Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Saturday, July 29, 2006

Πως σταματάς το κλάμα?


Δεν μου αρέσει που είμαι τόσο ευαίσθητη. Θαυμάζω τους ανθρώπους που βλέπω ότι σε περιπτώσεις που εγώ θα έκλαιγα εκείνοι όχι μόνο κρατάνε την ψυχραιμία τους αλλά μπορούν επίσης να αντιδράσουν. Με κάποιο τρόπο. Με οποιοδήποτε τρόπο. Αλλά αντιδρούν. Εγώ δεν μπορώ. Απλά με παίρνουν τα κλάματα.
Εχθές με πήραν τα κλάματα για ένα μη σοβαρό λόγο. Αφορμή η μαμά μου και παριστάμενος ο πατέρας μου. Την αμέσως επόμενη στιγμή ήξερα ότι ήταν κάτι ανούσιο αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Τα δάκρυα έτρεχαν σαν το νερό στην βρύση και μου ήταν απλά αδύνατο να τα σταματήσω. Αυτό δεν μου συμβαίνει συχνά. Τουλάχιστον όχι τόσο συχνά όσο παλιότερα. Δεν παύει όμως να μου συμβαίνει και αυτό να με φέρνει σε δύσκολη θέση γενικά. Το να κλαις με αναφιλητά, όταν δεν συντρέχει λόγος, ή τουλάχιστον ο λόγος δεν είναι κατανοητός από τους παρευρισκόμενους, να μην μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου να το σταματήσεις, είναι κάτι που πάντα με κάνει να αναρωτιέμαι κατόπιν, πως είναι δυνατόν να συμβαίνει.. Εκείνη όμως την ώρα που μου συμβαίνει δεν μπορώ καν να σκεφτώ. Απλά τρέχουν από τα μάτια μου τα δάκρυα, σαν το νερό σε μπανιέρα που ξεχειλίζει...

Ένα τέτοιο γοερό κλάμα μου συμβαίνει πάντα και στη δουλειά. Αρκεί να νιώθω ευάλωτη την στιγμή που θα ακούσω την λάθος κουβέντα ή τον λάθος τόνο φωνής να φτάνει στα αυτιά μου. Όταν συνέβηκε στην δουλειά μου, όλοι εξεπλάγην. Είχαν συνηθίσει, βρέξει χιονίσει, να έχουν να κάνουν με ένα μονίμως χαμογελαστό, εξωστρεφές και ευδιάθετο άτομο και παραξενεύτηκαν τόσο που μάλλον βρήκε τον "μπελά" του τότε ο υπαίτιος της συμφοράς. Όταν μετά από μέρες, όντας φυσικά, πια τελείως αποστασιοποιημένη από το γεγονός, το διηγήθηκα σε μια συνάδερφο μου που εκείνη την μέρα έλειπε σε άδεια, αισθάνθηκα πολύ καλύτερα όταν μου είπε ότι πολλές φορές στο παρελθόν της είχε συμβεί και αυτής.

Δεν ξέρω. Ίσως να είναι γυναικείο φαινόμενο μόνο το να σε παίρνουν τα ζουμιά. Δεν μπορώ να φανταστώ άντρα να κλαίει σε τέτοια περίσταση. Για την ακρίβεια δεν μπορώ να φανταστώ γενικά άντρα να κλαίει. Έχω δει άντρες να κλαίνε. Όμως δεν μπορώ να τους φανταστώ. Μπορώ να τους φανταστώ να κάνουν διάφορα άλλα πράγματα (να νευριάζουν, να χαλαρώνουν, να γελάνε, να κοιμούνται κτλ.) αλλά να κλαίνε όχι.

Πόσο θα ήθελα να ήμουν πιο δυνατή... Όχι έτσι... Όχι και άλλες ευαισθησίες…

21 comments:

toni black said...

ούτε εμένα μου αρέσει αλλά τουλάχιστον νιώθουμε και υπερβολική χαρά ως πολύ ευαίσθητοι.

