Ο χρόνος είναι...

... πολύ αργός για όσους περιμένουν
πολύ γρήγορος για όσους φοβούνται
πολύ μακρύς για όσους υποφέρουν
πολύ σύντομος για όσους χαίρονται
και αιώνιος για όσους αγαπούν.

Henry Van Dyke

Το βρήκα στην τελευταία σελίδα του ημερολογίου που αγόρασα για το 2009, μου άρεσε και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.

Τα φετινά Χριστούγεννα είναι πολύ διαφορετικά για μένα από άλλες χρονιές. Έχουν άλλο νόημα πλέον. Σίγουρα δεν περιμένω ούτε να ξεκουραστώ ούτε να διασκεδάσω. Αλλά δεν με νοιάζει καθόλου αυτό. Εύχομαι να 'μαι καλά και έχω χρόνια μπροστά μου για αυτά.

Εύχομαι να περάσετε όλοι σας όμορφα αυτές τις γιορτές, με αυτούς που αγαπάτε πιο πολύ, και ο καινούργιος χρόνος να πραγματοποιήσει τα όνειρα σας.

Χρόνια μας πολλά!

Cell Block Tango (Chicago)

Αφιερωμένο σε όλες όσες σκέφτονται κατά καιρούς να δολοφονήσουν τους άντρες τους!
Είμαι σίγουρη πως δεν είναι λίγες!

Για να μην είναι παραπονεμένοι οι άντρες μπορούν να απολαύσουν το οφθαλμόλουτρο ξένοιαστοι μη δίνοντας σημασία στους στίχους!





Πέρα από την πλάκα είναι μια καταπληκτική χορογραφία της ταινίας Chicago η οποία είναι ένα από τα πιο πετυχημένα μιούζικαλ που έχω δει!

Ορίστε και οι στίχοι εδώ:

Cell Block Tango Lyrics

Τα μωρά μου ξεκαρδίζονται...

... και εγώ συνεχίζω να λέω "κακά λόγια"!


"Φτου κακά¨ χαζομαμά!

Καλό μήνα σε όλους μας!

Όλοι μου λένε... ... "Είσαι τυχερή,...

...γιατί τα μωρά σου είναι ήσυχα". Αυτοί όμως δεν ήταν εδώ όταν εγώ τα μεγάλωνα μόνη μου. Το να ακούς το κλάμα ενός μωρού σε καταρρακώνει ψυχικά. Πόσο μάλλον να το ακούς εις διπλούν!
Δεν υπάρχει μωρό που να μην κλαίει. Όλα κλαίνε. Το θέμα είναι πόσο πολύ κλαίνε, γιατί κλαίνε και τι κάνουμε εμείς οι γονιοί για αυτό.

Μεγαλώνοντας δίδυμα, έπεσα στα βαθιά και ευτυχώς κατάφερα την ασχετοσύνη μου στο θέμα "φροντίδα μωρών" να την μετατρέψω γρήγορα σε γνώση. Κατέληξα τελικά στα εξής συμπεράσματα:

• Η επικοινωνία με τα μωρά και ειδικά με τα βρέφη είναι πολύ δύσκολη, πράγμα που κάνει την σωστή μαντεψιά το Α και το Ω για να μπορείς να περνάς καλά. Πολλά μπορεί να κάνουν ένα μωρό να κλαίει. Με εξαίρεση τον πόνο (τον οποίο μπορούμε να ξεχωρίσουμε από τον τρόπο που κλαίει) τα δύο βασικά και πιο συνηθισμένα είναι ή να πεινάει ή να νυστάζει. Μια σωστή μαντεψιά μας γλυτώνει από το πολύ κλάμα Αν αυτό πεινάει και εσύ προσπαθείς να το κοιμήσεις την έβαψες. Πολλές φορές κοιτούσα το ρολόι και έλεγα ότι μάλλον δεν πεινάει γιατί πέρασε λίγη ώρα από το προηγούμενο γεύμα του και εκεί έκανα το μοιραίο λάθος! Δυστυχώς τα μωρά, και ιδιαίτερα όταν είναι ακόμα βρέφη που μερικές μέρες πριν η συνήθεια τους μέσα στην κοιλιά ήταν να τρώνε όποτε ήθελαν και όσο ήθελαν, δεν κοιτάνε ρολόι. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω πέρασα αρκετές δύσκολες ώρες ακούγοντας το κλάμα τους. Αν πάλι νυστάζει και εσύ κρατάς μπιμπερό ή το κουτάλι πάλι την έβαψες, αλλά λιγότερο αυτή την φορά μιας και κάποιο τρόπο θα βρει το μωρό να σου δείξει τι πραγματικά θέλει. Αρκεί να έχεις τις κεραίες τεντωμένες να πιάσεις το σήμα.
• Όλα τα μωρά δεν είναι ίδια. Άλλα σου κάνουν την ζωή εύκολη και με άλλα πρέπει να προσπαθήσεις για να κάνεις την ζωή σου (και τους) εύκολη. Τρανό παράδειγμα τα δικά μου. Μπορεί να βγήκαν από μια κοιλιά αλλά είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Ο ένας ο μεγάλος είναι ένα παιδί που σχεδόν μεγαλώνει μόνο του. Έχει ελάχιστες απαιτήσεις και είναι αύταρκες. Συνήθως είναι ικανοποιημένο όπου και αν είναι. Αν εξαιρέσουμε το τελευταίο διάστημα που λόγω δοντιών είναι πιο γκρινιάρικο από ότι συνήθως, κατά τα άλλα είναι ένα παιδί που ελάχιστα ζορίζει τους γονιούς του. Σε αντίθεση με τον μικρό μου που ακόμα και όταν βαρεθεί, τσιρίζει. Όντας βρέφος αυτός ο μικρός ήταν ένα δράμα. Γεννήθηκε ελλιποβαρής και έπρεπε να πίνει γάλα για να αναπληρώσει. Έλα όμως που δεν του άρεσε το γάλα. Το όποιο γάλα. Ποτέ δεν ήπιε, μέχρι τώρα ακόμα, σημαντικές ποσότητες γάλα. Φαντάζεστε να μεγαλώνετε ένα παιδί που η μόνη του τροφή είναι το γάλα και αυτού να μην του αρέσει? Άλλα μωρά κλαίνε όταν πρέπει να μάθουν να τρώνε με το κουτάλι. Ο δικός μου έκλαιγε με το που έβλεπε το μπιμπερό! Ξεφύσηξα με ανακούφιση όταν άρχισε να τρώει με το κουτάλι! Ήρθαμε στα συγκαλά μας!
• Τα όρια και οι κανόνες θέτονται από πολύ νωρίς. Αν σκεφτούμε μόνο το ότι από 7 μηνών τα μωρά καταλαβαίνουν το ΟΧΙ φαντάζεστε πόσα άλλα πράγματα καταλαβαίνουν? Που σημαίνει ότι άσχετα που είναι μωρά, δείχνω τα συναισθήματα μου. Αν την ώρα που εγώ προσπαθώ να το ταΐσω εκείνο παίζει, σε σημείο που να μην τρώει, του δείχνω την δυσαρέσκεια μου. Και ναι, υψώνω και την φωνή μου για να βάλω την τάξη. Σίγουρα δεν καταλαβαίνουν επακριβώς τι τους λέω, ούτε και γίνονται άγγελοι αυτομάτως, αλλά να είστε σίγουροι το γενικό νόημα το πιάνουν. Εγώ απλά μένω πιστή στην τακτική μου και μακροπρόθεσμα έχω το αποτέλεσμα που θέλω. Γι' αυτό και ο μεγάλος μου, που στην αρχή το κουτάλι δεν του άρεσε καθόλου σε σημείο να έχουμε κάποιου είδους δράματα στα πρώτα μας γεύματα, έχει γίνει υπόδειγμα παιδιού όταν τρώει. Έχει φθάσει στο σημείο να έχουμε γεύματα που δεν λερώνει καν την ποδίτσα του! (Να 'σαι καλά ρε Jojo! Πολύ καιρό θα σε μακαρίζω! ;-))
• Είναι νόμος: Ποτέ μην ενοχλείς ένα παιδί όταν είναι ήσυχο! Πάει να πει, όταν εκείνο κάθετε κάπου ήσυχο, ακόμα και αν δεν κάνει τίποτα, δεν του μιλάμε, δεν προσπαθούμε να το παίξουμε, δεν το σηκώνουμε αγκαλιά. Όλα αυτά είναι πολύ καλά, αλλά έρθει η στιγμή που ούτως η άλλως θα τα ζητήσει μόνο του και τότε είναι η ιδανική στιγμή να του τα προσφέρουμε. Δεν έχει νόημα να ξεσηκώνουμε ένα παιδί με όλες τις καλές μας προθέσεις και όταν έρθει η ώρα που εκείνο θα θέλει να ξεσηκωθεί να θυμηθούμε ότι έχουμε να κάνουμε άλλες δουλειές, ότι είμαστε κουρασμένοι, ότι δεν έχουμε διάθεση κτλ. Όπως επίσης το να είσαι πάντα διαθέσιμος σε ότι και αν σου ζητήσουν οποιαδήποτε ώρα είναι εξίσου λάθος.

Παρόλα αυτά ανησυχώ μήπως κάτι που κάνω σήμερα χωρίς να το σκέφτομαι, έχει κάποια αποτελέσματα στο μέλλον που μου κάνουν δύσκολη την ζωή. Γι' αυτό και ότι και αν κάνω το σκέφτομαι ξανά πάντα με γνώμονα το μέλλον.

Για την ώρα so far so good. :-)

Το νησί της Hislop και το μυστήριο που έμεινε μυστήριο!

Μόλις εχθές βράδυ τελείωσα το διάβασμα του μυθιστορήματος "Το νησί" της Victoria Hislop.

Η ιστορία έχει να κάνει με την ζωή μιας οικογένειας που ζούσε σε ένα χωριό της Κρήτης, την Πλάκα, το οποίο βρισκόταν απέναντι ακριβώς από την Σπιναλόγκα το νησί στο οποίο απομόνωναν όσους έπασχαν από λέπρα, προτού ανακαλυφθεί η θεραπεία της.

Είναι καλογραμμένο, ρεαλιστικό και συγκινητικό κατά βάση. Σε άλλους κατάφερε να προκαλέσει δάκρυα. Σε μένα που βαδίζω στην ολική αναισθητοποίηση, δεν κατάφερε σπουδαία πράγματα. Για να μπορέσει κανείς να συγκινηθεί πρέπει να ταυτιστεί σε τέτοιο σημείο με τον ήρωα έτσι ώστε ο πόνος του να γίνει δικός του. Δεν ταυτίστηκα με κανένα από τα πρόσωπα του βιβλίου. Κάθε πρόσωπο ήταν στο προσκήνιο για λίγο, έτσι ώστε πριν προλάβεις να το "νιώσεις", χανόταν και την θέση του έπαιρνε ένα άλλο.

Περιγράφει μια πραγματικότητα πολύ γνώριμη σε εμάς τους Έλληνες και ιδιαίτερα τους νησιώτες. Τα ήθη και τα έθιμα είναι ίδια σχεδόν με σήμερα και περιγράφονται με ακρίβεια.
Διαβάζοντας το αισθανόμουν ότι διαβάζω την περίληψη των ζωών 3 γενεών ανθρώπων. Ο χρόνος εκεί μέσα κυλούσε την μια πολύ αργά και την άλλη πολύ γρήγορα.
Ήταν ένα καθαρά "γυναικείο" βιβλίο. Ένας άντρας διαβάζοντας το, πολύ πιθανόν να έπληττε.

Εν τω μεταξύ, όσο με ενθουσίασε η αρχή του, άλλο τόσο με απογοήτευσε το τέλος του. Με απογοήτευσε τελικά γιατί μου φάνηκε ότι ο πρόλογος στον οποίο δινόταν η αφορμή να ειπωθεί η κυρίως ιστορία και κατ' επέκταση και ο επίλογος ήταν περιττός. Με τον πρόλογο μου δημιουργήθηκε η ατμόσφαιρα ενός μυστηρίου η οποία με τον επίλογο ξεφούσκωσε τόσο απότομα που σου άφηνε ένα κενό που ακόμα και η δύναμη που κουβαλούσε το κυρίως θέμα του βιβλίου δεν μπορούσε να το καλύψει. Τόσο ατυχές ήταν νομίζω.

