O διάβολος στο κορμί.

Ενώ ακόμα πήγαινα Λύκειο, είχα διαβάσει ένα βιβλίο του Ρειμόν Ραντίγκε με τίτλο "Ο διάβολος στο κορμί", το οποίο είχα δανειστεί από μια Δημοτική βιβλιοθήκη (από τότε είχα την ψώρα). Αυτό το βιβλίο μου έμεινε στο μυαλό για κάποιο ακαθόριστο λόγο. Τον οποίο διευκρίνισα πλήρως τώρα που το βρήκα και το ξαναδιάβασα.
Είναι το μοναδικό βιβλίο που έχω διαβάσει και μοιάζει να περιγράφει τόσο ρεαλιστικά τον αντρικό ψυχισμό. Όσες δυσκολεύεστε να καταλάβετε τους άντρες, με αυτό το βιβλίο θα πάρετε μια ιδέα του πως ενεργούν όσον αφορά τον έρωτα.

Το βιβλίο αυτό είναι αυτοβιογραφικό κατά κάποιο τρόπο. Περιγράφει τον πρώτο έρωτα του συγγραφέα στην ηλικία των δεκαπέντε ετών. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας μαθητής γυμνασίου που ζει τον πρώτο του έρωτα με μια κοπέλα 2-3 χρόνια μεγαλύτερη του, την περίοδο του τέλους του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Μην βιαστείτε να βγάλετε συμπέρασμα του τι θα διαβάσετε από την ηλικία των πρωταγωνιστών. Δεν θα πιστεύεται ότι αυτά που διαβάζετε αφορούν 16χρονα. Ούτε ότι αυτό το ταλέντο του συγγραφέα εκδηλώθηκε πριν την ηλικία των 20 ετών μιας και έζησε μόνο τόσο (1903-1923) αφού στην ηλικία των 20 ετών αρρώστησε με τυφοειδή πυρετό και πέθανε.

Παραθέτω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο, που με εξέπληξε για δεύτερη φορά στην ζωή μου. Πιστεύω θα τα βρείτε ενδιαφέροντα...

Εκμεταλλευόμουν τον προσποιητό της ύπνο για να ανασάνω τα μαλλιά της, το λαιμό της, τα φλογισμένα της μάγουλα, ίσα ίσα αγγίζοντας τα για να μην την ξυπνήσω-τα χάδια εκείνα που δεν είναι, όπως νομίζουν, τα ψιλοπράγματα του έρωτα αλλά αντιθέτως τα πιο σπάνια και στα οποία μόνο το πάθος μπορεί να οδηγήσει.

Όταν κοιμόταν έτσι, με το κεφάλι της ακουμπισμένο στο μπράτσο μου, έσκυβα πάνω της για να κοιτώ το πρόσωπο της κυκλωμένο από τις φλόγες. Ήταν ένα παιχνίδι με την φωτιά. Μια μέρα που πλησίασα πολύ κοντά χωρίς ωστόσο το πρόσωπο μου αγγίξει το δικό της, ήμουν σαν την βελόνα που ξεπερνάει ένα χιλιοστό την απαγορευμένη ζώνη και μπαίνει στο πεδίο του μαγνήτη. Το λάθος είναι της βελόνας ή του μαγνήτη? Έτσι αισθάνθηκα τα χείλη μου απάνω στα δικά της. Είχε κλειστά τα μάτια, αλλά όπως τα κλείνει κάποιος που δεν κοιμάται. Τη φίλησα εκστασιασμένος απ' την τόλμη μου, ενώ στην πραγματικότητα ήταν εκείνη που πλησιάζοντας το πρόσωπο της είχε τραβήξει το κεφάλι μου στο στόμα της. Τα δυο της χέρια κρεμιόντουσαν απ' το λαιμό μου. Δεν θα είχαν κρεμαστεί με περισσότερη μανία σ' ένα ναυάγιο μέσα. Δεν καταλάβαινα εάν ήθελε να τη σώσω ή να πνιγώ μαζί της.

Η γεύση του πρώτου φιλιού με είχε απογοητεύσει, σαν ένα φρούτο που δοκιμάζεις πρώτη φορά. Όχι από το καινούργιο αλλά από το συνηθισμένο αντλούμε τις πιο μεγάλες απολαύσεις.

Οι φόβοι μου με έκαναν να θεωρώ τον έρωτα μας σαν έναν έρωτα σπάνιο. Πιστεύαμε ότι ήμασταν οι πρώτοι που αντιμετωπίζαμε αυτά τα βάσανα, γιατί δεν ξέραμε ότι ο έρωτας είναι σαν την ποίηση και ότι όλοι οι εραστές, ακόμα και οι μετριότεροι, νομίζουν ότι καινοτομούν.

Τίποτα δεν μας συνεπαίρνει σαν τον έρωτα. Δεν είσαι τεμπέλης. Τεμπελιάζεις επειδή ερωτεύεσαι. Ο έρωτας αισθάνεται αόριστα πως ο μοναδικός του αντιπερισπασμός είναι η δουλειά. τη νιώθει σαν αντίζηλο. Όμως ο έρωτας είναι οκνηρία ευεργετική, σαν απαλή βροχή που καρπίζει το χώμα.