Εξ' άλλου η μετριότητα είναι παράδειγμα προς αποφυγή θέλω να πιστεύω. :P

cyrus said...

Ξέρεις τι λένε -- χαλάρωσε κι απόλαυσέ το...

Debby said...

Καλώς σε βρήκα Toni.
Ισως να είναι και έτσι όπως τα λες και να είναι το αντίτιμο για άλλα χαρακτηριστικά μας. Ομως θα ήθελα να ήξερα γιατί μου συμβαίνει. Ισως έχει να έχει να κάνει με τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας. Π.χ. Δεν νευριάζω σχεδόν καθόλου, και αν μου συμβεί ποτέ δεν ξεσπάω. Δεν το προσπαθώ. Ετσι μου βγαίνει. ίσως αυτό να "ξεσπάει" έτσι σε ανύποπτο χρόνο. Αν ήξερα την αιτία, κάτι θα έκανα...
Η μετριότητα ίσως να είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Δεν ταιριάζει όμως σε αυτή την περίπτωση. Το "μέτρο" όμως και όχι τα άκρα είναι το ζητούμενο γενικά, και σε αυτήν την περίπτωση...

Debby said...

Αχ!Cyrus! Αν έχεις εκείνη την ώρα την δυνατότητα να απομονωθείς όλα καλά. Αν δεν μπορείς, πως χαλαρώνεις μπροστά σε απορημένα μάτια που σε παρατηρούν με περιέργεια και προσπαθώντας να σε ηρεμήσουν κάνουν τα δάκρυα να τρέχουν ακόμα περισσότερο...?

ladybug said...

Καλησπέρα.
Ο Μάριος με έφερε στα μέρη σου μιας κι αναρωτήθηκα ποιό είναι αυτό το κορίτσι που κλαίει πολύ :)
Ψυχολόγος δεν είμαι αλλά επειδή με έχει απασχολήσει το ζήτημα, θα ήθελα να σου πω το εξής:
από τα λίγα πράγματα που αναφέρεις εδώ όπως "βρέξει-χιονίσει, είσαι μονίμως χαμογελαστή και ευδιάθετη" καθώς και "δεν νευριάζω σχεδόν καθόλου, κι αν μου συμβεί, δεν ξεσπάω", μου δίνεται η εντύπωση ότι καταπιέζεις πολύ τα -αρνητικά ας πούμε- συναισθήματά σου (το για ποιο λόγο, μόνο εσύ μπορείς να το ξέρεις).
Οπότε ξεσπάς σε ανύποπτο χρόνο και με ασήμαντες αφορμές.
Επίσης (αυτό είναι προσωπική εμπειρία) αν κάτι έχει συμβεί επαναλαμβανόμενα στο παρελθόν και κυρίως στην παιδική ηλικία, το οποίο δεν μπόρεσες να αντιμετωπίσεις και μάλλον έμεινε σαν απωθημένο (στη δική μου περίπτωση η αδικία), τώρα που μεγαλώνεις και το ξανασυναντάς μπροστά σου δεν το αντέχεις...και ξεσπας.
Ελπίζω να βγάζουν κάποιο νόημα αυτά που είπα :)

ma.beez said...
This comment has been removed by a blog administrator.
ma.beez said...

Συμφωνώ με τον cyrusgeo. Χαρά στο κλ-πρ-άμα.

Debby said...

