Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Friday, August 25, 2006

Νέες μητέρες και παιδιά τύραννοι.


Παρόλο που δεν έγινα μάνα ακόμα και ειλικρινά δεν ξέρω αν γίνω πως θα είμαι, νιώθω περίεργα βλέποντας τις μητέρες νέας γενιάς να μην έχουν πάρει καθόλου υπεύθυνα τον ρόλο τους.
Για την ακρίβεια βλέπω παντού κακομαθημένα, υπερπροστατευμένα, παιδιά που κάνουν τα πάντα προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή πάνω τους κάνοντας δύσκολη την ζωή των γύρω. Βλέπω παιδιά τυράννους.

Όταν μου λένε ότι ήρθε η ώρα μου να κάνω και εγώ ένα (λέγοντας το με μία δόση υπεροψίας του στυλ, δεν ξέρεις τι σε περιμένει) τους λέω χαριτολογώντας πως αν θέλουν πράγματι να κάνω παιδί θα πρέπει να μην βλέπω τα δικά τους χάλια μπας και το αποφασίσω.

Έχει καταντήσει αδύνατο πλέον να πιεις ένα καφέ και να πεις μια κουβέντα με μια νεοφώτιστη μάνα. Πρέπει στην μία πρόταση που απευθύνεις στην μάνα να απευθύνεις άλλη μία και στο πιτσιρίκι αλλιώς θα γκρεμίσει το σπίτι στο πιτς φυτίλι. Και αν δεν έχει καταστροφικές τάσεις απλά με τις συνεχείς παρεμβάσεις του δεν πρόκειται να καταφέρεις να ολοκληρώσεις πρόταση χώρια που στο τέλος θα έχεις πονοκεφαλιάσει. Τρομερά κουραστικό.

Από μια άποψη τις καταλαβαίνω. Η χαρά που σου δίνει ένα παιδί και ειδικά αν είναι το πρώτο, κάνει τις μανάδες και γενικά και τους δυο γονείς να βάζουν όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα. Το παιδί συνηθίζει αυτή την τάξη πραγμάτων και όταν οι γονείς αντιλαμβάνονται το λάθος τους είναι πια πολύ αργά.
Είναι όμως λάθος να φαντάζονται ότι το παιδί τους θα τους αγαπήσει περισσότερο αν υποχωρούν σε όλες του τις επιθυμίες. Απλά δεν θα του δώσουν να καταλάβει ότι σε αυτόν τον κόσμο που πρόκειται να ζήσουν υπάρχουν και κάποια όρια.
Και ποια είναι αυτά τα όρια? Είναι απλό. Αρκεί να έχουν οι γονείς το χρόνο να διδάξουν στα παιδιά τους την έννοια ελευθερία. Ελευθερία είναι να κάνεις ότι θες μέχρι του σημείου που δεν στερείς την ελευθερία του άλλου. Όμως ποιος γονιός αφιερώνει χρόνο για να εκπαιδεύσει σωστά το παιδί του? Αντί για αυτούς τον ρόλο αυτό έχει αναλάβει σχεδόν αποκλειστικά η τηλεόραση. Διστάζουν να τιμωρήσουν τα παιδιά τους χειροδικώντας φοβούμενοι μήπως και τους αφήσουν σημάδια, όμως τα αφήνουν ατέλειωτες ώρες να βλέπουν βία και επιθετικότητα, αλλά δεν τους ενδιαφέρει γιατί δεν είναι αυτοί οι ίδιοι η αιτία. Να μην πω για τα φοβερά καρτούν που προβάλλονται σε παιδικές ζώνες και είναι λες και απευθύνονται σε ενήλικες και μάλιστα ενήλικες που αντέχουν! Όλα αυτά θα τα βάλει μέσα του το παιδί και κάποια στιγμή θα τα εκδηλώσει θέλοντας και μη.