Παρόλα αυτά σε κερδίζει με την αμεσότητα του, είναι παραστατικό και ευκολοδιάβαστο. Ότι πρέπει για χαλάρωμα.
Τι και αν δεν πρόκειται για αριστούργημα λογοτεχνίας?

Δεν ξέρω τι τιμωρία...

... θα προτείνατε εσείς για τους βλάκες που αφαιρούν τις εξατμίσεις από τα μηχανάκια τους και προσφέρουν άπλετη "ήχο" και "καυσαέριο" ρύπανση. Μην μου πείτε για τίποτα τιμωρίες τους στυλ, αφαίρεση διπλώματος, κατάσχεση οχήματος κτλ. Δεν πιάνουν σε βούρλα!

Για αρχή προτείνω να κλείνονται σε ένα απομονωμένο δωμάτιο για μια ολόκληρη μέρα και να ακούνε συνεχώς τον ηχογραφημένο θόρυβο που δημιουργούν και ενίοτε να αναπνέουν και λίγη από την βρώμα που εκπέμπουν! (Το "λίγη" γιατί είμαι φιλεύσπλαχνη!!!)

Έχω την εντύπωση ότι είναι η πιο δίκαιη και παραδειγματική τιμωρία που μπορεί να τους επιβληθεί!

Είμαι εντελώς ενθουσιασμένη!!

Με την τηλεοπτική σειρά Weeds! Τόσο που στο τσακ δεν έψαξα να βρω φούντα!
Μέχρι πρότινος προβαλλόταν η τρίτη σαιζόν της σειράς σε κάποιο από τα NovaCinema κανάλια της Nova. Εγώ μόλις παρακολούθησα και το τελευταίο επεισόδιο της τελευταίας μέχρι στιγμής τέταρτης σαιζόν το οποίο κατέβασα από εδώ μέσω torrent και περιμένω ήδη ανυπόμονα να βγουν τα καινούργια επεισόδια!
Δεν έχω ξαναδεί πιο έξυπνη, σέξι, σαρκαστική και πιο ευρηματική μαύρη κωμωδία! Επίσης δεν είναι καθόλου σεμνότυφη! Γι' αυτό και ένα επεισόδιο στην 2η σαιζόν έχει τίτλο "MILF Money"! Ούτε σεξιστική. Τουτέστιν δεν βλέπεις μια στο τόσο μόνο γυναικείους κώλους αλλά συχνά πυκνά και αντρικούς!
Η σεναριογράφος Jenji Kohan είναι πραγματικά απίστευτη! Καταφέρνει σε κάθε επεισόδιο να σου κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο, να σου κάνει το χαμόγελο όλο και πιο πλατύ, να σε προβληματίζει χωρίς να σε ψυχοπλακώνει καθώς σε κάνει να βρίσκεις τις βωμολοχίες εξαιρετικά χαριτωμένες για να μην πω εμπνευσμένες!!






Αυτή η σειρά σε κάθε σαιζόν γίνεται όλο και καλύτερη! Το στόρυ έχει να κάνει με την ζωή μιας νέας χήρας μητέρας δυο αγοριών στην προεφηβική και εφηβική ηλικία, της Νάνσυ, που μετά το θάνατο του άνδρα της, αρχίζει να πουλάει μαριχουάνα σε γνωστούς και φίλους για να συντηρήσει την οικογένειά της. Έτσι κάπως ξεκίνησε και μετά έπεσε στα βαθιά. Αλλά πόσο όμορφα πέφτει κάθε φορά! Οι υπόλοιποι χαρακτήρες της σειράς είναι όλοι τους φοβερά ενδιαφέροντες και παρόλο που διαφέρουν πολύ δένουν απίστευτα όμορφα όλοι μαζί κάνοντας την σειρά εξαιρετικά απολαυστική
.
Η μουσική επένδυση της σειράς είναι εξίσου πολύμορφικη.Το 5ο επεισόδιο της τέταρτης σαιζόν με τίτλο "No Man is Pudding" τελειώνει με μουσική υπόκρουση το Borino Oro των Mucca Pazza, το οποίο έπαιξε αρχικά στην ταινία "Ο καιρός των τσιγγάνων" και διασκεύασε με τρομερή επιτυχία η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Μπορείτε να ακούσετε το πρωτότυπο ή να το κατεβάσετε αν θέλετε, εδώ.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να προτείνω σε όλους όσους δεν έχετε παρακολουθήσει την σειρά να το κάνετε σύντομα! Θα εθιστήτε!
Μπορείτε να κατεβάσετε την σειρά με όποιο πρόγραμμα torrent θέλετε (εγώ χρησιμοποίησα το μtorrent) από εδώ. Ελληνικούς υπότιτλους θα βρείτε, σε διάφορα site όπως το subs4u, το greektvsubs κ.α.

Περισσότερες πληροφορίες για την σειρά μπορειτε να βρείτε www.sho.com, στο www.imdb.com και στο Facebook από όπου βούτηξα και τις φώτο που πλαισίωσα αυτό εδώ το post!

Στο μεταξύ μπορείτε να απολαύσετε ένα 8λεπτο βιντεάκι με σκηνές από την σειρά εδώ και να δείτε την Nancy Botwin "να τα παίζει" εδώ εδώ!!

Δεν ζηλεύω τίποτα...

... στον κόσμο,

εκτός από αυτούς,

που έχουν βρει,
το άλλο τους μισό...

Photo from: http://photobucket.com

Τον τελευταίο καιρό...

... νιώθω απίστευτα κουρασμένη.Τα μωρά "τραγουδάνε" αυτήν την ώρα στο δωμάτιο τους και βρήκα την ευκαιρία να γράψω μερικές γραμμές. Ελπίζω μετά το τραγούδι να ρίξουν και ένα υπνάκο μπας και ησυχάσει το σύμπαν.

Μετά από δύο εβδομάδες συνεχής κλεισούρας από το πρωί ως το βράδυ με τα μικρά, μάλλον μου βγαίνει η κούραση... Ξυπνάω το πρωί και νιώθω να είμαι πιασμένη σχεδόν παντού, λες και την προηγούμενη μέρα έσκαβα και παρόλο τον ύπνο δεν κατάφερα να ξεκουραστώ. Αυτή η κούραση είναι πολύ διαφορετική από την κούραση των πρώτων ημερών. Είναι κυρίως σωματική. Και καθόλου ευκαταφρόνητη!

Ο καιρός άλλαξε εν τω μεταξύ και παρόλο που συνεχίζει να είναι ακόμα ζέστη, ο ουρανός πλέον στολίζεται καθημερινά από συννεφάκια και κάποιες μέρες όπως η σημερινή είναι μες την μαυρίλα έτοιμος να αδειάσει επάνω μας τόνους βροχή. Ευκαιρία να ποτιστούν και τα λουλούδια στην βεράντα μου που είναι σχεδόν παρατημένα μιας και τα ποτίζω όποτε το θυμηθώ. Οχι ότι πριν τα πότιζα συχνότερα αλλά τουλάχιστον είχα μια δικαιολογία ότι έλειπα από το σπίτι αρκετές ώρες. Τώρα που είμαι όλη μέρα σε αυτό? Φανταστείτε ότι και στο μπαλκόνι βγαίνω αραιά και που πλέον! Ίσως γιατί αν το κάνω συχνότερα θα θυμάμαι ότι έχω και άλλες δουλειές που έχω να κάνω! Όπως το να ποτίσω τα λουλούδια και να το καθαρίσω. Λες και έχω ήδη λίγες! Μόνο να ταΐζω τα μικρά φτάνει! Πάει η μισή μέρα!

Δεν μου έφταναν όλα αυτά, ξεκίνησα να διαβάζω το Νησί της Victoria Hislop και κόλλησα! Παρόλο που του αντιστάθηκα όταν το είδα στο ράφι του βιβλιοπωλείου αρκετές φορές, επιλέγοντας κάποιο άλλο στην θέση του, τελικά έμελλε να το δανειστώ για να το διαβάσω. Ο λόγος που το άρχισα ήταν η προτροπή της ξαδέρφης μου που μου το δάνεισε. Και παρόλο που στην αρχή μου φαινόταν να μοιάζει λίγο με ιστορία άρλεκιν, καθώς προχωρούσα στο διάβασμα του, κατάφερε να με κερδίσει. Και όταν ένα βιβλίο μου αρέσει από την αρχή του δεν υπάρχει περίπτωση να μην το τελειώσω. Θα επανέλθω σε αυτό όταν με το καλό το τελειώσω και βρω χρόνο να γράψω πέντε πράγματα. Ο Κούντερα μάλλον μου πέφτει βαρύς για αυτήν την εποχή!! Εγώ τώρα θέλω παραμυθάκια! Και ας μην έχουν καλό τέλος!



Η εικόνα είναι ένας πίνακας του αγαπημένου ζωγράφου της γιαγιάς μου! Ναι έχει αγαπημένο ζωγράφο! Είναι αυτός ο τύπος με τα αφρο μαλλιά που ζωγραφίζει κάθε μεσημέρι στην ΝΕΤ αν δεν κάνω λάθος και τον λένε Bob Ross! Προφανώς αν της ζωγράφισε κάτι τέτοιο δεν θα συντονιζόταν καθημερινά στην συχνότητα που εκπέμπει για να τον παρακολουθήσει! Έλα όμως που σε ένα τέταρτο της ώρας της έχεις φτιάξει ένα τοπίο που πολύ θα ΄θέλε να επισκεφθεί! Να, σαν και αυτό εδώ!


Μέχρι να τελειώσω αυτό εδώ το post, τα μικρά και κοιμήθηκαν και ξύπνησαν! Πέρασαν 2 ώρες και δεν το κατάλαβα για πότε! Σας αφήνω γιατί το καθήκον με καλεί!

Photos from: http://silviahartmann.com

Ψάχνω αλλά δεν βρίσκω!

Μ' αυτά και μ' αυτά πέρασε κοντά μισός χρόνος που σταμάτησα να διαβάζω άλλα blogs πέρα από αυτά που έχω στον reader μου (και αυτά όχι επιμελώς οφείλω να ομολογήσω). Είπα όμως να αρχίσω να ρίχνω μια ματιά τι γίνεται παραέξω. Έτσι λοιπόν άνοιξα 1-2 aggregators από αυτούς που συνεχίζουν να λειτουργούν (αρκετοί από αυτούς που είχα υπόψη μου έχουν κλείσει) και άρχισα να διαβάζω τίτλους και σε κάποιες περιπτώσεις την πρώτη παράγραφο των posts.