Ladybug καλώς σε βρήκα και εσένα.
Αυτό που αναφέρεις από προσωπική σου εμπειρία φαίνεται να έχει κάποιο νόημα και στην δική μου περίπτωση παρόλο που εγώ δεν έχω συγκεκριμενοποιήσει τι μπορεί να έφταιξε στο παρελθόν. Ασε που με τις δικές μου "μεταφυσικές" αντιλήψεις κατά τις οποίες η ψυχή έχει πολλές ζωές περάσει πριν φτάσει στην σημερινή μάλλον θα χρειαστώ ύπνωση για να βγάλω άκρη.
Το κακό είναι ότι όπως ήδη είπα το ότι καταπιέζω τα συναισθήματα μου δεν γίνεται συνειδητά. Ετσι μου βγαίνει. Δεν μπορώ να "επιτεθώ" με οποιονδήποτε τρόπο σε κανένα. Δεν είναι στον τύπο μου. Ακόμα και να με βρίσουν δεν μπορώ να βρίσω και εγώ για απάντηση π.χ. Τα ένστικτα βασικής υπεράσπισης του εαυτού μου είναι στο ναδίρ!! Εσύ έχεις αντίστοιχα τέτοια επεισόδια?

mamani!
Γατόβια μου εσύ!
Την επόμενη φορά θα ακουλουθήσω την άποψη σας. Θα προσπαθήσω να το απολάυσω!!

ladybug said...

Αγαπητή debby,
έχω τέτοια παραδείγματα. Δεν τσακωνόμουν ποτέ, δεν έβριζα, δε φώναζα κλπ.
Συν τοις άλλοις, ήθελα πάρα πολύ να είμαι πάντα η "καλή" και να το βλέπουν όλοι.
Απίστευτη καταπίεση!
Επειδή όμως από την πολλή καταπίεση, κάποια στιγμή ήρθα κι έσκασα (!), το έψαξα πολύ το πράγμα, και νομίζω ότι το έχω βάλει σε μια σειρά.
Μη φανταστείς ότι έγινε κάτι θεαματικό, απλά κατάφερα να αντιδράω στα πολύ χοντρά, και να μην κλαίω με τα πολύ ψιλά :)
Τουλάχιστον βρήκα που οφείλονται, κι αυτό είναι σημαντικό βήμα.

Να ξέρεις πάντως ότι σε νιώθω απόλυτα.

Anonymous said...

Πάντα ήμουν ευαίσθητη αλλά μετά και την εγκυμοσύνη μου, παράγινα.

Μπορεί να με πιάσουν τα κλάματα με το παραμικρό. Για τα δυσάρεστα αλλά και για τα ευχάριστα.

Συγκινούμαι και δεν μπορώ με τίποτα να το κρύψω.


------------------------------------
A little boy asked his mother, “Why are you crying?” "Because I’m a woman," she
told him.
The little boy grew up and became a man, still wondering why women cry.
Finally he put in a call to God. When God got on the phone, he asked, “God, why
do women cry so easily?”
God said: "When I made the woman she had to be special.

I made her shoulders strong enough to carry the weight of the world, yet gentle
enough to give comfort. I gave her an inner strength to endure childbirth and the
rejection that many times comes from her children. I gave her a hardness that
allows her to keep going when everyone else gives up, and take care of her family
through sickness and fatigue without complaining. I gave her the sensitivity to
love her children under any and all circumstances, even when her child has hurt
her very badly. I gave her strength to carry her husband through his faults and
fashioned her from his rib to protect his heart. I gave her wisdom to know that a
good husband never hurts his wife, but sometimes tests her strengths and her
resolve to stand beside him unfalteringly.
And finally, I gave her a tear to shed. This is hers exclusively to use whenever it is
needed."

“You see my son,” said God, "the beauty of a woman is not in the clothes she wears,
the figure that she carries, or the way she combs her hair.
The beauty of a woman must be seen in her eyes, because that is the doorway to
her heart - the place where love resides."
-------------------------------------
Sorry για το μεγάλο πόστ, αν θες σβήστο. :)

Αλεξία Ηλιάδου (synas) said...

debby μου, συγγνώμη που θα φανώ λίγο "σκληρή", αλλά καλό θα ήταν να κάνεις κάποια προσπάθεια να το ξεπεράσεις αυτό. Κάποια τεχνική αυτοσυγκέντρωσης ίσως... Το έχει η μητέρα μου αυτό το πράγμα και -πίστεψέ με- είναι πολύ εκνευριστικό για τον άλλον. Να μην μπορεί να σου μιλήσει και να βάζεις τα κλάμματα! Προσωπικά, μου φαίνεται και λίγο εκβιαστικό...

resident said...