Το άλλο που παρατηρώ και δεν μου αρέσει καθόλου είναι το πως προδιαθέτουν τα μικρά παιδιά απέναντι στα ζώα. Ενώ όλα ανεξαιρέτως τα μικρά έχουν μια έμφυτη τάση να θέλουν την επαφή με τα ζώα, οι γονείς κάνουν ότι είναι δυνατόν για να τους δημιουργήσουν φοβίες. Τις δικές τους φοβίες τις μεταφέρουν στα παιδιά.
"Μην πλησιάζεις, θα σε δαγκώσει"
"Μην το αγγίζεις, είναι βρώμικο"
Με αυτό τον τρόπο κάνουν τα παιδιά αποστειρωμένα. Να νομίζουν για κίνδυνο κάτι που στην ουσία δεν είναι.
Για τους πραγματικούς κινδύνους ούτε κουβέντα.

8 comments:

advocatus diaboli said...

Βαθειά αληθινή προσέγγιση. Ιδίως το τέλος, «σκοτώνει» με την αλήθεια του. Απλώς να δώσω έμφαση σε κάτι που κι εσύ λες: οι μεγάλοι είναι για να αγαπούν τα παιδιά, να τα προστατεύουν, να τα φροντίζουν, αλλά και για να τους βάζουν όρια. Μέχρι εδώ μπορείς να πας. Οχι πιο πέρα. Αν έχεις διδάξει σε ένα παιδί τα όρια, θα το αφήσεις από εκεί και πέρα να τα βγάλει πέρα μόνο του, με τη διακριτική (άρα και ουσιαστική σου) επιτήρηση. Αυτό, όμως, ακριβώς δεν θέλουν οι γονείς. Να ανεξαρτητοποιούνται τα παιδιά τους. Γιατί τότε, δεν τους έχουν ανάγκη, άρα ποιος ο ρόλος ύπαρξής τους σε μια ζωή που είσαι κάποιος όταν κάποιος άλλος κρέμεται από πάνω σου; Πάντως, ευτυχώς, υπάρχουν και γονείς που δεν είναι έτσι- υπήρχαν πάντοτε. Φοβάμαι όμως ότι αποτελούν και αποτελούσαν την εξαίρεση του κανόνα.

ovi said...

Τώρα εγώ θα γίνω ...λίγο περίεργος και πιθανώς κακός. Αλλά για σκεφτείται λίγο, και μεταφέρετε όλα αυτά τα παραδείγματα σε μια παραλία (να το κάνουμε και επικαιρο) που υπάρχουν οικογένειες με παιδιά, υπάρχουν οικογένειες Ελληνικές και ξένες. Τα παραδείγματα ανήκουν στο 80% των Ελληνικών οικογενειών και στο 20% των ξένων οικογενειών. Γιατι τα ξένα παιδακια απολαμβάνουν την άμμο, τη θάλασσα και πολύ περισσότερο γιατί ειναι απόλαυση να παρακολουθείς και συχνά να κρίνεις το πόσο χαριτομένο είναι ο ξένος μπαμπάς γονατιστός να παίζει με την άμμο; 'Η μήπως η διαφορά έγγυται στο οτι την ίδια στιγνή ο Ελληνας μπαμπάς βρίσκεται στην τρίτη φραπεδιά, στο εικοστό τσιγάρο, στη κριτική της μεταγραφής του Σαλπιγγίδη, το μπανιστρι στη δεκαοχταχρονη και η μαμά είναι απασχολημένη με τα παχάκια της, στο τύπο με το 4χ4 που τον κρυφομπανίζει και πιστεύοντας οτι οσα πιο πολλά κεφτεδάκια θα μπουλώσει το κανακάρι της αυτός θα το βουλώσει;

Το να έχει παιδι σημαινει και μια σειρα απο πράγματα, σημαινει πρωτα από ολα οτι ασχολείσαι με αυτο το παιδι και φροντίζεις τις ανάγκες του και την καθημερινή του κοινωνική ζωή που δεν μπορεί να κανει μόνο του και δεν αφήνεις αυτη τη δουλεια στα χελινονινζάκια και στο DVD!

