Το τσιγάρο και εγώ. Μια σχέση αδιαφορίας!

Προχθές βράδυ πήγαμε με τον καλό μου για φαγητό μετά την δουλειά. Με το που ήρθε το φαγητό και άρχισα να τρώω ένιωσα την μυρωδιά καπνού τσιγάρου μέσα στα ρουθούνια μου λες και αυτός που κάπνιζε βρισκόταν απέναντι μου και φυσούσε τον καπνό μέσα στα μούτρα μου. Ήταν μια κοπέλα που καθόταν τουλάχιστον 7 μέτρα μακριά! Το χειρότερο μου σχετικά με το κάπνισμα είναι αυτό. Να θέλω να φάω και να είμαι αναγκασμένη να μυρίζω καπνό τσιγάρου. Αυτό το είχα από τότε που κάπνιζα και εγώ η ίδια.Τώρα πια δεν μπορώ να "ζηλέψω" καν που κάποιος καπνίζει. Δεν μου δημιουργείτε πια αυτή η επιθυμία να καπνίσω. Αλλά ούτε και με ενοχλεί (εκτός από την παραπάνω περίπτωση). Αδιαφορώ όταν μυρίσω καπνό. Δεν με απασχολεί. Είναι κάτι αντίστοιχο με το να μυρίζεις λάχανο βρασμένο όταν δεν σου αρέσει το λάχανο το βρασμένο. Στο σπίτι μου επιτρέπω το κάπνισμα στους επισκέπτες. Εξάλλου μόλις αερίσω λίγο φεύγει η όποια μυρωδιά. Απλά δεν με απασχολεί. Ούτε καν το θέμα υγείας γιατί είναι απλά πάρα πολλά τα "ανθυγιεινά" της ζωής μας. Δεν θα μείνω στο τσιγάρο. Παρόλο που υπήρξα καπνίστρια για αρκετά χρόνια δεν μπορώ να πω ότι μου είχε γίνει ποτέ το τσιγάρο τρόπος ζωής. Μου άρεσε να καπνίζω, ήθελα να καπνίζω, κατανάλωνα κοντά στο 1 1/2 πακέτο ημερησίως αλλά δεν ήμουν ποτέ από αυτούς που ξυπνούσα το πρωί και ήθελα οπωσδήποτε τσιγάρο μαζί με τον καφέ. Και αν δεν τύχαινε αυτή η περίπτωση προχθές ούτε θα έγραφα τώρα για αυτό. Αν δεν βαριέστε διαβάστε παρακάτω για την αρχή και το τέλος του τσιγάρου στην ζωή μου...

Η πρώτες μου "τζούρες" ήταν τραγικές! Η πρώτη φορά ήταν με την προτροπή φιλενάδων που εκείνες ήδη κάπνιζαν (κρυφά τότε ακόμα, γιατί θεωρούταν ταμπού να καπνίζει μια γυναίκα). Δεν ξέρω τι έγινε, αλλά ο καπνός δεν πήγε κάτω και δεν βγήκε από το στόμα. Βγήκε από την μύτη! Η δεύτερη απόπειρα έγινε μετά από χρόνια. Είχαμε κάνει κοπάνα εγώ και άλλες τρεις φίλες μου από την σχολή και πήγαμε σπίτι μου όπου μαζί με το καφεδάκι μας και το "θάψιμο" είπαμε να κάνουμε μια απόπειρα να "μάθουμε" να καπνίζουμε. Είχαμε αγοράσει ένα πακέτο τσιγάρα, πήρε η κάθε μια από ένα, και το ανάψαμε. Η μία έβλεπε την άλλη και έκρινε αν το γενικότερο στυλ συμβάδιζε με αυτό του καπνιστή και έκανε τις ανάλογες παρατηρήσεις για βελτίωση. Δίναμε συμβουλές η μια στην άλλη , χωρίς καν να ξέρουμε η κάθε μια που παν τα τέσσερα, πως να ρουφάει τον καπνό και πως να τον φυσάει, σε ποια χρονική στιγμή κτλ. Κάποια στιγμή με τα πολλά αρχίσαμε να καπνίζουμε σωστά (ή έτσι να νομίζουμε τέλος πάντων). Εκεί το αποτέλεσμα ήταν ακόμα πιο γελοίο. Μια από μας έφτασε στο σημείο να κάνει εμετό. Εγώ είχα αναγούλες και ανακατωσούρα στο στομάχι! Ίσως αντί ο καπνός να πηγαίνει στους πνεύμονες, με την ανιδεότητα μας τον κατευθύναμε στο στομάχι!! Ιδέα δεν έχω. Θυμάμαι όμως ότι παρόλη αυτή την σχετικά δυσάρεστη κατάσταση που δημιουργήθηκε, ρίξαμε πολύ γέλιο εκείνη την μέρα.

