Lilypie Kids Birthday tickers

Lilypie Kids Birthday tickers

Wednesday, August 09, 2006

Κατάθλιψη...

Είναι μια συνάδερφος στο γραφείο η οποία πάσχει από κατάθλιψη χρόνια τώρα.
Η χαμηλή της αυτοεκτίμηση εμπλέκεται με τα εργασιακά θέματα σε τέτοιο βαθμό που συχνά πυκνά δημιουργεί φασαρίες, τσακώνεται με άλλους συναδέρφους, επιρρίπτει ευθύνες στους άλλους κτλ.
Ενώ στην αρχή είχα κάθε καλή διάθεση να την βοηθήσω σε οτιδήποτε χρειαζόταν, να της μιλήσω όταν έβλεπα ότι ήθελε κουβέντα, να της αστειευτώ για να της φτιάξω την διάθεση, τώρα δεν έχω το κουράγιο να κάνω τίποτα απ’ όλα αυτά.
Με κάθε μου απόπειρα ήταν τόση η «μαυρίλα» που έβγαζε που στο τέλος λίγο έλειπε να χαλάει και την δική μου καλή διάθεση! Οποιαδήποτε κουβέντα και αν ξεκινούσαμε πάντα κατέληγε σε κάτι παντελώς θλιβερό, όπως αρρώστια, θάνατο, καταστροφή κτλ.
Αποκορύφωμα μια μέρα, την πρώτη μέρα στο γραφείο, μετά από ένα ταξίδι που είχε πάει σε διάφορες βαλκανικές πόλεις (Πράγα, Βουδαπέστη κτλ), που την ρώτησα πως πέρασε και αν ήταν τόσο όμορφες πόλεις όσο λένε. Αφού μου είπε πέντε μετρημένες καλές κουβέντες, κατέληξε να μου περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα κάποιες, πόσο άσχημη διάθεση της ενέπνευσαν, για ποιους λόγους, πόση φτώχεια υπήρχε κτλ. Για αυτήν την περιγραφή είχε πολλά λόγια. Περιττό να πω ότι μετάνιωσα και που ρώτησα.
Βλέπω ότι όλοι αρχίζουν να την απομονώνουν (και με το δίκιο τους) σταματώντας να της αναθέτουν εργασίες, αποφεύγουν να ανοίξουν κουβέντα μαζί της ακόμα και για ζητήματα που αφορούν την δουλειά,
Λυπάμαι γι’ αυτό και αναρωτιέμαι πως συμπεριφέρεσαι σε ένα άτομο που πάσχει από κατάθλιψη? Υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθήσει κανείς?

19 comments:

ovi said...

you got a mail!!! :)

Debby said...

Καλώς σε βρήκα Astraldor.
Δεν το ανέφερα στο ποστ, αλλά η κοπέλα, δεν είναι κοπελίτσα, έχει σύζυγο, κόρη και οικονομική ευχέρεια. Φαινομενικά δεν έχει κανένα λόγο να είναι έτσι.
Επίσης παίρνει φάρμακα γιάυτό.

Debby said...

Ναι, για αντικαταθλιπτικά μιλάμε...
Εχω ένα ποστ στις αρχές αρχές αυτού του μπλογκ...
Και εγώ εύχομαι τα καλύτερα για την κοπέλα. Ευχομαι επίσης τα καλύτερα και για τους γύρω της, γιατί δεν είναι ότι καλύτερο να βλέπεις κάθε μέρα ένα άνθρωπο να κλαίει!

Μαύρος Γάτος said...

Σίγουρα η γυναίκα χρειάζεται βοήθεια από ειδικό (στην περίπτωση αυτή, ψυχίατρο, όχι ψυχολόγο....)

Δεν βλέπω κάτι ιδιαίτερο που θα μπορούσες εσύ να κάνεις, καλή μου Debby, εκτός φυσικά από το να είσαι απέναντί της ο ευγενής εαυτός σου, που είμαι σίγουρος ότι είσαι....

Όλως τυχαίως έγραψα χτες κάτι για τ5ην κατάθλιψη, αν θέλεις κοίταξέ το.

Σ;)

Artanis said...

Debby, συμφωνώ με τον Μαύρο Γάτο. Δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσες να κάνεις...Πολλές φορές για να βοηθήσεις κάποιον, θα πρέπει να το θέλει. Επίσης, πολλές φορές, και αυτό είναι τρομερά στενάχωρο, η μαύρη οπτική της πραγματικότητας, εμπεριέχει και την ηδονή του οίκτου του περίγυρου. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται...

Τα φιλιά μου!

Debby said...

Γάτε, με ανακουφίζεις λέγοντας μου ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω. Ευγενική είμαι με όλους. Όλοι, και όχι μόνο όσοι αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα, έχουν δικαίωμα να τους συμπεριφέρονται και πρέπει να συμπεριφέρονται ευγενικά.
Το έίδα το ποστ σου πριν λίγο. Σου άφησα και σχόλιο.

Artanis, καλώς ήρθες από τα μέρη μου.
Ξέρεις, επειδή το ζω, αυτοί οι άνθρωποι θέλουν πολύ να βοηθηθούν, και το δείχνουν έντονα πολλές φορές. Ομως ειναι τόσο αδύναμοι να αντιδράσουν που νομίζουν ότι με την βοήθεια των άλλων θα γίνει το θαύμα. Το οποίο φυσικά δεν γίνεται. Γιατί ότι βοήθεια και αν τους δώσεις την απαξιώνουν οι ίδιοι.

witchofdaffodils said...

debby,κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει εκτός κι αν η ίδια αποφασίσει να βοηθήσει τον εαυτό της. Τα "φαινομενικά" καλά κρύβουν πολλά αφανέρωτα..Νομίζω ότι το πρώτο βήμα είναι να αποδεχτεί ότι πάσχει από αυτή. Τα υπόλοιπα (ψυχολογική στήριξη, αντικαταθλιπτικά) έπονται..

αθεόφοβος said...

Δεν μπορείς να κάνεις ουσιαστικά πράγματα γιαυτή τη περίπτωση.Η γυναίκα αυτή πρέπει να πειστεί ότι χρειάζεται ψυχιατρική βοήθεια γιατί η κατάθλιψη είναι και αυτή μία νόσος.

Debby said...

witch of daffodils, εχεις δίκιο. Τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν. Οσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση πάντως παρολο που το έχει αποδεχτεί δεν φαίνεται να την βοηθάει... Αν υποθέσουμε ότι και οι ψυχίατροι είναι σαν τους άλλους γιατρούς και σε βλέπουν κατα βάση σαν χρήμα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί.

Αθεόφοβε, η κοπέλα αυτή πάει συστηματικά σε ψυχίατρο. Δεν θεωρεί ότι είναι καλά και πρέπει να την πεισουμε για το αντίθετο. Πολλές φορές μαλιστα χρησιμοποιεί αυτήν της την πάθηση κάπως εκβιαστικά. Αν προκύψει δηλαδή καβγάς με κάποιο συνάδερφο όταν τελικά επέρχεται η συμφιλίωση λέει "ξέρεις, έχω και εγώ τα προβλήματα μου, παίρνω χάπια γιάυτό..." κτλ. Καταλαβαίνεις?
Φαυλος κύκλος!!

ovi said...

Και αυτό το "ξέρεις, έχω και εγώ τα προβλήματα μου, παίρνω χάπια γιάυτό..." είναι σύπτωμα κατάθλιψης!!!
Μία χαζή ερώτηση, σίγουρα πάει σε ψυχίατρο; γιατι και το ψεμα είναι σύμπτωμα!!!

Debby said...

Καλημέρα Ovi!!
Κοίτα όρκο δεν μπορώ να πάρω. Ετσι λέει. Αλλά και άλλες αφορμές δεν έχει δώσει που να τεκμηριώνω την άποψη ότι ψευδεται. Όχι. Μια φορά μόνο μου εκμυστηρευθηκε κάτι που μου φάνηκε πολύ τραβηγμένο για να είναι αληθινό αλλά δεν έχω τρόπο να ξέρω αν πρόκειται για αλήθεια ή ψέμα. Και όλα τα υπόλοιπα που λέει, είναι τόσο χρωματισμένα με αυτήν την μαυρίλα που δεν ξέρεις που σταματά η αλήθεια και αρχίζει... η κατάθλιψη!

witchofdaffodils said...

debby, γι' αυτό που είπες σχετικά με την επαγγελματική επάρκεια των ψυχ(ίατρων,ολόγων,αναλυτών)στην Ελλάδα ειδικά, προσυπογράφω.
Τώρα, αποδέχομαι την κατάθλιψή μου νομίζω ότι σημαίνει "πάσχω και θέλω να βγω απ'αυτό" και όχι "είμαι καταθλιπτική, λυπηθείτε με". Πάντως είναι ένα σκοτεινό τούνελ και θέλει επίπονη προσπάθεια..

Debby said...

Καλη σου μέρα witch of daffodils.
Μια επεσήμανση μόνο.
Το δικό σου θέλω από το θέλω ενός καταθλιπτικού απέχει χιλιόμετρα.
Το δικό σου είναι θέλω με την έννοια που όλοι ξέρουμε. Το δικό τους είναι θέλω με ημερομηνία λήξης. Πολλές φορές τόσο σύντομη που σου κάνει εντύπωση.
Είναι τόσο αδύναμοι να αντιδράσουν άνθρωποι που δηλώνουν παραίτηση με το παραμικρό. Εχουν δε τόσο μα τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση. Φαντάσου το εξής παράδειγμα. Ο καθένας μας τοποθετεί τον εαυτό του πάνω σε μια κλίμακα στυλ θερμόμετρου στο 0 π.χ. Αν μας μειώσει κάποιος μπορεί να πάει πρόσκαιρα στο - (οτιδήποτε). Αν κάποιος μας εξυψώσει θα πάει στο + (οτιδήποτε). Αλλά η βάση του είναι το 0. Ε! Των καταθλιπτικών δεν μπορεί να πάει ποτέ στο 0. Είναι μονίμως στο -! Για το + ούτε λόγος.

Thrass said...

Απλώς να σημειώσω ότι υπάρχουν καλοί ψυχίατροι και υπάρχουν κακοί ψυχίατροι (το ίδιο ισχύει σε όλα τα επαγγέλματα, άλλωστε). Ελπίζω να έχει πέσει σε κακό ψυχίατρο, διαφορετικά δεν ξέρω τι ελπίδα έχει.

Astraldor,
Η γνώμη μου είναι ότι η πραγματική ελπίδα τού ανθρώπου για ευτυχία είναι στις χημικές ουσίες (αλλά και στις φυσικές, αφού ο εγκέφαλος εκκρίνει ένα σωρό ναρκωτικά σε μικρές ποσότητες, ελπίζω η δαρβινική εξέλιξη να τις αυξήσει).
Αν το prozac ήταν ένα μισοαποτυχημένο βήμα, αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει μέλλον.

Debby said...

Thrass!!!
θα διαφωνίσω εντελώς!!!
Η ουσίες που εκκρίνει το ανθρώπινο σώμα και κατάφερε να τις αποκωδικοποιήσει και να ονομάσει κάπως η επιστήμη δεν είναι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα!
Είναι βέβαια απλά η άποψη μου και δεν βασίζεται σε καμιά επιστημονική μελέτη.
Αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι το ανθρώπινο σώμα είναι ασύνδετο από την ψυχή του ανθρώπου. Είναι η κατοικία της ψυχής . Και ότι συμβαίνει στο ένα επηρεάζει και το άλλο.
Παρεπιπτόντος να αναφέρω για τους ψυχιάτρους ότι δεν πιστέυουν ότι ο άνθρωπος έχει ψυχή παρά την ονομασία τους που παραπέμπει σε κάτι τέτοιο.
Υποστηρίζουν αυτό που λες πανω κάτω. Ότι όλα είναι αποτέλεσμα χημικών ενώσεων. Ε! αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ!