Αγαπητή Debby ,Θα συμφωνήσω με την ladybug αλλά και με την synas.Eίναι ένα μικρό πρόβλημα και κάπως ενοχλητικό και για τους άλλους.Δεν ξέρω ακριβώς ποτε και πως αντιδράς,αλλά μια παρόμοια συμπεριφορά την εxω ονομάσει"η δικτατορία της ευαισθησίας".Aν κάποιος με το παραμικρό ξεσπάει σε κλάματα αναγκάζει τους άλλους να του φέρονται καλά με το φόβο μήπως τους "επιτεθεί" με κλάμα.
Νομίζω η συμβουλές της ladybug είναι καλές.

Αναγκαίο το κλάμα πολλές φορές αλλά όχι με το παραμικρό, please.

Debby said...

Ισως εγώ να μην έγινα πλήρως κατανοητή. Το "δημόσιο" κλάμα που μου συμβαίνει είναι ευτυχώς σπάνιο πια. Δεν έχει να κάνει με το κλάμα το φυσιολογικό που συμβαίνει στους ανθρώπους όταν υπάρχει πράγματι λόγος. Σε αυτό το κλάμα που αναφέρω ο λόγος είναι απόλυτα ιδιωτικός και φαίνεται στους άλλους παράλογο.
Δεν έχει να κάνει με "εκβιασμό" όπως αναφέρεις Synas, γιατί εκείνη την στιγμή χίλιες φορές να μην είχα ακροατήριο.
Η ladybag το έπιασε νομίζω το θέμα...

Debby said...

In silence, το σχόλιο σου είναι πολύ ενδιαφέρον και όμορφο και ας είναι μεγάλο.
Χαρά μου!

Resident, όχι με το παραμικρό. Στους άλλους μοιάζω πολύ δυνατή και ανεξαρτητη γιατί ακριβώς είναι σπάνιο το να φανεί η αδυναμία μου αυτή... Δεν είμαι μυγιάγγικτη. Στα σίγουρα.

Thrass said...

Θυμάμαι έναν τουρίστα σε μια σουβλακερί στα Χανιά. Ξαφνικά άρχισε να κλαίει κρατώντας έναν πιτόγυρο, και τα δάκρυά του έπεφταν σαν αυγουστιάτικες ψιχάλες πάνω στις τηγανητές πατάτες.
Sad but true.

(τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτό το σχόλιο ταίριαζε περισσότερο στο σαρκοβόρο κείμενο).

Debby said...

Δύο σε ένα Τhrass!
Ακριβώς αυτό εννοούσα πάντως! Σαν μια σκέψη ή κάτι που θα πει ο άλλος (όχι απαραίτητα κακό) να πονέσει κάποιο σημείο που είναι κάτι σαν αχίλειος πτέρνα.

BugoTheCat said...

Με συγκίνησες με το post σου :')