Απογοητεύτηκα οικτρά. Στην πλειοψηφία των blogs είχα την αίσθηση ότι διάβαζα ένα και μοναδικό blog το οποίο γκρίνιαζε μονίμως για την εγχώρια πολιτική σκηνή, λες και ήταν κανένας λαϊκιστής Παπαδάκης και Αυτιάς. Και να πεις ότι η πολιτική και οι πολιτικοί μας αξίζουν να ασχολούμαστε τόσο μαζί τους, θα έλεγα τέλος πάντων. Είναι όμως τόσο "μπάζο" η όλη κατάσταση. Τόσο αδιάφορη, που ότι και να γραφεί δεν κάνει πλέον αίσθηση. Κάποτε ρώτησαν τον Χατζηνικολάου γιατί αποφάσισε να παίρνει συνεντεύξεις από ηθοποιούς και τραγουδιστές στην εκπομπή που παρουσίαζε και θυμάμαι είχε απαντήσει ότι πολύ θα ήθελε να μην χρειαζόταν να το κάνει αλλά δυστυχώς γι' αυτόν οι συνεντεύξεις των πολιτικών προσώπων και γενικά οι πολιτικές συζητήσεις δεν παρουσίαζαν αντίστοιχο ενδιαφέρον και φυσικά δεν είχαν αντίστοιχη τηλεθέαση. Θέλω να πω, του άλλου (του Χατζηνικολάου ντε) που ήταν και η δουλειά του αυτή είπε να βάλει φρένο. Μετά από τόσα χρόνια, με την κατάσταση να έχει επιδεινωθεί, δεν περίμενα τόσα blog να έχουν αυτήν την "αντί-τουριστική" θεματολογία!
Ίσως βέβαια να κάνω λάθος και να μου φάνηκαν πολλά τα blog με αυτήν την θεματολογία. Και πως να μην μου φανούν πολλά όταν το καθένα έστελνε 5-10 posts μαζεμένα. Προφανώς λοιπόν εργάζονται πολλά άτομα στο καθένα από αυτά. Μιλάμε πλέον για επαγγελματική προσέγγιση.
Κατέληξα να ψάχνω να βρω, σαν τον ψύλλο στα άχυρα, posts που να τα έχουν γράψει άνθρωποι, με ευαισθησία, με πραγματικές ανησυχίες, με σκέψεις απλές, χωρίς ατέρμονη γκρίνια, με γραφή που σε καθηλώνει, με χιούμορ, που σε κάνει να χαμογελάς. Έψαχνα να βρω ένα post που πίσω του κρύβεται ένας άνθρωπος. Όχι ένας επίδοξος δημοσιογράφος. Δυστυχώς δεν βρήκα. Δεν είχα και πολύ χρόνο να διαθέσω. Ίσως χρειαζόταν να πάω μερικές σελίδες ακόμα πιο πίσω. Ίσως μια άλλη φορά.
Τουλάχιστον μου λύθηκε η απορία γιατί κλείνουν σιγά σιγά ένας ένας οι aggregators. Με αυτήν την νέα τάξη πραγμάτων, δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν ιδιαίτερα τον απλό αναγνώστη.

Κρίμα. Γιατί μια φορά και ένα καιρό ήταν εξαιρετικά χρήσιμοι...

Να και κάτι που μου έφτιαξε την διάθεση!

Ολα τα posts ένα προς ένα είναι για πολλά γέλια! Δεν παίρνω και όρκο φυσικά μιας και δεν τα διάβασα όλα, αλλά μερικά που διάβασα στην τύχη ήταν ένα και ένα!
Τι να σχολιάσω? Για τα γραφόμενα τίποτα. Μια που μου έφτιαξε το κέφι μην το χαλάσω από μόνη μου!

Αυτό όπως που πρέπει να συνηθίσω είναι την νέα τάξη πραγμάτων! ΌΛΟΙ πλέον είμαστε "μέσα στην τεχνολογία"!
Μόνο η κουμπάρα μου έμεινε απέξω. Η οποία παρόλο που έχει δυο παιδιά που πάνε σχολείο στο δημοτικό, αρνείται να πάρει υπολογιστή στο σπίτι.

Τον θεωρεί άκαιρο και μη απαραίτητο!!! Απίστευτο ε?

Η συνέχεια του προηγούμενου...

...καταθλιπτικού σχεδόν post!
Ξημέρωσε αλλά η διάθεση έμεινε ίδια. Ορίστε λοιπόν το σχετικό ποίημα που έταξα...

Αν και τα φύλλα είναι πολλά η ρίζα είναι μία.
Σ' όλες τις μέρες που περάσανε της νιότης μου
Τον ήλιο με τα φύλλα και τα άνθη μου χαιρέτησα
Τώρα μπορώ να μαραθώ μες την αλήθεια.

W.B.Yeats

Photo from: http://ldahakl.deviantart.com

Περνάει ο καιρός...

...και δεν τον παίρνω χαμπάρι.Οι μέρες κυλάνε απίστευτα γρήγορα. Όχι, δεν βλέπω διαφορά στον καθρέφτη. Ποιος βλέπει άλλωστε? Βλέπεις τον εαυτό σου καθημερινά. Πως να προσέξεις την αλλαγή? Μόνο αν δει κανείς παλιές του φωτογραφίες τότε συνειδητοποιεί τον χρόνο που περνά.
Βλέπω τα μικρά που μεγαλώνουν και με κάνουν να σκέφτομαι όλο και πιο έντονα ότι κάθε μέρα που περνά δεν ξαναγυρνά. Και η πλάκα είναι ότι αυτό δεν το συνειδητοποιώ απλά βλέποντας τα. Βλέπω τα ρούχα τους που μικραίνουν και αντί να σκεφτώ πρώτα πόσο μεγάλωσαν αυτά, σκέφτομαι πόσο μίκρυναν τα ρούχα τους!

Που και που με πιάνει το ψυχοπλακωτικό μου και σκέφτομαι πως αν είμαι τυχερή (ή άτυχη-κανείς δεν ξέρει) μια μέρα θα καλωσορίσω τα γηρατειά και μαζί με αυτά και την ανημποριά. Ναι. Αυτό που με "σκοτώνει" είναι ότι δεν θα μπορώ να κάνω και σπουδαία πράγματα. Θα είμαι ευτυχής να αυτοεξυπηρετούμαι. Για να διασκεδάζω την πλήξη μου δεν νομίζω πως θα τα καταφέρνω. Τότε μάλλον θα μου νοστιμίσει η τηλεόραση που έχω κάτι χρόνια και καιρούς να ανοίξω. Δεν θέλω να σκέφτομαι πόσο απίστευτα αργά θα κυλάνε οι μέρες τότε.

Είχα διαβάσει κάποτε ένα πολύ όμορφο ποιηματάκι σχετικό. Θα ψάξω να το βρω και θα επανέλθω. Το πρωί με την δροσούλα όμως γιατί το παράκανα σήμερα και είμαι σχεδόν κομμάτια.

ActionAid SMS campaign

Ok. Για να πω την αλήθεια μου δεν πολύ-γούσταρα όλες αυτές τις "φιλανθρωπικές-μη κερδοσκοπικές-ανθρωπιστικές-περιβαλλοντικές κ.ο.κ." πιο ξέρει τι οργανώσεις. Πριν αρκετό καιρό όμως, είχα διαβάσει ένα post του Dralion σχετικά το οποίο με έκανε κάπως να αναθεωρήσω την άποψη μου.

Κρίμα μόνο που δεν μπορείτε να το διαβάσετε γιατί για κάποιο λόγο το link δεν δουλεύει (ελπίζω να δουλέψει κάποια στιγμή) και το feed του εν λόγω post έδινε μόνο τις πρώτες γραμμές του κειμένου.



Υπάρχει λοιπόν μια εκστρατεία κατά της πείνας, που ξεκίνησε από προχθές 22/09/08 και θα διαρκέσει εώς και τις 29/09/08, σε συνεργασία με 3 από τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας στην χώρα μας την Cosmote, Vodafone και Wind. Έπεσα πάνω της (που αλλού?) στο Facebook!

Αντιγράφω από την σελίδα της εν λόγω εκστρατείας στο facebook.



Παρακαλώ δείτε το σχετικό video στο http://www.youtube.com/watch?v=LOi25tHnhu8 και προωθήστε το στους φίλους σας! Και στείλτε με SMS τη λέξη ΑΑ στο 19454 - είναι μόλις 1 Ευρώ!

Κάθε 6’’ ένα παιδί στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου πεθαίνει από την πείνα.
Έχουμε
7 ημέρες για να βοηθήσουμε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε. Από
τις 22 έως και τις 29 Σεπτεμβρίου, δηλώνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη
μας και συνεισφέρουμε ουσιαστικά στέλνοντας με sms ένα μήνυμα ζωής
(αξίας 1E + ΦΠΑ) και φωνάζοντας “όχι στην πείνα”.
Στείλτε και
εσείς με ένα sms τη λέξη ΑΑ στο 19454. Τα έσοδα που θα συγκεντρωθούν θα
διατεθούν από την ActionAid για την καταπολέμηση της πείνας.
Για περισσότερες πληροφορίες μπείτε στο www.actionaid.gr και ενημερωθείτε πλήρως για το επταήμερο ελπίδας.

Η δράση υποστηρίζεται από τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας Cosmote, Vodafone και Wind.


Μπορείτε επίσης, να βοηθήσετε στην εκστρατεία κατά της πείνας απλά υπογράφοντας σε αυτήν εδώ την σελίδα το κείμενο που έχουν ετοιμάσει οι άνθρωποι της action aid.

Μέχρι τώρα έχω δει και μερικά άλλα post σχετικά.

Ένα ακόμα δεν βλάπτει νομίζω! ;-)

Online "friends" are not really your friends.

...λέει ο Georgi Hadzhizhekov από την γειτονική Βουλγαρία σε μια εφαρμογή του Facebook (MineKey) και "θέλει" να του πω αν συμφωνώ ή διαφωνώ.

Πόσες φορές δεν αναρωτήθηκα και εγώ για αυτό. Υπήρχαν στιγμές που συμφώνησα. Αυτά όμως είναι θέματα που αλλάζεις γνώμη ανάλογα την ψυχοσύνθεση της στιγμής. Υπήρχαν στιγμές που ο" online φίλος" μου στάθηκε, με άκουσε, με έκανε να ξεχαστώ, να γελάσω, μου έδωσε ιδέες, με έκανε να αισθανθώ όμορφα όπως κανένας "πραγματικός" φίλος δεν κατάφερε να κάνει.
Τι και αν δεν μπορούμε να πιούμε ένα καφέ μαζί? Τι και αν δεν μπορεί να μου κρατήσει το χέρι όταν έχω τα μαύρα μου τα χάλια? Τι και αν δεν μπορεί να βρεθεί κοντά μου στην χαρά μου?

Ετσι και αλλιώς την χαρά του και την λύπη του ο καθένας μας την ζει στην ουσία μόνος του. Κανείς δεν μπορεί να σε νιώσει πραγματικά.

Είτε είναι δίπλα σου, είτε χιλιόμετρα μακριά.

A friend is someone
who reaches for your hand
and touches your heart.

Photo from: http://www.bnr-art.com

Parenthood gallop

Όλες οι προβλέψεις πέφτουν έξω, και αυτό είναι μια από τις ελάχιστες βεβαιότητες που δόθηκαν στον άνθρωπο, λέει ο Κούντερα και συμφωνώ και εγώ μαζί του.

Παρόλα αυτά, προσπαθώ να μαντέψω τι με περιμένει και θέλω να ξέρω αν μπορώ να ξεφυσήξω με ανακούφιση θεωρώντας ότι πέρασαν τα δύσκολα ή να ανασκουμπωθώ προετοιμαζόμενη για τα χειρότερα.

Γι' αυτό ετοίμασα γκάλοπ. Την ψήφο σας στα αριστερά παρακαλώ! :-)

Έχω την εντύπωση πως...

... τα ζευγάρια που δεν έχουν παιδιά και ζουν μαζί χρόνια χωρίς τελικά να χωρίζουν σημαίνει ότι αγαπιούνται πραγματικά πολύ.

Ποιος θα άντεχε να ασχολείται με τον εαυτό του και με τον άλλον τόσο πολύ καιρό και στο τέλος να μην χώριζε?

Τα παιδιά σου δίνουν την αφορμή να ασχοληθείς με ένα κοινό σκοπό, τέτοιον, που δύσκολα μπορείς να επινοήσεις αντίστοιχο, και να μείνεις πιστός σε αυτόν.
Σου προσφέρουν μια συνεχή απασχόληση, με αποτέλεσμα να μην έχεις τον χρόνο να να διαπιστώσεις καν τα προβλήματα που έχεις.
Είναι εκεί για να σου θυμίζουν ότι είναι το "δημιούργημα " σου. Η περηφάνια σου.
Σου τρέφουν το εγώ γιατί για αυτά θα είσαι πάντα μια μοναδική και αναντικατάστατη ύπαρξη.Όσο και να αλλάξεις εμφανισιακά, αυτά δεν θα τα νοιάζει. Τι και αν δεν αρέσεις στον έναν και στον άλλον? Στα δικά τους μάτια η μορφή σου θα είναι δευτερεύουσας σημασίας.
Σου δίνουν την ευκαιρία να "ζήσεις" μια δεύτερη ζωή (και τρίτη και τέταρτη, ανάλογα με το πόσα θα κάνεις).

