Τρία όνειρα που μου έμειναν αξέχαστα

Σε τι εξυπηρετούν τα όνειρα και τι κάνει ένα όνειρο να ξεχωρίσει από ένα άλλο? Γιατί κάποια όνειρα σου δημιουργούν τόσο έντονα συναισθήματα που μπορούν να διακόψουν τον ύπνο σου? και γιατί σπάνια θυμόμαστε ευχάριστα όνειρα?

Είμαι άνθρωπος που δεν θυμάμαι σχεδόν ποτέ τα όνειρα που βλέπω. Κάποιες περιόδους μπορεί να τύχει να ξυπνήσω και να θυμάμαι το όνειρο που έχω δει. Αν είναι διαθέσιμος κάποιος νωρίς το πρωί να με ακούσει έχει καλώς. Ειδάλλως σε καμιά ωρίτσα το έχω ξεχάσει σχεδόν ολότελα. Αν πάλι δω κάποιο άτομο στο όνειρο το οποίο συναντήσω κατά την διάρκεια της μέρας, τότε μπορεί να μου έρθει πάλι στο μυαλό και να του το αναφέρω.

Υπάρχουν όμως τρία όνειρα που μου έχουν μείνει αξέχαστα. Και στα τρία ξύπνησα με τρόμο.

Ξεκινάω από το πιο παλιό. Ήταν το μόνο όνειρο που ήταν επαναλαμβανόμενο. Το έβλεπα όντας ακόμα παιδί. Σταμάτησα να το βλέπω κάπου στα 12 μου χρόνια. Το όνειρο αυτό είχε πάντα το ίδιο τέλος. Τέλειωνε πάντα με μένα να κάθομαι στο πεζοδρόμιο του δρόμου έξω από το πατρικό μου σπίτι, και να βλέπω την μαμά μου με μια φίλη της παρέα να απομακρύνεται περπατώντας. Εγώ να της φωνάζω, ζητώντας της να γυρίσει πίσω, και ρωτώντας την που πάει και γιατί δεν με παίρνει μαζί της, αλλά αυτή να μην ακούει και να συνεχίζει να απομακρύνεται χωρίς καν να κοιτάξει πίσω της. Η γιαγιά μου να προσπαθεί να με ηρεμήσει λέγοντας μου ότι πάει σε ένα πανηγύρι κάπου κοντά και ότι θα γυρίσει σύντομα αλλά εγώ να έχω ήδη βαλαντώσει στο κλάμα... Με έκανε και ξυπνούσα αλαφιασμένη, και πολλές φορές όντας μικρότερη με έκανε να ξυπνάω κλαίγοντας και να θυμάμαι την μαμά μου να έρχεται στο κρεβάτι μου και να προσπαθεί να με καθησυχάσει. Μου είχε γίνει τόσο πρόβλημα αυτό το όνειρο που κάθε βράδυ τρόμαζα με την ιδέα του ύπνου και παρακαλούσα τον θεό (που δεν πίστευα και ιδιαίτερα στην ύπαρξη του από τότε, αλλιώς γιατί να με κάνει να υποφέρω) να κάνει κάτι να μην δω αυτό όνειρο ξανά. Για την ακρίβεια του ζητούσα να μην βλέπω καθόλου όνειρα αν είναι δυνατόν. Τώρα ξέρω ότι αυτό που έκανα κάθε βράδυ προτού κοιμηθώ δεν ήταν προσευχή. Ήταν έκκληση στον εαυτό μου να το αντιμετωπίσει.

Και κάπως έτσι τέλειωσαν τα παιδικά όνειρα. Από τότε μέχρι τα 31 μου χρόνια δεν θυμάμαι να είδα ένα όνειρο που να με συνταράξει. Να μου μείνει στην μνήμη. Όλα όσα έβλεπα ήταν θα έλεγε κανείς αναλώσιμα. Δεν κρατούσε η ανάμνηση τους πάνω από μέρα.

