Το σουβενίρ μου από το πρόσφατο κρυολόγημα μου...

Πως λέμε το σουβενίρ από το πρόσφατο ταξίδι μου? Ε! Εμένα μετά από ένα μίνι κρυολόγημα που πέρασα ( για άλλη μια φορά!!!) την προηγούμενη εβδομάδα μου έχει μείνει ένα μικρό σουβενίρ το οποίο ονομάζεται επιχείλιος έρπης. Όσοι τον παθαίνουν ξέρουν. Δεν χρειάζεται να περιγράψω πόσο ενοχλητικός είναι.

Για αυτούς που ευτυχώς δεν τους έχει εμφανιστεί ποτέ να πω μερικά πράγματα για να συνειδητοποιήσουν πόσο τυχεροί είναι σε αυτό το θέμα.

Καταρχήν το βασικό. Δεν θεραπεύεται (να χαρώ εγώ γιατρούς!!). Είναι εκεί πάντα και σε πρώτη ευκαιρία κάνει την εμφάνιση του.
Η συχνότητα που εμφανίζεται είναι σχετική και το άγχος μοιάζει να παίζει τον σπουδαιότερο λόγο. Π.χ. Το κρυολόγημα θεωρείται και αυτό μια αφορμή εμφάνισης του. Όμως στα 6 χρόνια που είχε να μου εμφανιστεί είχα κρυολογήσει ουκ ολίγες φορές.

Για να τον περάσεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται πρέπει να τον προλάβεις. Τα προμηνύματα τα νιώθεις καταρχήν. Ένα αίσθημα καύσου είναι το πρώτο που νιώθεις. Μετά τα εν λόγω προμηνύματα αρχίζουν και γίνονται ορατά. Μικρές φυσαλίδες αρχίζουν να εμφανίζονται. Εκεί πλέον μπορεί να πει κανείς ότι είναι ήδη περαστικά. Το κακό έχει γίνει. Γιατί για να τον προλάβεις πρέπει να ενεργήσεις όσο ακόμα είμαστε στο πρώτο στάδιο. Έλα όμως που εμφανίζεται σε ανύποπτο χρόνο. Και έτσι μπορεί πολύ απλά να κοιμηθείς μια χαρά (ή απλά νομίζοντας ότι είσαι μια χαρά) και να ξυπνήσεις και να τον έχεις παρέα.

Από εκεί και πέρα τίποτα άλλο πιο συνετό δεν μπορείς να κάνεις εκτός από υπομονή. Να περιμένεις να κάνει τον κύκλο του δηλαδή.

Που σημαίνει ότι πρέπει να έχεις γενικά υπομονή. Να ματώνει κάθε τρεις και λίγο, σε κάθε ευκαιρία. Όταν κάνεις μπάνιο, όταν τρως, όταν γελάς, όταν κοιμάσαι κτλ. Και εσύ να μην εκνευρίζεσαι.
Τα χείλη σου να έχουν τέτοια εμφάνιση που να τραβάνε αμέσως τα βλέμματα όλων και φυσικά δεν τα τραβάνε για τον λόγο που θα ήθελες αλλά εσύ και πάλι να μην εκνευρίζεσαι για αυτό.
Εννοείται πως το να φιλήσεις ή να σε φιλήσουν απαγορεύεται. Όχι μόνο γιατί οι γιατροί ( να χαρώ εγώ!! ) λένε ότι κινδυνεύει να κολλήσει και ο άλλος (ο καλός μου μοιάζει να έχει ανοσία βέβαια αλλά άντε να στο εξηγήσουν τώρα το γιατί… Σιγά μην ξέρουν τι τους γίνεται), αλλά γιατί πρόκειται για επώδυνη εμπειρία!

H Lemon είχε γράψει για αυτό το θέμα σε ένα παλιό της post με μια διαφορετική πολύ όμορφη οπτική γωνία. Ρίξτε του μια ματιά.

Σήμερα λοιπόν, μετά από δέκα μέρες σχεδόν έχω ακόμα το σημάδι του πάνω αριστερά στα χείλη μου. Ελπίζω μόνο όταν θα μου κάνει την χάρη να εξαφανιστεί να κάνει καιρό να ξαναεμφανιστεί! Ας μην βιαστεί. Θα με υποχρεώσει!