Τελικά το να κάνεις παιδιά είναι μάλλον μια άκρως εγωιστική πράξη.

Βαφτίσια τέλος!

Πάει και αυτό! Πάει τελείωσε!

Βαφτίστηκαν και αφού τους δόθηκε όνομα, ησύχασαν όλοι μιας και τώρα έχουν πως να τα φωνάζουν πια! Γιατί εγώ συνεχίζω να τα προσφωνώ ο μεγάλος και ο μικρός! Ή με τα χαιδευτικά τους στις μεταξύ μας συνομιλίες!! Τουτέστιν "πουφουλάκι" και "μπουρμπουλάκι"!!

Δεν γινόταν φυσικά να γίνει η βάφτιση και να μην ξεχαστεί κάτι, και αυτό το κάτι στην περίπτωση μας ήταν οι λαμπάδες! Κάποιοι είχαν την ιδέα να αφήσουμε την βάφτιση και να τρέχουμε για τις λαμπάδες! Ευτυχώς πρεσβευσε η λογική και συνεχίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες και δυο κεριά που με λίγο τούλι τα ντύσαμε λαμπάδες!

Όλα πήγαν καλά! Όπως περίπου τα περίμενα. Η βάφτιση έγινε έξω στην ύπαιθρο, οι καλεσμένοι κάθονταν γύρω γύρω, και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, μωρά νονοί και παπάδες στην μέση. Ευτυχώς γιατί δεν θα το άντεχα να ήμασταν ο ένας πάνω στο άλλο! Ο μεγάλος μου λίγο ήθελε να μην κλάψει καθόλου. Είναι τέτοιο το στυλ του παιδιού. Είναι λίγο τραβάτε με και ας κλαίω, χωρίς το κλαίω! Παράδωσε τα όπλα όταν πέσανε τα λάδια πάνω του. Ο μικρός τώρα έδωσε ρέστα στο κλάμα όπως ήταν αναμενόμενο! Έκλαψε αρκετά και για τους δύο! Το καλό ήταν ότι μερικά λεπτά αφού τελείωσε η βάφτιση, κοιμήθηκαν και οι δύο του καλού καιρού και όταν ξύπνησαν ήταν σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτα.

Μπορώ να μιλάω (και να γράφω) ώρες για τα μικρά μου και τα κατορθώματα τους. Μου φαίνονται όλα τόσο αστεία και ενδιαφέροντα! Ευτυχώς συνειδητοποιώ ότι είναι αστεία και ενδιαφέροντα μόνο για μένα! Μιλάω γι' αυτά συνέχεια λες και δεν είχα ξαναδεί μωρά στην ζωή μου. Όλη μου η μέρα είναι αφιερωμένη στην φροντίδα τους η οποία όσο περνά ο καιρός αλλάζει μορφή αλλά μένει ίδια χρονικά. Ο ελεύθερος μου χρόνος πια είναι εκτός από περιορισμένος και κατακερματισμένος κατά την διάρκεια της μέρας. Τώρα πια χρειάζεται να τους μαγειρέψω και να καθαρίζω το χάλι που δημιουργείτε όταν τρώνε. Πράγμα που όσο έπιναν γάλα το μόνο που λερωνόταν ήταν η σαλιάρα τους, άντε και το ρούχο τους. Μόνο όταν βραδιάσει και επιτέλους κοιμηθούνε, μόνο τότε υπάρχει απόλυτη ησυχία και ηρεμία μέσα στο σπίτι που μου θυμίζει με νοσταλγία την προ μωρών εποχή. Το καλό είναι ότι τώρα πια μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο σε αντίθεση με τις αρχές που από την αυπνία δεν έβλεπα την ώρα να κλείσω τα μάτια μου και όχι να τα ανοίξω και να διαβάζω.

Διάβαζοντας προχθές post φίλων, έπεσα πάνω στο Pop Cern, ένα συλλογικό post δύο φίλων μου, του Philos και του Dealsend μαζί με άλλους τρεις bloggers, τους Teleologikos, Spdd και Attackta, το οποίο στάθηκε αφορμή να "ενημερωθώ"¨για το πείραμα Cern! Μπορείτε να φανταστείτε πόσο καιρό έχω να ανοίξω τηλεόραση και να διαβάσω ειδήσεις? Ζω στον απόλυτο μικρόκοσμο μου!

Ετσι σκέφτομαι μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσω να γράφω ότι μπορώ, και ότι μου κατεβαίνει σε αυτό το blogaki που το έχω παραπεταμένο τόσο καίρο. Ας είναι και μία γραμμή. Μου έλειψε πολύ αυτό.

Εύχομαι να είστε όλοι καλά!

Βαφτίσια εν όψιν

Εδώ και μερικές μέρες έχω αρχίσει τις ετοιμασίες για τα βαφτίσια.Το πρώτο πράγμα που φρόντισα σχεδόν βγαίνοντας από το μαιευτήριο, ήταν να κλείσω την εκκλησία για την ημέρα που ήθελα.

Όσοι από εσάς γνωρίζεται τις ιδέες μου σχετικά με την θρησκευτική μου συνείδηση και την σχετική απέχθεια που τρέφω για τους παπάδες και τα σχετικά, θα αναρωτηθείτε πως και ασχολούμαι με κάτι τέτοιο. Μακάρι να μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Ή, για την ακρίβεια... Αξίζει τον κόπο να κάνω αλλιώς? Το θέμα θέλει συζήτηση αλλά νομίζω πως όχι.

Στον κόσμο υπάρχουν πολλοί δυστυχισμένοι άνθρωποι και οι θρησκείες βοηθούν να υπομείνουν την δυστυχία τους. Τους παρηγορούν λέγοντας τους ότι ναι μεν σήμερα είστε δυστυχισμένοι, αύριο όμως θα είστε ευτυχισμένοι. Όταν αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ, αλλάζει το τροπάρι και την θέση του "αύριο" την παίρνει η "επόμενη ζωή". Ας είσαι δυστυχισμένος σε αυτή την ζωή. Αρκεί να είσαι ηθικός, υπάκουος και πειθήνιος, και στην επόμενη ζωή θα είσαι ευτυχισμένος. Μ' αυτά και μ' αυτά περνά η ζωή και χάνεται...

Έτσι μιας και για μένα αυτό το "μυστήριο", όπως και όλα τα υπόλοιπα "μυστήρια" αποτελούν μέρος μιας παράστασης που καλούμαστε να πάρουμε μέρος, ήθελα να έχει όσο το δυνατόν λιγότερη θρησκευτική χροιά. Μιας λοιπόν και είναι καλοκαιράκι, ήθελα να γίνει έξω από εκκλησία, στην ύπαιθρο. Και μιας και είμαι περισσότερο του βουνού παρά της θάλασσας, επέλεξα σαν μέρος τον ναό της Φιλέρημου ο οποίος είναι από τους αρχαιότερους του νησιού, στην κορυφή ενός καταπράσινου λόφου περιτριγυρισμένου από πεύκα, που γλύτωσε ευτυχώς από την πρόσφατη πυρκαγιά που έκαψε 50.000 στρέμματα πευκοδάσους από τα λίγα που έχουν πλέον απομείνει στην Ρόδο.



Το μέρος εκεί ήταν ναός της θεάς Αθηνάς και του Δία κατά τον 3ο και 2ο αιώνα π.χ. Έξω από το ναό, υπάρχει ένα σταυροειδές βαπτιστήριο απομεινάρι μιας παλαιοχριστιανικής εκκλησίας που χτίστηκε τον 5ο αιώνα μ.χ. πάνω στα ερείπια του αρχαίου ναού. Σε εκείνο βαπτιστήριο γίνονται όλες οι σύγχρονες βαπτίσεις.



Στον περιβάλλοντα χώρο είναι επίσης χτισμένη, σε χαμηλότερο επίπεδο από το μοναστήρι της Ζωοδόχου πηγής, το οποίο χτίστηκε από τους Ιππότες και αναστηλώθηκε στη σημερινή του μορφή από Ιταλούς αρχαιολόγους,, μια υπόγεια βυζαντινή εκκλησία προς τιμή του Αγίου Γεωργίου, χτισμένη περίπου τον 14ο με 15ο αιώνα μ.χ. .Προφανώς, όπως καταλαβαίνεται και εσείς, από αρχαιοτάτων χρόνων, εκεί, ήταν τόπος λατρείας.


Απέναντι τώρα από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου υπάρχει ένας λιθόστρωτος διάδρομος που στην μια πλευρά του υπάρχουν βάθρα με χαλκογραφίες που αναπαριστούν τα πάθη του Ιησού, και ο οποίος καταλήγει σε ένα μεγάλο πέτρινο σταυρό. Η θέα από εκεί είναι εντυπωσιακή. Από εκεί ψηλά βλέπει κανείς όλη την Ρόδο.



Τι λέτε? Θα περάσετε καμιά βόλτα?

Μετασεισμικές δονήσεις

Εχθές πρωί πρωί αντί να μας ξυπνήσουν τα μωρά, μας ξύπνησε ο σεισμός, ο οποίος μου φάνηκε ατέλειωτος. Από τους σεισμούς που κάνει κάθε τόσο στην Ρόδο, αυτός ήταν διαφορετικός για μένα. Για πρώτη φορά ένιωσα τόσο δυνατό και τόσο μεγάλης διάρκειας σεισμό και για πρώτη φορά δεν είχα να σκεφτώ μόνο τον εαυτό μου και το ότι πρέπει να ντυθώ για να βγω στους δρόμους αλλά και τα μωρά! Μετά αναρωτήθηκα τι θα κάνω αν κατά την διάρκεια της μέρας που είμαι μόνη κάνει σεισμό. Ποιον θα πρωτοπιάσω???

Σήμερα το βράδυ, κατά τις 3 και κάτι, πετάχτηκα πάλι πάνω με ένα ανεπαίσθητο σχεδόν κούνημα από έναν (ελπίζω) μετασεισμό. Ο άντρας μου κοιμόταν του καλού καιρού. Όπως κάθε φορά που κάνει σεισμό! Μου κάνει εντύπωση γιατί γενικά κάνει ελαφρύ ύπνο και ξυπνάει σχεδόν με το παραμικρό. Τους σεισμούς όμως δεν τους παίρνει χαμπάρι καθόλου. Σε αντίθεση με εμένα που δεν γίνεται σεισμός χωρίς να τον αντιληφθώ.

Ίσως γιατί φοβάμαι τον σεισμό πιο πολύ από κάθε άλλο φυσικό φαινόμενο που προκαλεί καταστροφή. Τον φοβάμαι ίσως υπερβολικά γιατί δεν μπορείς να προστατευτείς από αυτόν κυρίως γιατί δεν προειδοποιεί. Από μια πυρκαγιά, μια πλημμύρα, έναν τυφώνα κτλ έχεις κάτι να σου κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Ο σεισμός δεν δίνει κανένα σημάδι για την εμφάνιση του. Έρχεται ξαφνικά, προκαλεί άμεσο πανικό και απλά ελπίζεις να μην είναι καταστροφικός.

Ίσως πάλι κάνω λάθος όταν λέω ότι τίποτα δεν μας προειδοποιεί για ένα σεισμό. Και φυσικά δεν αναφερόμαι στους σεισμολόγους οι οποίοι δεν ξέρουν την τύφλα τους και αναρωτιέμαι και εγώ όπως ο Mogwai σε ένα παλιότερο του post, τι ενημέρωση μας προσφέρουν τελικά με τις πληροφορίες που μας δίνουν. Ίσως η ίδια η φύση μας προειδοποιεί, και εμείς απλά είμαστε πολύ απασχολημένοι να την ακούσουμε (ή απλά κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου!). Τα ζώα γενικά αντιλαμβάνονται αμέσως έναν επικείμενο κίνδυνο, γιατί λειτουργούν σε άμεση επαφή με το περιβάλλον τους και με τα αρχέγονα ένστικτα τους. Αν αντιληφθούν κίνδυνο, ή κρύβονται ή σιωπούν περιέργως ή μπορεί και να δείχνουν την ανησυχία τους.
Σημασία έχει ότι νιώθουν τον κίνδυνο. Σε αντίθεση με τον άνθρωπο που μπορεί να έχει αναπτύξει την νοημοσύνη του, αλλά με κόστος την αποκοπή του από την μητέρα φύση και τα ένστικτα του. Αυτό το αντιλήφθηκα όταν το πρωί του σεισμού που ξυπνήσαμε διαπίστωσα ότι δεν ακουγόταν τίποτα. Ούτε πουλί να κελαηδάει, ούτε σκυλί να γαβγίζει, ούτε τζιτζίκι να τραγουδάει όπως άλλες μέρες. Ακούγονταν μόνο οι φωνές αυτών που είχαν βγει έξω από τα σπίτια τους και ο θόρυβος των αυτοκινήτων στους δρόμους. Μόλις πέρασε ένα μισάωρο από την ώρα του σεισμού, προστέθηκε και πάλι του τραγούδι της φύσης. Και τότε άφησα ένα ουφ ανακούφισης!

Αλήθεια, ξέρει κανείς γιατί οι σεισμοί γίνονται κατά βάση καλοκαίρι και συνήθως πρωινές ώρες? Έχουν πει τίποτα οι σεισμολόγοι για αυτό ή είναι και αυτό ένα από τα θέματα που ερευνούν και πόρισμα δεν βγάζουν?

Καλοκαίριασε πια...

...και βγάλαμε τα μπουτάκια μας έξω! Τελικά είναι τέλεια να γεννάς άνοιξη! Γιατί όταν ξεπεταχτούν τα μικρά και έχουν στρουμπουλέψει, τα έχεις ελαφροντυμένα ή και τελείως γυμνά πράγμα που σου δίνει την δυνατότητα να τα τσιμπάς να τα δαγκώνεις και να τα ζουλάς συνεχώς!!! Καταλαβαίνεται φυσικά τι τραβάνε τα καημένα μαζί μου!

Τώρα που και τα δυο πλέον δεν ξυπνάνε την νύχτα επιστρέφω σιγά σιγά στις παλιές μου συνήθειες, που πάει να πει ότι το βράδυ και αφού έχουν κοιμηθεί οι άντρες του σπιτιού, βάζω το ποτάκι μου ή παίρνω την παγωμένη μου μπυρίτσα και την αράζω παρέα με το λαπτοπάκι μου είτε σερφάροντας είτε παρακολουθώντας ξένες τηλεοπτικές σειρές που κατεβάζω. Πράγμα που στις αρχές ούτε να το διανοηθώ δεν μπορούσα! Δεν έβλεπα την ώρα να πάω για ύπνο! (Κάπου εδώ πρέπει να σημειώσω ότι ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα ενός pc είναι το μέγεθος του σκληρού δίσκου. Όσο και να έχει κανείς ποτέ δεν είναι αρκετός!)

Θάλασσα ακόμα δεν πήγαμε, και ευτυχώς που δεν είμαι και πολύ φανατική με το αντικείμενο γιατί το να ξεκουβαληθείς με δύο μωρά να τρέχεις στην παραλία είναι σχεδόν άθλος! Αστε που η κοιλιά ενθύμιο από την εγκυμοσύνη συν τα επιπλέον κιλά υπάρχουν ακόμα και βασιλεύουν! Εγώ που δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνω δίαιτα αντιλαμβάνομαι τώρα πόσο δύσκολο πράγμα είναι να πρέπει να στερήσε την τροφή!! Η διατροφή μου ήταν τέτοια που όσο και να έτρωγα απλά διατηρούσα τα κιλά μου. Και τώρα το ίδιο συμβαίνει απλά διατηρώ τα επιπλέον κιλά! Άντε τώρα τέτοια εποχή να πρέπει να στερηθώ το παγωτό το οποίο τσάκιζα στην κυριολεξία. Για να το ευχαριστηθώ έπρεπε να είναι τουλάχιστον μισόκιλο!!

Μερικά άλλα πράγματα που διαπίστωσα σχετικά με την εγκυμοσύνη και την μετά από αυτήν εποχή είναι τα εξής:

• Οι γυναίκες δεν λένε ποτέ στις άλλες γυναίκες υποψήφιες προς κυοφορία τις μικρές πικρές λεπτομέρειες σχετικά με το γεγονός. Όπως το ότι θα φταρνίζεσαι ή θα γελάς και θα έχεις ταυτόχρονα και ακράτεια.
• Είναι μύθος ότι το στήθος το χαλάει η εγκυμοσύνη. Η βαρύτητα είναι αυτή που κάνει την ζημιά και αυτό εξαρτάται από πολλούς άλλους παράγοντες πέρα από την εγκυμοσύνη.
• Είναι επίσης μύθος ότι πολλά αλλάζουν με το σαράντισμα του μωρού. Το μόνο που διαπίστωσα να αλλάζει είναι ότι εγώ συνήθισα την νέα τάξη πραγμάτων έτσι ώστε να μην μου φαίνεται τόσο κουραστική όπως στην αρχή.
• Γίνεσαι βαρετή. Στην περίοδο της εγκυμοσύνης, τα θέματα που μονοπωλούσαν τις συζητήσεις μου ήταν σχετικά με αυτήν, τώρα στις συζητήσεις μου τα θέματα που παίζουν είναι σχετικά με τα μωρά και είναι κυρίως του τύπου, πόσο τρώνε, τι πάνες είναι καλές και πόσο κοιμούνται. Απίστευτα "ενδιαφέροντα"!!

Άντε και καλό καλοκαίρι να έχουμε!

Firefox 3 - Download Day 17-06-08

Πριν λίγο καιρό έμαθα διαβάζοντας ένα post που είχε ανεβάσει ο DealSend σχετικά, ότι ο Firefox βγαίνει σε νέα έκδοση, αναβαθμισμένη σε θέματα ασφάλειας, με νέες δυνατότητες και πιο γρήγορος από ποτέ, και ζητάει απλά να του κάνουμε μια χάρη. Να τον κατεβάσουμε όλοι μαζί την ίδια μέρα έτσι ώστε να κάνει παγκόσμιο ρεκόρ!

Επειδή το ζητάει ευγενικά, επειδή έτσι και αλλιώς θα τον κατέβαζα γιατί είναι ο αγαπημένος μου browser, θα του κάνω την χάρη!

Ελπίζω και εσείς, είτε τον χρησιμοποιήτε είτε όχι! Ευκαιρία να τον δοκιμάσετε όσοι δεν το κάνατε ακόμα! Εξάλλου δεν στοιχίζει τίποτα!! Ένα λεπτό μόνο από το χρόνο μας χρειάζεται να διαθέσουμε!

Επιτέλους!!

Ήρθε η ώρα να το γιορτάσω μου φαίνεται! Σήμερα, για πέμπτη συνεχή βραδιά, ο μεγάλος μου κοιμάται από τις 10 το βράδυ και ξυπνάει στις 7-8 το πρωί!! Μου έρχεται να κάνω πάρτι! Λέω όμως να το αφήσω για όταν και ο μικρός αντί να ξυπνάει στις 4 τα ξημερώματα, μιμηθεί τον αδερφούλη του και με αφήνει να κοιμάμαι απερίσπαστη τα βράδια!! Τότε ναι! Θα μπορώ να ξενυχτίσω κάνοντας πάρτι για να το γιορτάσω!!
Συγχωρήστε με που σπανίως σας διαβάζω πια και ακόμα πιο σπανίως επισκέπτομαι αυτό εδώ το blog, όμως δεν μπορούσα καθόλου. Η στέρηση ύπνου είναι μια μορφή βασανιστηρίου που σε εξαντλεί. Αν δεν κάνω λάθος, περισσότερο αντέχει ένας άνθρωπος χωρίς φαΐ ή νερό παρά χωρίς ύπνο. Ήταν δύσκολο, έως αδύνατο να μπορέσει το μυαλό μου να λειτουργήσει νορμάλ υπό αυτές τις συνθήκες. Έτσι ο ελεύθερος μου χρόνος ανάμεσα στα γεύματα των μικρών αφιερωνόταν κυρίως σε δουλειές που ήταν απαραίτητο να γίνουν, σε λίγο σερφάρισμα που και που, κυρίως στο facebook, και σε λίγο διάβασμα βιβλίων που έχουν να κάνουν με την ανατροφή, διαπαιδαγώγηση και το παιχνίδι των μωρών. Επενδύω στο μέλλον μπας και την περάσω όσο το δυνατόν πιο χαλαρά!
Θέλω να πω μερικά λόγια για το facebook το οποίο μου φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμο και πριν γεννήσω αλλά και τώρα, που οι ελέυθερες μου ώρες είναι περιορισμένες και θέλω κάτι ανάλαφρο να τις περνάω που να μη με κουράζει. Το facebook λοιπόν είναι η ιδανική απασχόληση!
Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, τις ατέλειωτες εκείνες ώρες τις ξάπλας (γιατί το να κινηθώ πιο πολύ από το να περπατήσω από το ένα δωμάτιο στο άλλο μου ήταν εξαιρετικά δυσάρεστο) η απασχόληση μου στο facebook, το οποίο αν θέλεις να σκοτώσεις τον χρόνο σου είναι το ιδανικότερο, ήταν ότι έπρεπε! Δεν ξέρω πόσα τεστ για κάθε βλακεία που μπορεί κανείς να φανταστεί έκανα, δεν θυμάμαι πόσα κουίζ απάντησα, δεν θυμάμαι πόσα applications εγκατέστησα και απεγκατέστησα επίσης και πόσων τα νεύρα έσπασα με τα επανειλημμένα invitations που τους έστελνα!!
Στην μετά εγκυμοσύνης εποχή, μπορεί να μην είχα την πολυτέλεια του χρόνου να κάνω τεστ και να απαντάω κουίζ, όμως μου φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμο γιατί σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κάνω upload αρκετές φωτογραφίες από τα μικρά, οι οποίες είναι προσβάσιμες εύκολα και γρήγορα από πολλούς συγγενείς και φίλους οι οποίοι βρίσκονται μακριά. Μου αρέσει γιατί κρατάω μια επαφή με τους φίλους μου και μαθαίνω νέα τους χωρίς καν να χρειάζεται να μιλήσω μαζί τους, γιατί βρίσκω παλιούς φίλους που είχαμε χαθεί για αρκετό καιρό, γιατί βρίσκω εκεί φίλους που έχω γνωρίσει από τα blog και ανακαλύπτω και άλλες διαστάσεις της προσωπικότητας τους εκτός από αυτής του blog τους και ένα σωρό άλλους λόγους που με έχουν κάνει να βλέπω με καλό μάτι όλο αυτό το διαδικτυακό φακέλωμα που λέγεται facebook.
Οταν όμως κάποιος ακούει διαδικτυακό φασκέλωμα κάπου μπορεί να στραβομουτσουνιάσει και με το δίκιο του ίσως. Γιατί πέρα από το χα χα και χου χου που μοιάζει να είναι το facebook δεν παύει να είναι ένα φακέλωμα. Με την καλή έννοια καταρχήν. Το μέλλον θα δείξει αν είναι και με την κακή έννοια.
Η φίλη μου η Μαρία μου έστειλε εχθές με mail ένα άρθρο που γράφτηκε σχετικά με το facebook για τον Ελευθερο Τύπο του Σαββάτου το οποίο εν ολίγης καταδίκαζε όλη αυτή την προθυμία που επιδεικνύει τόσος πολύς κόσμος παγκοσμίως να φακελωθεί. Ε! Λοιπόν είναι όντως παράξενο που τόσος πολύς κόσμος έσπευσε να καταχωρήσει τα πραγματικά του στοιχεία σε αυτήν την βάση δεδομένων αλλά δεν παραξενεύομαι γιατί το έκανε και γιατί το κάνει ακόμα. Σε ένα κόσμο που το φακέλωμα είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας πλέον το facebook είναι ότι πιο άρτιο υπάρχει αυτή την στιγμή όσον αφορά τις διαδικτυακές υπηρεσίες, οι οποίες άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο κάνουν το ίδιο πράγμα. Ακόμα και τα δωρεάν email που διατηρούμε λογ/σμό κάνουν το ίδιο πράγμα. Μας προωθούν διαφημίσεις ανάλογες των ενδιαφερόντων μας. Πως αλλιώς θα μπορούσε να παραμείνουν δωρεάν άλλωστε? Το ίδιο και το facebook . Το να μείνει δωρεάν στον χρήστη αυτή η υπηρεσία συνεπάγεται ότι κάτι πουλά. Αν αυτό το κάτι είναι τα προσωπικά μου δεδομένα λίγο με νοιάζει. Άσε που δεν θεωρώ τα προσωπικά μου δεδομένα τίποτα ιδιαίτερα σημαντικό, όπως πολύ όμορφα εξηγεί και ο Dralion σε ένα παλιότερο του post, γι΄αυτό άλλωστε και δεν με ενδιαφέρει να τα δημοσιοποιήσω. Εξάλλου άλλοι τα έχουν πουλήσει ήδη από πιο πριν και με πιο άγαρμπο τρόπο από το facebook! Και μάλιστα χωρίς να μου δώσουν τίποτα σαν αντάλλαγμα!

