Η πρώτη μου ιντερνετική γνωριμία.

Πριν λίγο μιλούσα με ένα φίλο μου, με τον οποίο γνωριστήκαμε μέσω Internet πριν από δέκα χρόνια. Εκεί που τα λέγαμε, και πειραζόμασταν και διαολίζαμε ο ένας τον άλλο, μου περνάει ξαφνικά από το μυαλό ότι ήμασταν «νιοι και γεράσαμε» που λένε και στο χωριό μου και ακόμα το ίδιο βιολί από τότε.

Του λέω λοιπόν : -«Ρε συ! Ξέρεις τι σκέφτηκα? Ότι θα χουφταλιάσουμε και ακόμα θα χαριεντιζόμαστε με τους messengers!!»

- «Καλά» μου λέει! «Έχουμε ήδη χουφταλιάσει και δεν το κατάλαβες!!»

Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα μέσω Internet! Πριν από 10 χρόνια σχεδόν, εγώ τότε ήμουν γύρω στα 24-25 και εκείνος γύρω στα 35-36. Εγώ τότε ελεύθερη ακόμα, εκείνος παντρεμένος και με 2 μικρά παιδιά ήδη. Εγώ στην Ρόδο εκείνος στην Αθήνα. Κάθε μέρα, τα λέγαμε από το net και περνούσαμε τόσο καλά που γελούσαμε και μόνοι μας σκεπτόμενοι τους διάλογους μας. Για μήνες δεν είχαμε δει ο ένας τον άλλον ούτε καν σε φωτογραφία. Κάποια στιγμή λοιπόν, επ’ ευκαιρίας ενός ταξιδιού μου, είχα 2-3 ώρες ελεύθερες προτού επιβιβαστώ ξανά και έτσι μας δινόταν η ευκαιρία να ειδωθούμε από κοντά. Τότε πλέον χρειάστηκε να ανταλλάξουμε φωτογραφίες για ευνόητους λόγους. Ήταν και το κρίσιμο σημείο αυτό. Γιατί πολλά λες και κάνεις αλλά λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο στην ουσία. Την εμφάνιση.
Όταν βέβαια ανταλλάξαμε φωτογραφίες και ξεφυσήξαμε από ανακούφιση, προέκυψε ένα άλλο θέμα. Πόσο αμήχανα θα είναι όταν βρεθούμε face to face. Ωραία τα αστειάκια, τα γελάκια, ως και οι τσακωμοί και οι διαφωνίες που είχαμε από το διαδίκτυο, όμως σε αυτήν την φάση τα πράγματα έμοιαζαν να είναι πολύ περίεργα! Τελικά παρόλα τα άγχη και τις ανασφάλειες που με βασάνιζαν όλα κύλησαν μια χαρά.

Όταν εκείνος άλλαξε στάση γιατί τσιμπήθηκε λίγο μαζί μου (μου το ομολόγησε λίγο καιρό μετά, αν και δεν χρειαζόταν γιατί φαινόταν) εγώ βρέθηκα σε μια δύσκολη θέση. Πρώτα από όλα εκείνη την εποχή ήμουν πολύ ερωτευμένη με τον καλό μου και μόνο έρωτες δεν είχα στο μυαλό μου. Δεύτερο δεν ήθελα να τον χάσω από παρέα. Και τρίτο εκείνος είχε ήδη μια οικογένεια Προσπάθησα με πλάγιες μεθόδους να αποφύγω να αντιμετωπίσω το θέμα και κάθε φορά που προέκυπτε στην μέση, το έριχνα στο αστείο. Αυτό τελικά είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ευτυχώς!

Έκτοτε, βλεπόμαστε μια φορά τον χρόνο και αν. Με κάνει να γελάω μέχρι και σήμερα, τον εκνευρίζω μέχρι και σήμερα. Ακριβώς όπως τότε. Λέμε τα προβλήματα μας αλλά μοιραζόμαστε και τις χαρές μας. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια, μπορεί να μην μιλάμε πια καθημερινά λόγω συνθηκών δουλειάς, αλλά δεν πειράζει γιατί δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Αισθάνομαι απλά πολύ τυχερή που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο.