Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Wednesday, August 23, 2006

Δεν σου άξιζε - Δεν μου άξιζε

Τη φράση «δεν σου άξιζε» την έχουμε ακούσει ή μπορεί να την έχουμε πει κιόλας.
Όταν όμως ακούς κάποιον να λέει για τον εαυτό του «δεν μου άξιζε» τι σκέφτεσαι?
Ίσως αυτό που σκέφτηκα όταν το άκουσα τις προάλλες, ότι αυτός που την λέει έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.
Πριν 5-6 χρόνια περίπου εργαζόμουν σε μια εταιρεία μαζί με μια άλλη κοπελιά. Εκείνη πολύ μικρή σε ηλικία, όμορφη και μικροκαμωμένη , χαμογελαστή και ευχάριστη γενικά. Τότε μου έλεγε λοιπόν το δράμα που περνούσε, που ήταν ότι αγαπούσε ένα παιδί το οποίο είχε γνωρίσει στις σπουδές της, ήθελε να μείνουνε μαζί και κάποια στιγμή να παντρευτούνε. Είχαν ξεκινήσει να συγκατοικούνε ήδη. Όμως η μητέρα της είχε διαφορετική γνώμη. Προσπαθούσε να την μεταπείσει. Χρησιμοποιούσε διάφορα κόλπα, από το να την τρενάρει με διάφορων ειδών υποσχέσεις, να χώνετε μέσα στα πόδια τους συνέχεια έως το να τον μειώνει με κάθε ευκαιρία.
Αυτή ήταν η κατάσταση τότε.
Κάποια στιγμή άλλαξα δουλειά, άλλαξε και εκείνη. Την συναντώ ξανά μετά από 2-3 χρόνια ένα βράδυ σε μια καφετέρια όπου δούλευε σαν σερβιτόρα. Προσωρινά όπως μου είπε. Δεν μπορούσαμε να πούμε πολλά εκεί. Είχε φασαρία, ήταν και εν ώρα εργασίας. Χαθήκαμε πάλι…
Την συναντώ πριν μερικές μέρες σε ένα περίπτερο μιας έκθεσης να προσπαθεί να πουλήσει «τυχερά χελωνάκια από την Ινδία, χειροποίητα, μοναδικά κτλ..». Την βλέπω να έχει γίνει διπλή από ότι ήταν όμορφη όμως, όπως πάντα. Την ρωτάω πως είναι, τι κάνει κτλ. Τα κλασικά. Γυρνάω το θέμα στο εμπόρευμα, και στην προσπάθεια της να μου πουλήσει τα τυχερά χελωνάκια μου λέει ότι έχει τέτοια στολισμένα στην σειρά στην κουζίνα της. Ρωτώντας την αν παντρεύτηκε, ετοιμάζομαι ταυτόχρονα περιχαρής να της ευχηθώ για τον γάμο της και αντί για αυτό μου λέει ότι δεν είναι παντρεμένη και ότι η κουζίνα ήταν το πρώτο πράγμα που είχαν αποφασίσει να πάρουν μαζί και απλά της έμεινε μετά τον χωρισμό της με το παιδί τότε. Και μέσα σε όλα συμπληρώνει «δεν μου άξιζε»…
Αυτό το «δεν σου αξίζει» της το έλεγε από τότε η μαμά της… Μάλλον την έπεισε στο τέλος…

9 comments:

αθεόφοβος said...

και να ήταν η μόνη,ξέρω περίπτωση που οι γονείς πήγαν τον υποψήφιο γαμπρό στον Ασκητή με σκοπό να πείσουν την κόρη τους ότι λίγο πολύ ήταν ανίκανος!΄λές και δεν μπορούσε μόνη της να το διαπιστώσει 30 χρονών γαιδάρα!
Τελικά τους χώρισαν και έχουν την μοναχοκόρη τους στο σπίτι36 ετών πλέον και την καμαρώνουν!

ralou said...

Το έχω ξαναπεί;

Με τις καλύτερες προθέσεις οι μαμαδες μας χτίζουν το θλιβερό μέλλον μας.

Αν τα καταφέρουμε να τους ξεφύγουμε είναι άλλο θέμα!

Και οχι! "Θλιβερό" δεν είναι υπερβολή. Και σε τόσα πολλά επίπεδα...

jul said...

Ξέρω αρκετές τέτοιες περιπτώσεις.....
Τους γονείς μου τους αγαπάω, αλλά συνήθως κρατάω σαν συμβουλή ότι και να μου πουν,ειναι η φύση μου αντιδραστική...οπότε συνήθως αν με πιέσουν για κάτι παντα θα κάνω το αντίθετο!!!
Καλά αν μου έκανε αυτά η μάνα μου θα την είχα δαγκώσει.....!!!!