Το καραμουζάκι και το ξεμαλλιαράκι!!

Αυτά είναι τα πρώτα "χαϊδευτικά" με τα οποία αποκαλώ τα μωρά μου! Μου βγήκαν αυθόρμητα μετά το πρώτο διάστημα της συμβίωσης μας. Θα μου πείτε, τίποτα πιο τρυφερό δεν ήξερα να βρω? Ε! Είπαμε!! Μου βγήκαν αυθόρμητα!! Ελπίζω τουλάχιστον τα επόμενα χαιδευτικά να είναι πιο γλυκά!

Τις τελευταίες εβδομάδες είμαι πλέον μόνη στο σπίτι και αυτό έχει τα καλά του, αλλά έχει και τα κακά του. Τα κακά του είναι ευνόητα. Δεν έχω τον ελευθερο χρόνο που είχα όταν υπήρχε και δευτερο χέρι στο σπίτι, δεν μπορώ να πάω ούτε μέχρι τον φούρνο που είναι δίπλα, οι δουλειές στο σπίτι μένουν πίσω ή δεν γίνονται καθόλου, πολλές φορες τα μωρά κλαίνε περιμένοντας κτλ. Τα καλά πάλι συνοψίζονται στο εξής ένα. Εχω την ψυχική μου ηρεμία. Μην το υποτιμάτε αυτό!! Λίγο είναι να εχεις κάποιον να σου ασκεί κριτική 24 ώρες το 24ωρο?

Να μην πω για το ότι παιδιά που μεγαλώνουν με τις γιαγιάδες τους είναι συνήθως πιο κακομαθημένα γενικώς μιας και δεν τους τίθενται σαφή και σταθερά όρια. Βέβαια το να μεγαλώνει ένα άτομο δυο μωρά και πάλι δεν είναι ότι καλύτερο για κανέναν. Ούτε για τα μωρά τα οποία θα στερηθούν πολλή από την προσοχή που δικαιούνται, ούτε για την μαμά η οποία μπορεί να φτάσει στα όρια των αντοχών της σωματικά μιας και οι σούπερ μαμάδες με το χαμόγελο colgate που βλέπουμε στις διαφημίσεις δεν υπάρχουν!!

Τα πόδια μου είναι στα πρόθυρα να πάθουν τενοντίτιδα από το κούνα κούνα τα ρηλάξ. Ένα στο κάθε πόδι!Οταν δε, είμαι τελείως μόνη και πρέπει να ταΐσω τον έναν και να απασχολήσω τον άλλον μέχρι να τελειώσω που επίσης γκρινιάζει γιατί πεινάει, το να κουνάω με το πόδι μου το ρηλάξ μοιάζει η μόνη λύση! Αν μπορούσα με το περισσευούμενο πόδι να βάζω την πιπίλα στο στόμα όταν πέφτει θα ήταν ιδανικά! Αλλά ακόμα δεν έχω αναπτύξει τέτοιου είδους δεξιότητες!!

Τα μωρά διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους και όσο μεγαλώνουν βλέπω ότι αρχίζουν και διαφοροποιούνται όλο και περισσότερο τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά. Και όχι μόνο. Το κάθε ένα μοιάζει να έχει διαφορετικό χαρακτήρα.

Ο μεγάλος ή ξεμαλλιαράκι.
Ήδη βγάζει καινούργια μαλλάκια. Στην επόμενη μας φώτο θα έχουμε (ελπίζω) πλούσια κόμη!!

Ο μεγάλος, είναι παιδί μαμ κακά και νάνι. Ελάχιστες φορές θα γκρινιάξει και δεν θα ξέρεις τι θέλει. Κατά βάση όταν κλαίει συμβαίνει ένα πράγμα και μόνο. Πεινάει. Έχει ήδη φτάσει από την προηγούμενη εβδομάδα τα 4,5 κιλά και όταν πεινάει κλαίει γοερά με παράπονο. Εννοείται ότι τρέχουν δάκρυα από τα μάτια του όταν αργήσεις 5 λεπτά να τον ταΐσεις! Τις περισσότερες ώρες όταν δεν τρώει, ή κάθετε ήσυχος και παίζει κουνώντας τα χέρια του και βγάζοντας αναγνωριστικές κραυγές ή κοιμάται. Κατά τ'αλλα αυτός είναι ο χαδιάρης της οικογενείας μάλλον.Κάνει αστείες γκριμάτσες και μετά το φαί είναι όλο γλύκα και νάζια!

Ο μικρός ή καραμουζάκι.
Είναι αυτός που θα μου βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι μου φαίνεται
(Αν δεν μου τα εχει βαλει ήδη!!).

Ο μικρός τώρα είναι ΤΟ νεύρο!! Ένα απόγευμα μετά από ένα μαραθώνιο ασταμάτητου κλάματος αναρωτηθήκαμε μήπως έχει κολικούς και πονάει και για αυτό έκλαιγε τόσο. Σιγά και μη!! Νεύρα ήταν όλα!! Όταν χορτάσει, τραβάει μια με το χέρι του στο μπιμπερό που αν δεν έχεις τον νου σου θα βρεθεί κανά μέτρο μακριά! Όταν πεινάει, και του δώσεις πιπίλα νομίζεις ότι θα την σκίσει με την μανία που την δαγκώνει! Όταν του δώσεις πιπίλα όταν έχει τα νευρα του θα την βρεις στο πάτωμα από την μανία του να την βγάλει έξω από το στόμα του! Κλαίει δυνατά και τόσο επιτακτικά που σου δίνει την εντύπωση ότι τον σφάζεις. Τελικά ανακάλυψα ότι όταν τον πιάνουν τα νεύρα του το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να τον αφήσω μόνο του να κλάψει. Μετά από 5 λεπτά πάω και τον βρίσκω κοιμισμένο!

Άβυσσος η ψυχή των μωρών!!!

Οταν κοιμούνται, είναι αγγελούδια. Δυστυχώς δεν κρατάει πολύ!!

Θέλω αλλά δεν μπορώ.

Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει μόνο δεν θέλω???

Ε! Λοιπόν εγώ έχω πολλά θέλω που δεν τα μπορώ και να μερικά από αυτά!

• Θέλω να μην ξυπνάω τα βράδια αλλά δεν μπορώ γιατί πάντα κάποιος πεινάει!
• Θέλω να μπορέσω να φάω χωρίς να με διακόψει κάτι αλλά δεν μπορώ γιατί πάντα κάποιος κάτι θέλει!
• Για πρώτη φορά στην ζωή μου ΘΕΛΩ να μαγειρέψω αλλά δεν μπορώ γιατί αν το τολμήσω μπορεί και να καεί το σύμπαν!
• Θέλω να κλείσω ραντεβού και δεν μπορώ γιατί εξαρτάτε από το πότε θα πεινάσουν και θα φάνε τα μικρά.
• Θέλω να φορέσω τα παλιά μου παντελόνια αλλά δεν μπορώ γιατί δεν μου κουμπώνουν λόγω κοιλιάς.

Τελευταία διαπίστωσα, ότι πέραν από αυτά που πρακτικά πλέον δεν μπορώ να κάνω και ας θέλω ,υπάρχουν και αυτά που πάντα ήθελα και πάντα δεν μπορούσα να κάνω.

Όπως το να ανταποδώσω τα ίσα σε κάποιον που μου φέρθηκε στο παρελθόν επιεικώς αναίσθητα.

Αυτό το τελευταίο θα το πολεμήσω γιατί ίσως μπορέσω να το πετύχω. θα προσπαθήσω να φέρω στην μνήμη μου τα τότε συναισθήματα, μπας και μπορέσω να αρνηθώ με την σειρά μου αυτά που μου έχουν αρνηθεί στο παρελθόν, πολλές φορές αναίτια.

Σήμερα, είναι η πρώτη από τις μέρες που θα ακολουθήσουν και θα είμαι εντελώς μόνη με τα μικρά σπίτι. Έχω την εντύπωση ότι είναι καλύτερα έτσι. Ο χρόνος θα δείξει!

Ένα στα γρήγορα...

...προτού ξυπνήσουν τα μικρά!

Ήρθε και το δεύτερο μικρό στο σπίτι και ο ελεύθερος μου χρόνος έχει πλέον σχεδόν μηδενιστεί! Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν σας διαβάζω πια. Απλά δεν μπορώ να σχολιάζω! Γιατί σας διαβάζω όταν θηλάζω! Και δεν θέλω σχόλια!
Φυσικά και κανακεύω τα μωρά όταν τα ταίζω! Αλλά όπως και να το κάνει κανείς οι ώρες αυτές μοιάζουν πότε πότε ατέλειωτες και μ'αυτόν τον τρόπο καταφέρνω να ψυχαγωγούμε όταν δεν υπάρχει κανείς άλλος στο σπίτι να μου μιλάει εκείνη την ώρα! Αυτή είναι επίσης η μόνη ώρα που μπορώ να μιλήσω με την ησυχία μου στο τηλέφωνο με την φιλενάδα μου! Εκείνη βέβαια νιώθει τύψεις γιατί έχει την αίσθηση ότι με αποσπά από το καθήκον μου, αλλά την διαβεβαιώ ότι κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει γιατί μου αποσπά την σκέψη από το "ποτε επιτέλους θα τελειώσει?" και "νιώθω λες και θηλαζω έναν αιώνα και έχουν περάσει μόνο 5 λεπτά?"

Η πρώτη μέρα με τα δύο μωρά στο σπίτι ήταν μες την τρέλα! Αφού κοιταζόμασταν με τον άντρα μου και μας έπαιρναν τα γέλια! Δεν ξέραμε τι να πρωτοκάνουμε! Η δεύτερη μέρα κύλησε πιο ήρεμα αν και επίσης το ίδιο κουραστικά! Σε καμιά εβδομάδα θα δω πως θα σταθεροποιηθεί η κατάσταση και αν χρειάζομαι συνεχή βοήθεια με τα μικρά! Αυτό πάντως που σίγουρα χρειάζομαι είναι μια μαγείρισα να μου κάνει να τρώω γιατί νιώθω να πεινάω σαν λύκος!! Και αυτό δεν είναι ότι καλύτερο για να χάσω τα έξι κιλά που μου έμειναν αμανάτι από την γέννα!!

Το πιο σπαστικό πράγμα που μου συμβαίνει είναι όταν πάω να τους αλλάξω και αφού τους έχω καθαρίσει καλά καλά, τους έχω βάλει τις κρεμούλες τους κτλ. και δευτερόλεπτα πριν τους βάλω την πάνα, αρχίζουν να κατουράνε και κάνουνε τον τόπο και τους εαυτούς τους χάλια μαύρα!! Εκεί νιώθω να είμαι έτοιμη να χάσω την υπομονή μου! Επειδή όμως ξέρω ότι δεν το κάνουν επίτηδες, παίρνω βαθιά ανάσα και ξαναρχίζω από την αρχή!!

