Ο Κήπος του Προφήτη

Γνώρισα τον Καλίλ Γκιμπράν όταν ένας φίλος μου πριν από 17 χρόνια (πώ!πω! σαν χθές μου φαίνετε...) περίπου, ενώ ακόμα πήγαινα Λύκειο μου δώρισε ένα βιβλίο. "Ο Κήπος του Προφήτη" ήταν ο τίτλος του. Το διάβασα αλλά ίσως δεν το εκτίμησα όσο έπρεπε τότε (αλλιώς δεν θα έχανα κάθε επαφή με τον εν λόγω φίλο), παρόλο που μου χάρισε ένα 19αρι στις πανελλήνιες στην Έκθεση! Εξαιτίας του πρέπει να ήταν γιατί ήταν η πιο φωτεινή στιγμή σε όλα όσα είχα γράψει.
Θυμόμουνα ένα κομμάτι από το κεφάλαιο που αφορούσε το έγκλημα και την τιμωρία και μου ήρθε αμέσως στο μυαλό μιας και το θέμα τότε ήταν τα ναρκωτικά.
Από το απόσπασμα που παραθέτω εγώ είχα γράψει την τελευταία παράγραφο ως επίλογο στην έκθεση μου.

Πολλές φορές σε άκουσα να μιλάς για κάποιον που διέπραξε αδίκημα ωσάν αυτός να μην ήταν ένας από όλους σας, αλλά ένας ξένος για σας ένα παρείσακτος στον κόσμο σας.
Εγώ όμως σας λέω ότι όπως ο άγιος και ο δίκαιος δεν μπορει να υψωθεί πάνω από το πιο ψηλό σημείο που βρίσκετε σε καθένα από σας, έτσι και ο πονηρός και ο αδύνατος δεν μπορούν να πέσουν πιο χαμηλά από το χαμηλότερο σημείο που βρίσκεται πάλι μέσα στον καθένα σας.
Και όπως το ένα μόνο φύλλο δεν κιτρινίζει παρά με την βουβή γνώση όλου του δέντρου, έστι και ο παραβάτης δεν μπορεί να κάνει αδίκημα χωρίς την κρυφή θέληση όλων σας.
Σα μια πομπή βαδίζετε όλοι μαζί προς τον θεικό σας εαυτό.
Εσείς είστε ο δρόμος και οι οδοιπόροι. Και όταν κάποιος από σας πέφτει, το πέσιμο του είναι για κείνους που ακολουθούν, μια προφύλαξη ενάντια στην πέτρα όπου μπορούν να σκουντουφλήσουν. Ναι. Και το πέσιμο του είναι και απ'αυτούς που είναι μπροστά του, που, μ'όλο που είχαν πιο γρήγορο και πιο σίγουρο βήμα, ωστόσο δεν έβγαλαν το πέτρινο εμπόδιο από τον δρόμο.