύρισε άρον άρον πίσω. Η μικρή δεν ήθελε με τίποτα να φύγει. Στυλ σαν να είσαι σε ένα πάρτυ και την ώρα που είσαι στο τσακίρ κέφι έρχεται κάποιος και σου κλείνει την μουσική!
g help me, στο θέμα με τους γονείς συμφωνώ και εγώ. Γιατί σε αυτήν την περίπτωση ο θάνατος έχει συνέπειες στην μετέπειτα ζωή.
Σχετικά με το προφίλ:
Ο κήπος του Προφήτη, καλό, τό 'χα ξεχάσει.
Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα τά 'χαμε ξεσκίσει όλοι τότε, τι κουβέντες, τι γέλια... Αλλά εντάξει, δεν είναι και κανένα αριστούργημα...
Synas, ναι, δεν είναι αριστούργημα, αλλά είναι ένα βιβλίο που σου μένει για το πόσο κυνικό είναι!! Εχω ξεχωρίσει πολλά αποσπάσματα από εκεί μέσα τέτοιου είδους.
Του Γκιμπράν το βιβλίο του που έχεις στο δικό σου profile ήταν το πρώτο του που διάβασα και το πρώτο που με έκανε και έκλαψα. Μου το είχε δανείσει μαζί με ένα άλλο κάποιος ο οποίος "έτρεφε αισθήματα" και εγώ χαμπάρι δεν έπαιρνα. Στο τέλος με ρώτησε πιο από τα δύο ήθελα να κρατήσω (τότε πλέον χαμπάριασα θέλοντας και μη) και ενώ ήθελα αυτό (Τα Σπασμένα φτερά) επέλεξα τελικά το άλλο για ευνόητους λόγους!!!
Τα παιδιά δεν έχουν καλή αντίληψη του αύριο. Το ότι δε θα ξαναδούν κάποιον ποτέ, δεν τους λέει και πολλά. Δεν ξέρουν τι θα πει "ποτέ".
Το άλλο που ήθελα να πω, το είπες στην 4η παράγραφο.
Πολύ ωραίο blog.
Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια thrass.
Συμφωνω μαζί σου. H έννοια του χρόνου είναι τελείως έξω από την αντίληψη τους.
Εδώ θα μου πεις ακόμα και για τους ενήλικες πότε πότε μοιάζει ακατανόητη.
Post a Comment