Το μεγαλύτερο διάστημα που κοιμάμαι συνεχόμενα πλέον είναι 2 ώρες το πολύ! Αφού όταν αρχίσω να κοιμάμαι τουλάχιστον 5 ώρες συνεχόμενες θα μου φανεί σαν ψέμα! Οπως μου φαίνεται το ότι μπορώ επιτέλους να κοιμάμαι ξανά μπρούμυτα μετά από πάνω από επτά μήνες!

Ωπ!! Ακούω μια φωνούλα! Ο μεγάλος ξύπνησε! Πρέπει να βιαστώ γιατί είναι θέμα (λίγου) χρόνου να ξυπνήσει και ο μικρός!
Και όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν τα μπορώ τα κλάματα!!

Αργά το σκέφτηκα ε??? ;-)

Και ναι! Ηρθαν στον κόσμο τα ζουζούνια μου!!

Τα βλέπω και ακόμα δεν το πιστεύω ότι αυτά τα δύο τα είχα μέσα στην κοιλιά μου! Μου φαίνεται πραγματικά απίστευτο!

Το ιστορικό της αντίστροφης μέτρησης έχει ως εξής: Δύο μερές περίπου μετά το τελευταίο μου post στις 20 Φεβρουαρίου έκανα εισαγωγή στην κλινική λόγω πρόωρων συσπάσεων. Φυσικά εγώ ήμουν στον κόσμο μου και δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτα! Σάμπως είχα ξαναγεννήσει? Ας είναι καλά η φιλη μου η Μαρία που τρομοκρατημένη σχεδόν με πίεζε να πάρω τηλέφωνο τον γιατρό μου να του αναφέρω τα συμπτώματα που είχα! Τελικά το έκανα και το αποτέλεσμα ήταν να με στείλει σούμπιτη στην κλινική όπου πέρασα εκεί μέσα τις επόμενες δεκαεφτά μέρες μέχρι που τελικά γέννησα!
Δεν σας λέω πόσο μου κακοφάνηκε στην αρχή αυτή η απότομη αλλαγή στην ζωή μου. Ξαφνικά έχασα την βόλεψη μου του σπιτιού μου και την ηρεμία μου και βρέθηκα με την πεταλούδα με τον ορό στο χέρι σε ένα άγνωστο περιβάλλον! Παιρνόντας όμως οι μέρες, τις οποίες σχεδόν δεν κατάλαβα, μιας και φρόντισα να κάνω την διαμονή μου εκεί όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη και σκεφτόμενη φυσικά και τα χειρότερα που γλύτωσα στο τσακ, το να βρεθώ να με τρέχουν Αθήνα να γεννήσω ή να γεννήσω και να μου πάρουν τα μικρά σε κάποιο νεογνολογικό κέντρο ειδικευόμενο σε πρόωρα βρέφη (φυσικά εκτός Ρόδου επίσης), με έκανε να δω λίγο την αισιόδοξη πλευρά της όλης κατάστασης!

Τα άγχη που είχα εκεί μέσα ήταν δύο βασικά. Το ένα ήταν να μου βρίσκουν φλέβα για να τρέχει το φάρμακο! Σε σύντομο χρονικό διάστημα και η καλύτερη φλέβα μου βούλωνε με αποτέλεσμα να θέλει αλλαγή η πεταλούδα! Το άλλο μου άγχος ήταν ότι ο γιατρός μου θα έλειπε για τρεις μέρες περίπου το π/σ/κ της απόκριας γιατί θα πήγαινε στο Αγιο Όρος! Τις 3 τελευταίες μέρες δηλαδή προτού μπω στον 9ο μήνα! Φευγοντας του ευχήθηκα καλό ταξίδι, του πρότεινα ένα βιβλίο για το τριήμερο και του υποσχέθηκα ότι θα τον περιμένω να γυρίσει!

Και έτσι είχα σκοπό να κάνω! Κάποιος άλλος όμως μέσα στην κοιλιά μου ζοριζόταν φαίνεται πολύ και δεν ήταν ιδιαίτερα υπομονετικός! Και έτσι τα ξημερώματα της Καθαρής Δευτέρας ο "μικρός" στα αριστερά της κοιλιάς μου έσπασε τα νερά και έτσι ξεκίνησα τον δρόμο χωρίς επιστροφή. Ο γιατρός μου είχε μόλις γυρίσει από το ταξίδι του και λίγο πριν μπω στο χειρουργείο του έκανα πλάκα και του έλεγα "Ενταξει. Είχα πει να σε περιμένω να γυρίσεις αλλά φαντάζομαι ότι δεν περίμενες ότι με το που πατούσες το πόδι σου στην Ρόδο θα σε έσερνα για δουλειά!". Εκείνος μου είπε ότι ένας γέροντας εκεί του πρότεινε να μείνει άλλη μια μέρα και το σκέφτηκε για κάποια στιγμή αλλά στο τέλος του είπε ότι δεν γινόταν να μείνει γιατί είχε ένα προαίσθημα με μια "άθεη" που κυοφορεί δίδυμα!! Και ο γέροντας του είπε ότι ακόμα και οι άθεοι όταν τα βρουν σκούρα επικαλούνται τα θεία. Ακόμα και τότε, μέσα στον πόνο μου, είχα το κουράγιο να του ανταπαντήσω ότι την άλλη φορά που θα του πει κανείς κάτι τέτοιο να του πει ότι ακόμα και αν συμβαίνει αυτό δεν αποδεικνύει ότι βαθιά μέσα του πιστεύει σ'αυτά όσο το ότι βγαίνει αυθόρμητα από αυτά που ακούγε μια όλοκληρη ζωή από τότε ακόμα που ήταν βρέφος. Αν δεν μεγάλωνε με αυτά προφανώς και δεν θα τα ξεστόμιζε!

Μ' αυτά και μ'αυτά βρέθηκα στο χειρουργικό κρεββάτι ξημερώματα Καθαρής Δευτέρας όπου και είδα τα μωρούλια μου να γεννιούνται! Ο πρώτος, ο μεγάλος, γεννήθηκε περίπου δυομιση κιλά και βγήκε ίσα ίσα ένα λεπτό πιο νωρίς από ότι ο δεύτερος, ο μικρός, ο οποίος γεννήθηκε ίσα ίσα 1600 γραμμάρια και αναγκάστηκε να μείνει στη θερμοκοιτίδα αρκετές μέρες μέχρι να πάρει τα πάνω του και να μπορεί να είναι αυτόνομος! Ήταν αυτός που έσπασε τα νερά προφανώς γιατί ζορίστηκε μιας και είχε πλακωμένη την μία αρτηρία και δεν τρεφόταν σωστά. Χώρια που είχε δέσει κόμπο τον ομφάλιο λώρο!



Σήμερα, μια εβδομάδα μετά την γέννηση τους, νιώθω ήδη πολύ καλύτερα από κάθε άποψη. Ο μικρός έχει μείνει στο μαιευτήριο μέχρι να πάρει λίγο βάρος παραπάνω για να μπορέσω να τον φέρω σπίτι. Αυτό μάλλον δεν θα αργήσει μιας και τρώει κανονικά και συνήθως ζητάει παραπάνω και ήδη έχει πάρει αρκετό βάρος. Το μόνο θετικό του ότι ήρθα σπίτι με ένα από τα δύο μωρά είναι ότι έχω την ευκαιρία να προσαρμοστώ στην νέα τάξη πραγμάτων και να οργανώσω κάποια πράγματα κάπως καλύτερα.
Δεν ξέρω αλήθεια πως θα είναι στο μέλλον, και πόσο θα ζορίσουν τα πράγματα, αλλά προς το παρόν, αφού έχω τον χρόνο να γράψω post, είναι σίγουρα πολύ καλύτερα από όσο περίμενα!!

Πέρασα πια στην τελική ευθεία...

Τον τελευταίο καιρό, όντας πλέον στα μέσα του ογδόου, μοιάζω να είμαι πραγματικά έγκυος! Καιρός δεν ήταν? Ίσα που μείνανε 3-4 εβδομάδες!

Καταρχήν άρχισε να με βαραίνει η κοιλιά, τουτέστιν δυσκολεύομαι να σηκωθώ όταν κάθομαι και ειδικά όταν είμαι ξαπλωμένη! Ειδικά για το δεύτερο πρέπει να προσέχω να βρίσκομαι κοντά στην άκρη έτσι ώστε γυρνώντας στο πλάι να μπορώ να κατεβάσω τα πόδια μου στο έδαφος. Αν κατά λάθος βρεθώ πιο μακριά πρέπει να καταβάλω τρελές προσπάθειες για να φθάσω την άκρη και τελικά να σηκωθώ. Σε κάτι τέτοιες στιγμές αισθάνομαι σαν την χελώνα που έχει πέσει με το καβούκι στο έδαφος και τα πόδια πάνω!! Και φυσικά όταν όντας σε αυτήν την θέση τα καταφέρνω τελικά να σηκωθώ μου έχει βγει η γλώσσα έξω από το ζορι!! Και βέβαια μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαριτωμένη δείχνω σε κάθε μου τέτοια προσπάθεια! Είμαι ένα όνειρο!!

Έπειτα έχω, θέλοντας και μη, υιοθετήσει το βάδισμα της εγκύου-πάπιας! Και αυτό εξίσου χαριτωμένο! Αλλά όσο και αν προσπαθώ να θυμηθώ (ούτε κατα διάνοια να πετύχω) τον τρόπο που βάδιζα πριν όντας ανάλαφρη, αποτυγχάνω παταγωδώς! Να μην πω για το σεξ στην προ εγκυμοσύνης εποχή. Σε αυτήν την φάση νιώθω λες και ήμουν μια ζωή έγκυος. Μου φαίνεται ότι θα μου φανεί παράξενο αν μια μέρα ξυπνήσω και δεν έχω αυτήν την τεράστια κατ' εμέ, κανονική κατά τους άλλους, κοιλιά μπροστά μου.

Α! Ναι!! Επίσης νομίζω πως είμαι πλέον ανίκανη να κόψω τα νύχια των ποδιών μου!!

Ο γιατρός μου απαγόρευσε τα πολλά τα σούρτα φέρτα, και μου τόνισε ιδιαίτερα ότι το βάδισμα μπορεί να είναι καλό για άλλες εγκύους προς το τέλος της εγκυμοσύνης τους αλλά όχι για μένα γιατί λόγω διδύμων προσπαθούμε να τα κρατήσουμε όσο περισσότερο γίνεται μέσα στην κοιλιά. Λες και άμα μου έλεγε να βαδίζω θα το έκανα! Εδώ λαχανιάζω με το παραμικρό!
Μου απαγόρευσε επίσης να κάθομαι σαν άνθρωπος! Πλέον μου λέει θα κάθεσαι ημιξαπλωμένη!! Και έτσι όπου κάτσω απλώνομαι παντελώς! Το θέμα όπως είπα είναι το πως σηκώνεσαι μετά αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί εκείνον! Μόνο εμένα! Μου τόνισε επίσης να μην ξεχνιέμαι και διπλώνομαι μπροστά στον υπολογιστή. Αλλά πέραν από το γεγονός ότι πλέον δεν σπαταλάω τόσο πολύ χρόνο μπροστά του όπως πριν, αυτό το είχα προνοήσει από νωρίς και έψαχνα να βρω ένα δίσκο πρωινού από αυτούς με τα ποδαράκια! Μπορεί να μην βρήκα να αγοράσω αλλά ευτυχώς είχε και μου δάνεισε έναν η φιλη μου η Ηλιαχτίδα και τώρα που σας γράφω έχω το λαπτοπάκι μου πάνω του και εγώ είμαι σχεδόν ξάπλα! Cool!!