Ένας λάθος τόνος, συναισθηματική παρεξήγηση, μια ασήμαντη αφορμή,. ο φόβος μην με πιάσουν τα κλάματα μπροστά σε πολύ κόσμο. Τι μου θύμισες τώρα..
Μέχρι και τα 18 μου με κυνηγούσε αυτός ο τρόμος. Μην ένα ασήμαντο γεγονός με κάνει να κλαίω και παρεξηγηθώ και βάλω και τους άλλους σε δύσκολη θέση. Βλέπαν όμως μέσα από τα μάτια μου; Αυτοί γνωρίζαν ότι μετά από κάποια ηλικία δεν επιτρέπεται να κλαίει ένας άντρας. Αλλά εμένα μου ερχόταν,. μια παρεξήγηση του καθηγητή, ένας άσχημος τόνος έφτανε, χωρίς σημαντική αιτία. Μπορώ να σε καταλάβω πλήρως. Ξέρω το συναίσθημα που μου βγαίνει, κλάσματα του δευτερολέπτου πριν συμβεί το "μοιραίο". Και ίσως κλαίω ταυτόχρονα επειδή έγινα ρεζίλι μπροστά σε φίλους. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μην πολύ γουστάρει που κλαίω επειδή δεν θα πρέπει να κλαίω και θα πρέπει να είναι περήφανος για το υιό του. Δεν συμπάθησα ποτέ αυτή τη συμπεριφορά. Έτσι και ο κόσμος. Αν δεν το έχεις ζήσει το θεωρείς χάζο γιατί για σένα είναι πολύ εύκολο το να ΜΗΝ κλάψεις. Είναι σχεδόν παράλογο να σε πιάσει σε τέτοιες στιγμές. Δεν θα γίνει ποτέ, λες..

Να το κουβαλάς αυτό όμως και να μην σου φεύγει. Να φοβάσαι τη στιγμή που θα σε πιάσει μπροστά σε κοινό (Btw,. είχα και μια άλλη ίσως "αστεία" φοβία. Μην πάω π.χ. σε κηδεία και με πιάσει υστερικό γέλιο! Στο τέλος, καταπατούσα το συναίσθημα και έβγαινε με σπαραχτά γέλια. Θυμάμαι στο σχολείο που προσπαθούσα να κρατηθώ για να μη με πετάξει έξω η καθηγήτρια ;;)))

Τελικά μου έφυγε σε κάποια φάση ανυποψίαστα. Δεν έκανα τίποτα! Ένα άγχος που ήρθε να με βασανίσει για να φύγει έτσι χωρίς να ξέρω το γιατί. Και ενώ εσύ debby μου ψάχνεις το γιατί συμβαίνει αυτό, εγώ προσπαθώ να καταλάβω γιατί ΔΕΝ μπορώ να κλάψω πια τώρα (σχεδόν το νοσταλγώ). Μήπως όμως πρέπει να γυρίσω πρώτα πίσω για να μάθω την αιτία που μου συνέβαινε αυτό, για να μάθω μετά γιατί σταμάτησε;

Έχω την εντύπωση ότι δεν φτάνει μια ψυχολογική ανάλυση. Σαν να είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Σαν ένας μηχανισμός στον εγκέφαλο (ή στην ψυχή, όπως θέλετε σκεφτείτε το) που κάποιους τους κάνει πιο ευαίσθητους από τους υπόλοιπους. Οι άλλοι δεν μπορούν να το δουν αυτό και νομίζουν ότι όλοι είμαστε το ίδιο και όπως αυτοί δεν έχουν αυτό το κουσούρι έτσι πρέπει να λειτουργούν και όλοι οι άλλοι. Συναισθηματικός εκβιασμός; Εγώ θα σε καταλάβαινα. Έχει τύχει και εγώ να πω μια κουβέντα σε λάθος timing και να κάνω κάποιους να βάλουν τα κλάματα έτσι εύκολα. Βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Αλλά λυπήθηκα. Γιατί αναγνώρισα εκείνη τη στιγμή τον ίδιο ακριβώς μηχανισμό/χαρακτηριστικά της ασήμαντης αφορμής που έκανε εμένα να κλαίω τόσο εύκολα στο πρόσωπο του άλλου, και είδα ότι εγώ το προκάλεσα, άθελα μου. Ένοιωσα άσχημα γιατί παρόλο που κατά βάθος έμοιαζα με αυτόν/ήν που το προκάλεσα, καταλάθως του το προκάλεσα. Αλλά μπορεί να υπάρχει λίγη κατανόηση, θα σου πει ίσως ο ίδιος/ίδια που κλαίει ότι έχει αυτή την ευαισθησία και δεν θύμωσε με αυτό που είπες απαραίτητα, απλώς ήταν έτσι η κουβέντα που της βγήκε σε κλάμα, χωρίς να φταίει κανείς.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά άλλα πράγματα αλλά πρέπει να φύγω τώρα. Πάντως μου θύμισες αυτό που είχα μικρότερος, σε μια ηλικία που τα αγόρια δεν επιτρεπόταν να το έχουν. Γιατί; Δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Επειδή οι περισσότεροι δεν κλαίνε, σημαίνει ότι δεν έχω εγώ κάτι μέσα μου που θέλω δεν θέλω με κάνει να φτάνω σε αυτό; Από τη μια μεν χαίρομαι που μου έφυγε το κουσούρι (μου μπήκαν όμως άλλα τόσα, απλώς τώρα ήταν εσωτερικά και δύσκολα βγαίνανε προς τα έξω ώστε να με προσέξει κανείς), από τη άλλη νοσταλγώ αυτό που έχασα μετά τα 18 μου. Δεν μπορώ να κλάψω με καμιά κυβέρνηση. Μα πως έγινε αυτή η απότομη αλλαγή τόσο γρήγορα;

Και συνεχίζω να γράφω άλλα πράγματα. Πόσο νοιώθω ότι με αφορά αυτό. Σχετίζεται και με κάποιο άλλο γεγονός που έμαθα πρόσφατα για τον εαυτό μου και αυτήν την υπερευαισθησία που με σκοτώνει αλλά με οδηγεί..

Debby said...

Optimus, τώρα εσύ, πριν ο Toni black, μου έφυγε η εντύπωση που είχα ότι δεν συμβαίνει αυτό το γεγονός σε άντρες. Ισως είναι τέτοια η κοινωνική πίεση του ότι οι άντρες δεν κλαίνε που στο τέλος τα καταφέρνετε να μην ξεσπάτε έτσι.

Εσύ δε όπως μου λες έπαψες να κλαις γενικώς, όχι μόνο να ελέγχεις τα ξεσπάσματα κλάματος. Ίσως έτσι να σου ήταν ευκολότερο. Εγώ απλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ ακόμα. Ίσως γιατί δίνω ακόμα μεγάλη σημασία στο συναίσθημα. Πράγμα που δεν είναι και ότι καλύτερο. Το παν μέτρο άριστον θα έπρεπε να είναι και σε αυτό τον τομέα οδηγός…
Δεν θα με πείραζε να έκλαιγα συνειδητά. Επειδή προέκυψε ένας λόγος, επειδή με συγκίνησε κάποιος, επειδή πράγματι μου συνέβη κάτι που δικαιολογεί το κλάμα.
Ξέρεις τι λένε για το κλάμα στις κηδείες. Ότι βρίσκουμε πρόσφορο έδαφος να κλάψουμε για τα δικά μας θέματα χωρίς να μας νοιάζει ποιος μας βλέπει με αφορμή την κηδεία.
Η αλλαγή πάντως που σου συνέβη νομίζω ήταν σαν ένα πάτημα κουμπιού. Άλλαξε ο τρόπος που έβλεπες τον κόσμο, άλλαξες ριζικά την στάση σου και αρκούσε αυτό το κλικ. Μια απόφαση ήταν που απλά λειτούργησε υποσυνείδητα μάλλον, γιατί πιεζόσουν κοινωνικά να αποβάλεις μια μη αποδεκτή συμπεριφορά. Και είναι λογικό μιας και είναι τελείως διαφορετική η αντιμετώπιση η δική σου από ότι ήταν η δική μου π.χ. Σε εμένα σαν γυναίκα το κλάμα ως ένδειξη αδυναμίας ήταν αποδεκτό.

jul said...