Π said...

"Oι γονείς σε βοηθούν να ξεπεράσεις τα προβλήματα που δεν θα είχες αν ήσουν ορφανός"

(Aρκάς)

advocatus diaboli said...

Η μαμά της την είχε πείσει ότι σε κείνη δεν άξιζε κανείς και τίποτα. Γιατί, αν δεν της είχε τσακίσει την αυτοπεποίθηση, δεν θα την άκουγε τόσο πολύ και θα είχε άλλη δύναμη στη σχέση της με τον συγκεκριμένο. Συγγνώμη που δεν μπορώ να βρω νόστιμο το «οι γονείς σε βοηθούν να ξεπεράσεις τα προβλήματα που δεν θα είχες αν ήσουν ορφανός. Εξυπνο φαίνεται, αλλά τελικά...

ovi said...

Προτιμώ το "Διαλέγω τους φίλους μου και όχι την οικογένεια μου" Και επειδή θέλω να είμαι υπέυθυνος για τις επιλογές μου από πολύ μικρός διάλεξα αυτο που μπορώ να επιλέξω!!!

Debby said...

Αθεόφοβε, να ξέρες πόσα τέτοια παραδείγματα υπάρχουν. Οσο πιο "φαντασμένοι" οι γονείς τόσο χειρότερες καταστάσεις.

Ralou, οι γονείς πάντα προβάλουν πάνω στα παιδιά αυτά που θα ήθελαν η ίδιοι για τον εαυτό τους και δεν κατάφεραν. Χωρίς να σκέφτονται το κόστος.

Julia, όλοι τους αγαπάμε τους γονείς μας. Αλλά από αυτό μέχρι το να διαλέγουν αυτοί το ταίρι μας υπάρχει μια τεράστια απόσταση.

Π! Ο σπουργίτης το είπε αυτό ε? Τι καθήκι θεέ μου!

Αdvocatus diaboli, καλώς σε βρήκα καταρχήν.
Εχεις δίκιο μάλλον σε αυτό που λες. Μάλλον προτου την πείσει ότι της άξιζε κάποιος καλύτερος, την έπεισε επίσης ότι είναι ανίκανη να τα βγάλει πέρα μόνη της χωρίς την δική της βοήθεια.

Οvi μου!! Το να αναλαμβάνεις τις ευθύνες των επιλογών σου είναι απίστευτη ελευθερία. Ισως η μεγαλύτερη που μπορείς να έχεις σ'αυτό τον κόσμο.

Π said...

advocatus diaboli: παρακαλώ, ελεύθερα! Προσωπικά, πάντως, το βλέπω ως ένα πολύ σαρκαστικό ευφυολόγημα που θίγει ακριβώς αυτό που λέει λίγο παραπάνω η ralou. Tο σχόλιό της μου θύμισε και ένα βιβλίο που είχα διαβάσει παλιά για τα σύνδρομα των μαμάδων και τα αποτελέσματά τους, με τον επίσης σαρκαστικό τίτλο 'Mα θέλω μόνο το καλό σου'.

Kαι κάτι από το δικό μου παρελθόν: πριν πολλά-πολλά χρόνια, η δική μου μάνα έβρισκε όλους ανεξαιρέτως τους φίλους μου αλήτες και όλες ανεξαιρέτως τις φίλες μου πουτάνες, δηλαδή όλους και όλες ακατάλληλες για την εξοχότητα που είχε αναθρέψει - και φυσικά ως βασιλομήτωρ αυτή ήξερε καλύτερα από μένα τι μου άρμοζε... (Tο μόνο αποτέλεσμα που είχε τελικά αυτό και άλλα σχετικά ήταν ότι κάποια στιγμή η εξοχότης μου πήρε το καπελλάκι της και έγινε καπνός, αφήνοντας έκτοτε τη μαμά να κοιτάει τον άδειο θρόνο.)

«Kυριολεκτικά» καπνός, αν με εννοείτε (επειδή είναι πολύ αργά πια για σχόλιο στο ωραίο σας ποστ).

Debby: ο δαιμόνιος σπουργίτης, όντως.

Aν θέλεις κάνε και μιά ακόμα επίσκεψη στο ποστ του Dawkins: εκτός από (καθυστερημένη λόγω διακοπών) απάντηση, σου έχω και δύο δωράκια.

Debby said...

Π! Ευχαριστώ για τα δωράκια!
Σου έχω αφήσει μήνυμα!