Παρ-όλες όμως τις απαγορεύσεις του γιατρού, εγώ συνεχίζω να αισθάνομαι αρκετά καλά ακόμα! Απογοητεύτηκα λίγο βέβαια γιατί περίμενα ότι όσο περνά ο καιρός θα εκτοπίζεται το στομάχι μου με αποτέλεσμα να μην τρώω πολύ. Τζάμπα περίμενα βέβαια γιατί συνέβη το ακριβώς αντίθετο! Μπορεί πλέον να μην τρώω τόσο συχνά όσο στο 2ο τρίμηνο αλλά τώρα άμα πω να φάω του δίνω και καταλαβαίνει! Για αυτό και πήρα μέσα σε ένα μήνα 4 ολόκληρα κιλά! Θέλω να πιστεύω ότι θα ήταν κάτι λιγότερο αν δεν είχα πάει να ζυγιστώ σχεδόν αμέσως μετά που έφαγα και ήπια! Αλλά τι μισό κιλό πάνω τι μισό κιλό κάτω!! Το θέμα είναι ότι πήρα αρκετά κιλά. Παρηγοριέμαι βέβαια από το γεγονός ότι πήραν και τα μικρά αρκετό βάρος. Ο ένας υπολογίζεται ότι είναι στα 1770 γραμμάρια και ο άλλος στα 1950, κατά προσέγγιση πάντα. Χαίρομαι που πλησιάζουν τα 2 κιλά ο καθένας. Θα είμαι έτσι πιο ήσυχη αν γεννηθούν πρόωρα.

Τα οποία μικρά πλέον δεν με αφήνουν σε ησυχία σχεδόν όλη μέρα! Από τώρα. Που να βγουν κιόλας!

Ένα από τα καλά της εγκυμοσύνης που θα έχω να θυμάμαι για χρόνια νομίζω είναι το ότι εξαιτίας της πέρασα τον πιο θερμό χειμώνα ever! Το τελευταίο κύμα ψύχους ούτε καν το κατάλαβα παρόλο που έπεσαν και εδώ οι θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν. Εγώ που είχα μονίμως κρύα πόδια, ακόμα και το καλοκαίρι, για πρώτη φορά στην ζωή μου είναι μονίμως ζεστά! Για πρώτη φορά επίσης αντί να είμαι εγώ αυτή που ανάβει την θέρμανση ήταν ο άντρας μου. Αντί να είμαι εγώ αυτή που παραπονιέται ότι κρυώνει, ήταν εκείνος! Και το κερασάκι της τούρτας ήταν ότι για πρώτη φορά στα χρονικά είμαι αυτή που παραπονιέται χειμώνα καιρό ότι στον χώρο που βρίσκομαι κάνει πολύ ζέστη ενώ κανείς άλλος δεν διαπιστώνει τίποτα τέτοιο!

Αυτό βέβαια που με εκνευρίζει περισσότερο στην εγκυμοσύνη και ειδικά τον τελευταίο αυτόν καιρό είναι ότι διαπιστώνω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ ότι μου πέφτουν πράγματα από τα χέρια που μετά πρέπει να σκύψω να τα μαζέψω! Άλλος άθλος αυτός!! Το τι σύγχυση τραβάω δεν λέγεται! Δεν ξέρω αν και πριν μου έπεφταν από τα χέρια πράγματα με την ίδια συχνότητα και απλά δεν το πρόσεχα γιατί το να σκύψω να τα μαζέψω ήταν κάτι που το έκανα ασυναίσθητα γιατί μέχρι να το σκεφτώ μπορούσα να το είχα μαζέψει και αυτό είχα κάνει. Αλλά έχω την εντύπωση ότι μάλλον μου πέφτουν συχνότερα. Παράδειγμα το κινητό μου το οποίο προ εγκυμοσύνης είχε φάει 2-3 τούμπες και κατά την διάρκεια αυτής πρέπει να έφαγε τουλάχιστον άλλες 10!! Δηλαδή σε διάστημα 2 χρόνων έφαγε 2 τούμπες και σε διάστημα οκτώ μηνών 10!!! Αισθητή διαφορά που του έχει προκαλέσει κάποιες βλάβες που εμφανίζονται σε ανύποπτο χρόνο! Όπως το να μην κουδουνίζει όταν με καλούν, να κλείνει μόνο του, να μιλάω εγώ και να μην με ακούν οι άλλοι και διάφορα άλλα τέτοια που με συγχύζουν ακόμα περισσότερο γιατί δεν συμβαίνουν συνέχεια για να το πάρω απόφαση να το αλλάξω αλλά μία στο τόσο!

Οι μέρες περνάνε γρήγορα και σχεδόν δεν καταλαβαίνω πως! Τα βράδια μου τα περνάω ξάπλα βλέποντας επεισόδια από τη σειρά Greys Anatomy της οποίας κατέβασα όλες τις σαιζόν. Σειρά έχει η σειρά Desperate Housewives!! Κάτι έπρεπε να κάνω μιας και τελείωσα προ πολλού το NipTuck. Στην μετά μωρών εποχή όχι να παρακολουθήσω σειρές δεν θα έχω τον χρόνο αλλά ούτε να κάνω ένα μπάνιο με την ησυχία μου δεν θα μπορώ! Οπότε βγάζω το άχτι μου τώρα! Εξάλλου όσο περνάει ο καιρός, δεν είμαι ικανή και για πολλά πράγματα πλέον!

Είμαι πλέον με όλη την σημασία της λέξης ΑΧΡΗΣΤΗ!!! Και η πλάκα είναι ότι μου αρέσει!

Περί κυνηγιού ο λόγος...

Ήθελα καιρό να γράψω περί του κυνηγιού, αλλά κάθε φορά το ανέβαλα γιατί η διάθεση μου ήταν υπερβολικά καλή για να χαλαστεί με αυτό το θέμα. Σήμερα όμως ήρθε η ώρα τελικά να το κάνω...

Καταρχήν, η σχέση που έχω με το άθλημα είναι θα μπορούσε να πει κανείς από ανύπαρκτη έως στενή. Ανύπαρκτη γιατί δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με αυτό και στενή γιατί οι άνθρωποι με τους οποίους μεγάλωσα μαζί στο χωριό μου και συναναστρέφομαι συχνά πυκνά μέχρι τώρα, έχουν εκείνοι πολύ στενή σχέση με το κυνήγι. Για την ακρίβεια οι περισσότεροι συγχωριανοί μου σαν χόμπι στον ελεύθερο χρόνο τους είτε κυνηγούν, είτε ψαρεύουν, είτε είναι καπνίζουν και πίνουν στα καφενεία και τις καφετέριες. Σε αυτές ακριβώς τις δραστηριότητες εξαντλείται το ενδιαφέρον τους. Οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Τις προάλλες μας είχαν καλέσει να μας κάνουν το τραπέζι οι κουμπάροι μας. Το βασικό έδεσμα του τραπεζιού θα ήταν ο λαγός, ο οποίος ήταν θύμα του κουμπάρου από την τελευταία κυνηγετική του επιδρομή. Πήγα αλλά δεν έφαγα λαγό και εξήγησα τους λόγους μου. Σε σπίτι κυνηγού δεν θα μπορούσα να αναφέρω τίποτα περί συμπόνιας για τα ζώα, περί περιβαλλοντικών λόγων, και περί της μη αναγκαιότητας του να σκοτώσεις για να φας μιας και δεν τίθεται θέμα επιβίωσης. Θα ακουγόμουν στην καλύτερη των περιπτώσεων γραφική και το πιθανότερο ήταν να με έπαιρναν στο ψιλό. Προτίμησα να πω τις "άλλες" αλήθειες μου σχετικά με τον στιφάδο λαγό. Ότι δηλαδή δεν τον τρώω για δυο πολύ βασικούς λόγους. Καταρχήν όταν δοκίμασα στο παρελθόν δεν ενθουσιάστηκα καθόλου με την γεύση και κατά δεύτερο, αλλά πολύ βασικό, η μορφολογία του σώματος του λαγού (καθώς και του κουνελιού) μου θυμίζει υπερβολικά αυτή του σώματος μιας γάτας. Με λίγα λόγια, μου κάνει σαν να έχω στο πιάτο μου μαγειρεμένο τον γάτο μου!
Αυτό το τελευταίο δε, όταν το ακούν τους μπαίνουν ιδέες και η άκρατη όρεξη για στιφάδο λαγό δηλητηριάζεται από μια σιχασιά στην ιδέα ότι τρώνε κάτι που μοιάζει με γατί! Και αυτό δεν έχει καθόλου να κάνει είτε συμπαθεί κάποιος τα γατιά είτε όχι! Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Αφορμή για αυτό το post στάθηκαν δύο γεγονότα που συνέβησαν στο χωριό αυτόν το σ/κ.

Το πρώτο ήταν ένα ατύχημα που συνέβη ανάμεσα σε δύο κυνηγούς. Δύο φίλοι πήγαν μαζί για κυνήγι, και ο ένας εκ των οποίων πυροβόλησε κατά λάθος τον άλλον, με αποτέλεσμα να γεμίσει όλη την πίσω του πλευρά με σκάγια. Αυτός που πυροβόλησε κατά λάθος ήταν γνωστός ατζαμής. Ένα πράγμα σαν την ξαδέρφη μου που κάθε φορά που πάει να πλύνει πιάτα σπάει και από ένα από την ατσαλοσύνη της. Μικρό το κακό βέβαια όταν πρόκειται για πιάτα και ειδικά όταν πρόκειται για πιάτα που δεν είναι δικά σου! Μεγάλο το κακό όμως όταν διαλέγεις για παρέα στο κυνήγι που θα πάς ένα τόσο άτσαλο άτομο!!
Φυσικά ο τύπος με τα σκάγια αναγκάστηκε να πάει στο νοσοκομείο για να του τα αφαιρέσουν. Το αποτέλεσμα ήταν να πρέπει να λογοδοτήσει στην αστυνομία πως έγινε το συμβάν. Και όπως μπορείτε να φανταστείτε δεν "πρόδωσε" τον φίλο του... Για λίγα σκάγια, σιγά τώρα μην έλεγε την αλήθεια στους αστυνομικούς. Αντί αυτού προτίμησε να πει πως δεν ξέρει πως έγινε, και να αφήσει την αστυνομία να σπαταλάει εργατοώρες για να παίρνει καταθέσεις από όλους τους άλλους "κυνηγούς" που βρίσκονταν εκείνη την μέρα στην περιοχή του ατυχήματος. Αλλά τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς από κάποιον που προτιμάει να μείνουν τα σκάγια στο κεφάλι του επειδή αρνείται να το ξυρίσει για να του τα αφαιρέσουν??? Ήθελα όμως να ήξερα τι θα έκανε αν τον έστελνε κατά λάθος σε καμιά εντατική...

Το άλλο γεγονός που το είδα με τα μάτια μου και με σόκαρε κάπως ήταν το εξής. Στην επιστροφή από το χωριό, και λίγο προτού μπούμε στο διπλανό χωριό με το δικό μου, είδα να κάθονται στην δεξιά άκρη του δρόμου τουλάχιστον 5-6 άτομα ανά περίπου είκοσι μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο, κρατώντας ντουφέκια και κοιτάζοντας τον ουρανό προς την αριστερή πλευρά του δρόμου, και όντας σε ετοιμότητα να πυροβολήσουν στην περίπτωση που κάνει το λάθος καμιά "τσίχλα" και πετάξει μπροστά τους!

Και τα αυτοκίνητα να περνούν μπροστά τους αμέριμνα στα 1-2 μέτρα απόσταση...

Και η αστυνομία που βρισκόταν στα 200 μέτρα παρακάτω που ήταν το αστυνομικό τμήμα του χωριού να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου...

Και εγώ να αναρωτιέμαι... Κι αν κάποιος από όλους αυτούς είναι ένας "άτσαλος" κυνηγός?

Τελικά τι χρειάζεται για να πρεσβεύσει η λογική σε αυτόν τον τόπο άραγε?

Update: Σχετικά links προτεινόμενα στα σχόλια
Από Resident : Ένα σκληρό ντοκυμαντέρ
Από Δαίδαλο : Ένα post-πρόταση του Διαγόρα (Fair play στο κυνήγι)