witchofdaffodils said...

debby, κατ'αρχήν να σε ευχαριστήσω για τη φιλοξενία. Δε θα διαφωνίσω μαζί σου, η λέξη "θέλω" μπορεί να μεταφραστεί σε "προσπαθώ" ή "έχω σαν στόχο". Ίσως σ'αυτό το σημείο να είναι κρίσιμος ο ρόλος του ειδικού αλλά και της οικογένειας. Μου κάνει εντύπωση, μιλάμε για ένα άτομο ενήλικο, ώριμο & με εμπειρίες και με κάποια οικογενειακά στηρίγματα κατά τα φαινόμενα. Δεν μπορεί να μην υποψιάζεται/ξέρει την αιτία της κατάθλιψης. Η άκρη του νήματος είναι το ήμισυ της θεραπείας...
Αλήθεια τη γνώριζες πριν από αυτή την κατάσταση;

Debby said...

Witch of daffodils, καλησπέρα. Μην σε νοιάζει για την φιλοξενία! Οκ?
Να σου πω μόνο ότι πιθανόν δεν έτυχε να σχετιστείς με οποιονδήποτε τρόπο με καταθλιπτικό άνθρωπο. Ναι μεν πρόκειται για ατομο ενήλικο, ώριμο & με εμπειρίες όπως λες, αλλά κυρίως πρόκειται για ασθενή. Αρρωστο άνθρωπο. Δεν μπορεί να κάνει και πολλά μόνος του.

Την κοπέλα αυτή όχι δεν την γνώριζα πριν αλλά άλλοι που την γνώριζαν μου είπαν ότι αυτή η κατάσταση είναι χρόνια τώρα. Δεν έχει σημασία τόση η συγκεκριμένη περίπτωση. Τα συμπτωματα των καταθλιπτικών ανθρώπων είναι σε όλους τα ίδια!

Thrass said...

Η αλήθεια είναι ότι δεν πιστεύω σε ψυχές (είμαι άθεος). Κι αν τελικά ο στόχος είναι να νιώσει η καλύτερα άυλη ψυχή μας, τότε τι δουλειά έχουν όλες αυτές οι ενδορφίνες στο κεφάλι μας; Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι το βλέπουν κι οι ψυχίατροι που λες (που φυσικά δεν είναι όλοι τους άθεοι).

Τελοσπάντων, με ψυχή ή όχι, η φίλη σου έχει πρόβλημα. Και κάπως απλοϊκά, η λύση (αν υπάρχει, για την περίπτωσή της) μπορεί να έρθει με δύο τρόπους: ή να βρει τρόπο να ερεθίσει τα κέντρα του εγκεφάλου της που παράγουν τις ουσίες που θα την κάνουν να νιώθει καλά (εγώ το ονομάζω "γεφύρωμα των ενδορφινών" -πάντως μερικοί εγκέφαλοι χάνουν αυτήν την ικανότητα κάποια στιγμή- στη δική σου γλώσσα μπορείς να το πεις "να βρει αυτό που θα κάνει την ψυχή της να αισθανθεί καλύτερα") ή να πάρει τα σωστά αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Λόγω της ποιότητας των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων τού καιρού μας, συμφωνώ ότι προτιμότερο είναι το πρώτο.

Anyway, δεν ήθελα να σε ταράξω. Δες το σαν "μια άλλη άποψη". BTW, δεν είμαι ψυχίατρος/βιολόγος ή κάτι παρόμοιο, οπότε κατά πάσα πιθανότητα το έχω απλουστεύσει υπερβολικά.

Debby said...

Thrass, διαφωνήσαμε απλώς. Δεν ταράζομαι όταν διαφωνώ. Απλά είναι ένα θέμα που σχεδόν δεν συγκλίνουμε πουθενά. Δεν πειράζει. Αυτά έχει η ζωή!