Το δεύτερο ήρθε την χρονιά που έχασα την μία μου γιαγιά, την μάνα του πατέρα μου. Μερικές εβδομάδες μετά τον θάνατο της, την είδα στο όνειρο μου, να είναι στην ηλικία εκείνη που εγώ ήμουν μικρό κορίτσι ακόμα, να είναι ενεργητικότατη, χαμογελαστή, δυνατή, να έρχεται προς εμένα με εκείνο το γοργό της βήμα και προτού προλάβω να αντιδράσω να με έχει πάρει στα χέρια της, να με έχει σηκώσει στην αγκαλιά της και να με παίρνει μαζί της. Εγώ να έχω κατατρομάξει. Να φωνάζω στην παρέα που καθόμασταν μαζί να κάνουν κάτι. Δεν έβλεπαν ότι με έπαιρνε η γιαγιά μου που ήταν όμως πεθαμένη? Τρόμαζα ακόμα περισσότερο που κανείς δεν έκανε τίποτα να την σταματήσει, κανείς δεν έδινε σημασία και εκείνη να με παίρνει σηκωτή παρόλο που ήξερα στο όνειρο μου ότι ήμουν μεγάλη πια, και δεν ήμουν παιδί να με σηκώνει έτσι. Εκείνη γελαστή να συνεχίζει να με παίρνει ... και εκεί ξυπνάω αλαφιασμένη... πάλι.

Το τρίτο και πιο πρόσφατο πρέπει να το είδα πέρσι το χειμώνα. Αυτό μπορεί να ήταν και κάτι σαν αυθυποβολή ένα πράγμα μιας και τότε διάβαζα ένα βιβλίο σχετικό με όνειρα κλπ μεταφυσικά. Στο όνειρο μου αυτό τον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν είχε κάποιο πρόσωπο που γνώριζα αλλά κάποιος άγνωστος που καθ’όλη την διάρκεια του ονείρου δεν είδα το πρόσωπο του. Ήταν πολύ ψηλός, φορούσε μια μαύρη κάπα με κουκούλα και δεν κατάφερα να δω το πρόσωπο του γιατί από το άνοιγμα της κουκούλας του έβγαινε ένα εκτυφλωτικό λευκό φως. Ο καιρός ήταν χειμωνιάτικος, σκοτεινός και βροχερός. Τα σπίτια ήταν γνωστά-άγνωστα αλλά δεν ήταν σίγουρα κάποιο απ' τα δικά μου. Ο άγνωστος με την επιβλητική όψη παρ’ όλη την περίεργη εμφάνιση του και παρόλο του ότι δεν έβγαλε άχνα μου ήταν ιδιαίτερα οικείος. Τον ένιωθα δικό μου και όχι εχθρό. Αλλά δεν ήταν ξεκάθαρη η σχέση μας. Δεν ξέρω τι μου ήταν. Ξέρω μόνο ότι ανησυχούσα για εκείνον λόγω κάποιου προαισθήματος που είχα ότι κάποιος θα του έκανε κακό, στην έξοδο του εκείνη την νύχτα. Εκεί άρχισα να νιώθω φόβο και μέχρι να βγει και να τον χάσω από το οπτικό μου πεδίο η φαντασία μου γέννησε αυτόν τον κάποιον που θα του έκανε κακό και ξύπνησα ξανά αλαφιασμένη.

Δεν σκέφτηκα ποτέ να τα ερμηνεύσω. Δεν τα συνέδεσα ποτέ με γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την περίοδο στην ζωή μου. Απλά αυτά τα όνειρα δεν νομίζω να τα ξεχάσω ποτέ. Ίσως προστεθούν και άλλα. Αλλά αυτά θα μείνουν στην θύμηση μου πάντα, να μου υπενθυμίζουν την άλλη πλευρά της ύπαρξης μας, αυτήν που παρόλο που φαινομενικά δεν υπάρχει καταφέρνει να εισβάλει με αυτόν τον αναντίρρητο τρόπο στην «πραγματική» μας ζωή…