Εγώ έχω μια κόρη 2,5 χρονών και την κακομαθαίνω στα άκρα του. Το κακομαθαίνω όμως θέλει και την ανάλυση του. Δεν βιάζομαι να της αγοράσω τη τελευταία βιντεοκασέτα ουτε ελεγχω το προγραμμα της τηλεόρασης για να σιγουρευτώ οτι θα παρακολουθήσει ολα τα 'παιδικά' Περνάω όλο τον ελεύθερο χρόνο μου μαζί της, έτσι την κακομαθαίνω, πηγαίνουμε βόλτες παρέα και κουβεντιάζουμε, διαβάζουμε και ακούμε μουσική παρέα. Και όταν ήμαστε παρέα εγώ είμαι στα τέσσερα και ασχολούμαι μόνο με αυτην.

Δεν μετέφερα ποτέ την ανατροφή του παιδιού μου στη τηλεόραση. Στην ελλάδα πολλοι κάνουν παιδια και συνεχίζουν να έχουν παιδια μόνο και μόνο για να μπούν στο κλαμπ αυτών που παραπονιούνται ποσο δύσκολο είναι να έχεις παιδιά. Λοιπόν ούτε η ζωή σου αλλάζει, ούτε τα ενδιαφέρονά σου αλλάζουν, ουτε βρίσκεις την οικονομική σου νέμεσις. Το παιδι δεν θέλει lacost ρουχαλάκια, η δικη σου ματαιοδοξια τα θέλει! Οτνα λες στο παιδι σου παμε βολτα δεν σημαινει παμε στη καφετερια να πιο το φραπέ μου και να με καμαρώσεις να κουτσομπολεύω και να κρίνω τις επιδόσεις του Ολυμπιακού. Το παιδί ζήτησε βόλτα και καλά κάνει και ουρλιάζει και χτυπιεται γιατι ο γονέας δεν κράτησε την υπόσχεσή του. Αρα το παιδι δεν ξέρει τι πάει να πει όρια και ειλικρινά δεν υπάρχουν όρια γιατι οι ανάγκες ενος παιδιού είναι πολύ λίγες. Το παιδί ζητάει την ανάλογη προσοχή που ο γονέας δίνει στομν κολητό του και τον ανάλογο σεβασμο. Αυτοι που πρέπει να μάθουν τα όρια τους είναι οι γονεις.

Το αποτέλεσμα; Αυτοι οι γονεις που βλέπεται με τα υστερικά παιδια στην ελλάδα ειναι αποτέλεσμα της δεύτερης γεννιάς εγωιστικών προσδοκιών. και τα παιδιά τους είναι όπως ακριβώς ήταν και οι ίδιοι οταν ήταν παιδιά. Δυστυχώς το έχω δει σε όλες του τις μορφές μιάς και φίλων μου παιδια έχουν αρχίσει τελευταία να αποκτούν δικά τους παιδιά!!!

σταματάω γιατι πάει για σεντόνι. μόνο ένα τελευταίο, μην φοβηθεις να κάνεις παιδι, δεν υπάρχει πιο όμορφη περιπέτεια στη ζωή και τίποτα δεν σου δίνει τόσες χαρές (και τρομάρες αλλά και αυτές είναι μέσα στο πακέτο :) ) και κα΄τεριψε όλους τους μύθους για το τι σημαίνει να έχεις παιδι φτιαγμένους απο αποτυχιμένους ανθρώπους που το αποτυχιμένοι γονείς είναι μόνο ένα μικρό κομάτι της γενικότερης αποτυχίας τους!!!

ovi said...

Και για δείτε πως μιλάει μια μητέρα σε ένα από τα αγαπημένα μου post απο τα πολλά που έχει

jul said...