Χα!!!!Μην μου μιλάτε για κλάμματα, παλαιότερα με το παραμικρό που μου συνέβαινε δεν καταλάβαινα για το πότε έτρεχαν τα δάκρυα, πλέον έχω συμμαζευτεί, αλλά και αυτό δεν ειναι πάντα σίγουρο, αν νοιώσω αδικία, ή οι ορμόνες μου...κοντεύουν να σκάσουν....(καταλαβαίνετε τι εννοώ) δεν μπορώ να κρατηθώ και τσούυυυπ...κλάμα η δικιά σου.Παλαιότερα ο φίλος μου με έβλεπε συχνά πυκνά να κλαίω, είτε γιατί τελείωναν οι διακοπές, είτε γιατί κάτι μου είπε και ένοιωσα άσχημα, γενικά δεν είχα πρόβλημα όποτε αισθανόμουν χάλια έκλαιγα....
Αυτό εδώ και 1 χρόνο το παλεύω,στην δουλειά δεν θέλω να δίνω καταρχήν λαβές να με σχολιάζουν, να με λένε κλαψιάρα, και στο σπίτι πια...προσπαθώ πάντα να είμαι λιιιιγο πιο σκληρή...αν και πάντα δεν πετυχαίνει και κλείνομαι στο δωμάτιο μόνη μου...και μπουχουουοουουουομπουχουουουουου......
Δεσπούλα μου δεν πειράζει...καθαρίζουν τα ματάκια...(φτηνή δικαιολογία....αλλά έτσι λέω και εγω για να δικαιολογηθώ...) Ευαισθησίες ειναι αυτές...δεν ειμαστε από πέτρα...

jul said...

Χα!!!!Μην μου μιλάτε για κλάμματα, παλαιότερα με το παραμικρό που μου συνέβαινε δεν καταλάβαινα για το πότε έτρεχαν τα δάκρυα, πλέον έχω συμμαζευτεί, αλλά και αυτό δεν ειναι πάντα σίγουρο, αν νοιώσω αδικία, ή οι ορμόνες μου...κοντεύουν να σκάσουν....(καταλαβαίνετε τι εννοώ) δεν μπορώ να κρατηθώ και τσούυυυπ...κλάμα η δικιά σου.Παλαιότερα ο φίλος μου με έβλεπε συχνά πυκνά να κλαίω, είτε γιατί τελείωναν οι διακοπές, είτε γιατί κάτι μου είπε και ένοιωσα άσχημα, γενικά δεν είχα πρόβλημα όποτε αισθανόμουν χάλια έκλαιγα....
Αυτό εδώ και 1 χρόνο το παλεύω,στην δουλειά δεν θέλω να δίνω καταρχήν λαβές να με σχολιάζουν, να με λένε κλαψιάρα, και στο σπίτι πια...προσπαθώ πάντα να είμαι λιιιιγο πιο σκληρή...αν και πάντα δεν πετυχαίνει και κλείνομαι στο δωμάτιο μόνη μου...και μπουχουουοουουουομπουχουουουουου......
Δεσπούλα μου δεν πειράζει...καθαρίζουν τα ματάκια...(φτηνή δικαιολογία....αλλά έτσι λέω και εγω για να δικαιολογηθώ...) Ευαισθησίες ειναι αυτές...δεν ειμαστε από πέτρα...

Unknown said...

Έχω το ίδιο πρόβλημα....όταν μιλάω με αλλά ατομα...και όταν λεω μιλάω εννοώ μαλωνω...με κατηγορούν..για τα παντα...απο το δημοτικό έχω νιώσει πολλά επεισοδεια bullying και μάλλον μου έμεινε ως ψυχολογικό.....έχω καφαντησεις σε σημείο να δινω σφαλιαρες στον εαυτό μου να μην ποναω στον πόνο.....να κάνω γυμναστική ώστε να είμαι πιο δυνατή... είναι περίεργο...πέντε δεν ηταν πιο έντονο....είμαι ενα κλαψιαρικο......μου λένε συνεχεία "αντε κλαψε τώρα" είναι ενοχλητικό...