Μετά από αυτές τις πρώτες απόπειρες τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Χρόνια μετά το τσιγάρο συνέχιζε να μου φαίνεται πολύ cool και το ότι σύχναζα σε μπαρ και κλάμπ υπέρ του δέον ήταν λόγος αρκετός να αρχίσω το κάπνισμα. Εξάλλου ήμουν σχεδόν συνέχεια; σε ένα χώρο που σχεδόν όλοι κάπνιζαν. Και γιατί να καπνίζω τον καπνό του δίπλα και όχι τον δικό μου? Τουλάχιστον το να καπνίζεις τον καπνό που αναπνέεις είναι σαφώς πιο ευχάριστο από το να αναπνέεις τον καπνό του άλλου και σε αυτό η άποψη έχει μείνει η ίδια από τότε. Είναι ο μόνος λόγος που θα με κάνει να αρχίσω το κάπνισμα ξανά. Όμως στην αντίπερα όχθη υπάρχουν πολλοί άλλοι λόγοι εξίσου σημαντικοί που θα με κάνουν να μην το αρχίσω ξανά.

Πρώτα από όλα σαν ιδέα του να μπαίνει μέσα στον οργανισμό μου καπνός με απωθεί πλέον. Αναπνέω και μόνο για αυτό νιώθω φοβερά όμορφα με τον καθαρό αέρα που μπαίνει μέσα μου και η ιδέα και μόνο να μπει καπνός με χαλάει ανεπανόρθωτα! Αυτό μου βγήκε πρόσφατα όταν εκτίμησα την "ζωή" λίγο πιο συνειδητά από πριν. Τότε αντιλήφθηκα ότι το σώμα μας δεν είναι σκουπιδοτενεκές να του πετάμε μέσα ότι βρούμε. Αυτό βέβαια είναι σχετικό για τον καθένα.

Όντας καπνίστρια προσέθετα απλά προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα. Άγχος, αν θα μου φτάσουν τα τσιγάρα, πως θα κρατάω μέσα σε ένα στριμόκωλο κλάμπ πακέτο, ποτό και το τσιγάρο που κάπνιζα, να ψάχνω φωτιά και να μην βρίσκω (ξέρετε τι χαμός γίνεται με τους αναπτήρες! Γιατί όλοι τους παίρνουν από τους άλλους?), να προσέχω μην φυσήξει αεράκι και πάρει την στάχτη από το τασάκι και με κάνει καινούργια.

Ο οικονομικός ήταν και αυτός ένας αρκετά σοβαρός λόγος. Όταν δεν βάλεις μέτρο στο τσιγάρο θέλεις όλο και πιο πολύ. Όταν αντιλήφτηκα τι ξόδευα για αυτό έβαλα κάτω και υπολόγισα το τι θα μπορούσα να κάνω με αυτά τα χρήματα και αξιολόγησα τις προτεραιότητες μου. Θέλω να καπνίζω ή να αγοράζω περισσότερα βιβλία? Η να αγοράζω ένα ρούχο παραπάνω? Η να πάω ένα ταξιδάκι? Και απλά αποφάσισα.

Δεν ήταν εύκολο να το κόψω. Ένιωθα την στέρηση. Έβλεπα στα όνειρα μου ότι κάπνιζα και στον ξύπνιο μου αναρωτιόμουν αν ήταν αληθινό ή ψέματα. Δυσκολεύτηκα στην αρχή. Όμως σιγά σιγά βρήκα κάποια τρυκ να ξεγελάσω το μυαλό μου.

Δεν απαγόρευσα παντελώς το τσιγάρο από τον εαυτό μου (όταν φέρεσαι σκληρά σε κάποιον σου το ανταποδίδει. Δεν έχει σημασία ότι αυτός ο άλλος είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.). Είχα δύο πακέτα όταν αποφάσισα να το κόψω. Το ένα ήταν κλειστό. Είχα καταφέρει όμως να σταματήσω το κάπνισμα προτού καν τελειώσει το ήδη ανοικτό. Έθεσα απλά κάποιους όρους. Δεν θα καπνίζω ασυνείδητα. Όταν θα ανάβω ένα τσιγάρο θα φροντίζω να έχω τον χρόνο και την ηρεμία να το απολαύσω μέχρι το τελευταίο εκατοστό. Ετσι πάντα μετέθετα την ώρα του τσιγάρου λίγο αργότερα μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος χρόνος που να πληροί τις προϋποθέσεις. Καταλαβαίνεται βέβαια ότι τέτοιο χρόνο έχουμε πολύ λίγο όλοι μας. Με αποτέλεσμα τα τσιγάρα που κάπνιζα να μειωθούν πάρα πολύ χωρίς να έχω στερητικά γιατί απλά δεν έλεγα ΟΧΙ, αλλά έλεγα ΟΧΙ ΤΩΡΑ. Μεγάλη υπόθεση το μυαλό μας... Θέλει πολλά τρυκ για να μπορέσει να το ξεγελάσει κανείς. Αλλά το σημαντικό είναι πως υπάρχει τρόπος.

Είναι κάτι που το μπορεί ο καθένας μας. Μένει να το θέλει.