Χα...αυτό με την παραλία που ανέφερες ovi, το διάβασα πρόσφατα σε ενα blog και αναφέρω το link να το δείτε http://gkriniaris.blogspot.com/2006/08/blog-post_22.html#comments


Οι γονείς μου ήταν υπόδειγμα γονέων, τώρα που περάσαν τα χρόνια και έχω φύγει από το σπίτι το κατάλαβα...Μάνα θα γίνω κάποια στιγμή, αλλά οχι σαν αυτές που βλέπω στο δρόμο!!!! Το παιδί μου θα το προσέχω, θα το μεγαλώσω όσο καλύτερα μπορώ, θα αφιεωρώνω όσο χρόνο έχω για να παίζω μαζί του, θα το μάθω να σέβεται τον κόσμο και να μην ουρλιάζει ζητώντας το κάθε τι....

Και τώρα που το θυμήθηκα...να σας αναφέρω και ένα περιστατικό...Ήμουν στο Zara στα δοκιμαστήρια και δοκίμαζα κάτι φουστάνια και δίπλα ήταν μια μαμα με το βλαστάρι της...το οποίο δεν δίστασε να μου ανοίξει διάπλατα την κουρτίνα και να φωνάζει ααα μαμα...βυζιααααααα ΔΗΛΑΔΗ ΕΛΕΟΣ....δεν άντεξα και της είπα να το μαζέψει το παιδάκι και ντροπή της που το έχει αφήσει έτσι....δεν έβγαλε άχνα και χώθηκε πάλι στο δοκιμαστήριο της με το μούλικο αυτή την φορά!!!!!

Debby said...

Αdvocatus diaboli, να επισημάνω απλά ότι λεγοντας όρια, δεν έννοώ και περιορισμό των δυνατοτήτων του παιδιού. Αυτές πρέπει να ενθαρρύνονται το δυνατόν περισσότερο. Αν όμως δεν θέσει κανείς όρια από την αρχή, καταλήγει αντί να συμβιωνουν ισότιμα όλοι στην οικογένεια, οι γονείς και κατ' επεκταση και οι τρίτοι μετά να ακολουθούν τους ρυθμούς του μικρού.

Ovi, αυτό που κάνεις εσύ δεν λέγεται κακομαθένω. Ξέρεις πώς είναι εδώ στην Ελλάδα. Αυτό είναι κακομαθένω. Είναι να πεις του παιδιού είναι η ώρα για ύπνο και από τις 9 να πάει για ύπνο στις 1-2 γιατί απλά δεν θέλει. Είναι να του πεις μην κλωτσάς το τραπέζι γιατί είναι ξένο και να μην καταλαβαίνει. Είναι να θέλει μονίμως να παιζει με εσένα και ποτέ με τα παιχνίδια του. Είναι όλα αυτά που ανέφερες.
Δεν φοβάμαι να κάνω παιδί. Ευχομαι απλά αν αποκτήσω να είμαι σωστή απέναντι του.
Παρεπιπτόντος στο link βγαίνει μια φωτογραφία της Δάφνης με ένα σκυλί. Δεν κατάφερα να βρω το ποστ

Julia, Φαντάζεσαι τι ενήλικας θα γίνει αυτό το παιδί του δοκιμαστηρίου?? Του έμαθαν αυτοί οι γονείς τώρα το σωστό και το λάθος??

ovi said...

Χμμμμ! Παλι θα γίνω ... περίεργος!!! Τα παιδιά δεν έχουν να μάθουν κανένα όριο, τα παιδιά μιμούνται και μαθαινουν απο τους γονείς που πρεπει να μάθουν και τα όρια τους και την ανοησία τους.

Ο πιτσιτρικάς της julia απλά μιμίθηκε τον γελοίο μπαμπά του που έκανε κάτι ανάλογο και τη μαμά του που αντι να χαζογελάσει δεν του πέταξε οτι είχε μπροστά της εκείνη τη στιγμη! Τα παιδιά δεν ξέρουν τι σημαινει η κάθε λέξη, εδώ δεν ξέρουν οι μεγάλοι από τα παιδιά περιμένουμε; Τα απιδιά κανουν κάτι για να τραβήξουν το εγωκεντρικό ενδιαφέρον των γωνιών τους και πρέπει να ανταγωνιστούν δεκάδες αλλα θεματα που τραβάνε αυτά τα ενδιαφέροντα απο τον Ολυμπιακό μέχρι τον Ευαγγελάτο και την καινούργια μόδα!!!

Ακόμα και στο θέμα του ύπνου, εσυ θα πήγαινες να κοιμηθείς οταν εγώ παρακολουθώ ταινία σκασμενος στα γέλια με μια πιτσα μπροστά μου και μπύρες μόνο και μόνο επειδή σε διέταξα; Η Δάφνη πάει μόνη της στο κρεβάτι στις 8 και περιμένει τον μπαμπα να της διαβάσει!!! Κι ο μπαμπάς δεν σκέφτεται μια στιγμή ή να ξεμπερδεύουμε γρήγορα γιατί παιζει και η ΑΕΚ σήμερα!!!

Στο μπαμπά επιμένω οχι γιατι ειμαι ο ιδιος μπαμπάς αλλα γιατι η ανατροφη του παιδιου ειναι κοινή ευθύνη.

Και ξαναλέω, αυτά τα παιδια είναι αποτέλεσμα αποτυχιμένων γωνιών που στο μόνο που πετυχανε είναι να αποκτησουν την καινουργια flat screen τηλεοραση και το πιο μεγάλο 4x4 Suzuki βιάγκρα μιας και τιποτα άλλο δεν τους ....αντε μη γίνω και χυδαίος τώρα!!!

Οσο για μένα, λυπάμαι ειλικρινά αν θεωρούμαι εξαίρεση, θα έπρεπε να είμαι ο κανόνας!!!

Ουφ! Τα είπα!!!

ovi said...

και για το link! Ωχχχχ λάθος!!! http://a-mothers-diary.blogspot.com/

Debby said...

Ovi, μπορείς να γίνεις όσο περίεργος θέλεις και κακός αν θες επίσης.

Οταν λέω πράγματα τα λέω απο αυτά που έχω δει και όχι από αυτά που έχω ζήσει μιας και δεν έχω δικά μου παιδιά. Παρόλα αυτά όμως δεν διαφωνώ με αυτά που λες στην ουσία. Απλά εγώ γενικολογώ γιατί δεν έχω ιδίαν εμπειρία.

Το ίδιο πράγμα λέω πάνω κάτω. Οι γονείς μαθαίνουν ή δίνουν σαν παραδειγμα αυτά που οι ίδιοι ξέρουν. Και δυστυχώς δεν ξέρουν πως να φερθούν σε ένα παιδί. Αλλά ας πούμε ότι δεν ξέρουν όντως. Είναι κακό να ανοίξουν άραγε ένα βιβλίο? Είναι κακό να κρίνουν από την αρχή τις συνήθειες τους?

Αν ένα μικρό παιδί ξενυχτήσει μια μέρα όπως είπες επειδή οι γονείς του την έχουν καταβρεί και υπακούσουν στην θέληση του να μείνει αντί να αφιερώσουν όσο χρόνο χρειαστεί για να πάει για ύπνο, το παιδί ξεσυντονίζεται. Και μια άλλη μέρα ενώ εκείνοι θέλουν να πάνε για ύπνο αυτό δεν θα δέχεται με τίποτα. Θέλω να πω, δεν υπάρχει μια συνέχεια στην διαπαιδαγώγηση τους. Είναι όλα όπως έρθουν και όπως πάνε.

Το κακό είναι ότι εγώ τουλάχιστον από όλα τα παιδιά που έχω δει μόνο 2-3 μπορεί να πει κανείς ότι είναι πράγματι παιδιά και χαίρεσαι να περνάς την ώρα σου μαζί τους. Ολα τα υπόλοιπα είναι ένας ζωντανός εφιαλτης και λυπάμαι που το λέω.